
Dat vind ik eerlijk gezegd een wat oppervlakkige vergelijking. De groene Britse vorkborden zijn toch op veel manieren anders ingedeeld, waarbij met name een rol speelt dat op groene vorkborden (op primary roads) de meeste kruisende wegen in een zwart-op-wit kader staan aangegeven (de meeste afritten zijn immers naar non-primary). Snelwegen kennen dat onderscheid niet, maar daar wordt met een ander wit lettertype gewerkt.
Een vergelijking met de borden in Zuidelijk Afrika en de groene Britse borden is desalniettemin wel aardig om te zien wat hier nu precies fout gaat. Ik denk niet dat je een kader per se nodig hebt om voldoende de functie te verduidelijken. Maar geen fysieke scheiding met een lijntje betekent dat je groenvlak nodig hebt om de functies doelen en wegnummers te scheiden. Een schildje kun je in die zin veel dichter tegen tekst aanzetten. Misschien gaat het in Australië alleen al fout omdat de gele nummers in platte tekst simpelweg zijn neergezet op de plaats waar voorheen een heel wapenschild stond. Ja zo werkt het natuurlijk niet.
Ik heb het idee dat de Britten en met name de Zuid-Afrikanen dit ruimtespel veel beter uitvoeren. In Groot-Brittannië krijgt een geel wegnummer sneller een eigen regel op regelborden, waar de Aussies het nummer dus ergens kort naast de doelen voor die richting zetten. De Zuid-Afrikanen werken vaker met doel en wegnummer op één regel, maar daar zit dan meer afstand tussen. Drie gegevens -doel, wegnummer, afstand- op één regel als op dat fingerboard zul je in de andere twee landen ook niet tegenkomen, maar gelukkig zijn die borden ook in Australië bedoeld voor de kleinste zijwegen. De grootste doodzonde in dit overzicht vind ik het vorkbord. Die gele platte tekst moet je nooit willen inklemmen tussen een wit vlak en reguliere doelen. Ook met kader niet trouwens.