Roadtrip Westelijke Balkan

Een speciaal subforum voor reisadviezen waar dan ook in Europa en reisverslagen uit de wereld.

Moderator: Moderatoren

Plaats reactie
Gebruikersavatar
Coen Tunnel
Voorzitter
Berichten: 32132
Lid geworden op: di 26 apr 2005, 11:39
Locatie: Aan de 🅰2️⃣8️⃣

Roadtrip Westelijke Balkan

Bericht door Coen Tunnel » ma 30 sep 2019, 23:56

Afgelopen weekend ben ik teruggekomen van een roadtrip van ruim een week. Hoofddoel waren Servië, Kosovo, Albanië, Montenegro en Bosnië en Herzegovina. Hier het eerste deel van het verslag, misschien heeft iemand wat aan de ervaringen.

Op vrijdag vertrokken we 's ochtends vroeg en vanaf Zwolle ging het over de N35, A35 en A1 richting Duitsland. Vervolgens over de A30 en A33, tot de onderbreking bij Borgholzhausen reed het goed door. Op de B476 dik een kwartier in de file gestaan voor de verkeerslichten met de B68 en daarna een tijdje achter een vuilniswagen gezeten, met weinig ruimte om in te halen. Gelukkig opent volgende maand het laatste deel van de A33. Daarna weer verder over de A33, A44, A7 en A4. De A4 heeft rond Bad Hersfeld nog zo'n oud Reichsautobahnprofiel, zonder vluchtstrook. Wel een mooie route, ik had hem nog niet eerder zelf gereden en als passagier eenmaal in 1995. Bij Zwickau hebben we het Horch Museum bezocht, een mooie collectie van oude auto's met ook veel Trabantjes die hier vandaan komen. Vanaf Zwickau over de B93 weer terug naar de A4 en over de A4, A72, B173 en de Südring van Chemnitz naar de B174 gereden, die het eerste deel tot Zschopau een fraaie Gelbe Autobahn is, en daarna ook nog een deel met 2+1 rijstroken. Nog wel enkele dorpspassages. Aan de Tsjechische kant gaat de weg over in de I/7 en later de D7, waarbij vooral de afdaling bij Chomutov erg leuk is. De weg reed goed door maar helaas was er, volgens mij door een ongeval, een afsluiting bij Slaný waardoor we moesten omrijden en dat kostte uiteindelijk wel wat tijd. Maar verder een goede route, met alleen die nogal bizarre situatie op het korte stukje I/7 bij de luchthaven van Praag waar een zebrapad met verkeerslichten aanwezig is. Voordeel van de route over de I/7 en D7 is dat je gelijk op de D0 komt en zo door kan rijden naar de D1. Die had wel de nodige werkzaamheden, en die zijn per stuk ook langer dan twee jaar geleden, maar daartussen is de weg wel goed. Het schiet al mooi op en het oude beton is straks allemaal vervangen. De D2 reed ook goed door en we kwamen vrij laat aan in Bratislava, waar we overnachtten in het Mercure Hotel vlakbij het station.

Vanaf Bratislava ging het over de Most SNP (de ufo-brug), de D1 en de D2 vlot naar de Hongaarse grens, alwaar we al over de nieuwe rijbaan van de M15 geleid werden. De oude rijbaan was ook al vervangen en leek al bijna klaar te zijn. Het lijkt er op dat er volgend jaar dan eindelijk een volwaardige snelweg ligt tussen de Slowaakse grens en de M1 bij Hegyeshalom. Wel jammer dat er op het hele stuk maar 60 km/u gereden mocht worden. Door Hongarije ging het over de M1, M0 en M5, waarbij de M1 erg druk was en ook wel wat delen met wat minder wegdek had, en er op de hele route tot aan het knooppunt met de M43 bij Szeged veel vrachtverkeer was. De grensovergang met Servië kostte wat tijd, aan de Hongaarse kant ging het niet heel vlot en moest de kofferbak open. Aan de Servische kant was het vervolgens zo gepiept, paspoorten gescand en een stempeltje er in. Het eerste deel van de Servische A1 langs Subotica is nog slecht, maar daarna wordt het beter. De gehele route valt nu onder een gesloten tolsysteem en bij Novi Sad is de parallelstructuur gereed. Twee jaar geleden was dit volgens mij nog anders. Bij Belgrado wordt doorgaand verkeer om de stad geleid, maar dat is nog steeds geen ideale route omdat de weg die daar A1 genoemd wordt deels nog een gewone 1x2-weg met gelijkvloerse kruisingen is. Totdat dit volledig autosnelweg is adviseer ik de stadsroute. Via Novi Beograd en de Brankov Most reden we de stad in, de rijstijl is hier nog best oké. We sliepen in het Mama Shelter Hotel, in een moderne mall aan het uiteinde van de Kneza Mihaila aan de kant van het Kalemegdan fort. De mall en het hotel hebben ook een moderne parkeergarage, het was wel even zoeken naar een plekje maar de auto staat er veilig. 's Avonds zijn we Belgrado in geweest, wat een zeer fijne ervaring was en een enorme verandering met toen we er in 2007 waren. Wat is die stad veranderd, en dat zeker ten positieve. Geweldige sfeer ook, en zeer betaalbaar.

De volgende dag gingen we eerst naar het Museum van Joegoslavië en daarna nog naar de Avalatoren, maar daar stond een lange rij. Wel een leuke weg over de berg, Over de A1 ging het vervolgens naar Noord-Macedonië. Dit deel van de A1 is in redelijke tot goede staat, het nieuwe deel ten zuiden van Nis is erg mooi aangelegd en leuk om te rijden. De grensovergang met Noord-Macedonië ging erg efficiënt, de Serviërs en Macedoniërs zitten naast elkaar in één gebouwtje en de controle verliep vlotjes. Ondanks de nieuwe naam van het land vermelden de paspoortstempels nog gewoon MK, we hebben al wel wat nieuwe kentekenplaten met NMK gezien. Over de A1 en A4 reden we naar Skopje, om daar nog een bezoek aan de stad te brengen. Erg kitscherig met de vele beelden. Over de A2 gingen we vervolgens naar Tetovo, waar we in het nieuwe Mercure Hotel overnachtten. Mooi en modern hotel, maar het leek er op dat er niet heel veel gasten waren. Op alle snelwegen waar we reden was overigens sprake van een open tolsysteem waarbij telkens kleine bedragen betaald moesten worden. Ik was niet zeker of het met creditcard kon, maar het kon sowieso met euro dus bij het eerste tolstation betaalde ik met een briefje van 5 en het wisselgeld kreeg ik in denar. Daarna telkens in denar betaald, elke keer maar kleine bedragen van 40 of 60 denar (65 of 98 cent).

Gebruikersavatar
Coen Tunnel
Voorzitter
Berichten: 32132
Lid geworden op: di 26 apr 2005, 11:39
Locatie: Aan de 🅰2️⃣8️⃣

Re: Roadtrip Westelijke Balkan

Bericht door Coen Tunnel » wo 02 okt 2019, 0:27

De volgende ochtend vertrokken we vanaf Tetovo over de R1203 richting de grensovergang Jažince/Glloboçicë met Kosovo, door een gebied wat al grotendeels door Albanezen bewoond is. Bij de grensovergang ging alles vlot, er was geen wachtrij en de Noord-Macedonische grenswacht scande en stempelde (op verzoek) de paspoorten, aan de Kosovaarse kant ging het net zo vlot. Wel moesten we daar nog een verzekering kopen (€ 15,00 voor 15 dagen) in een klein kantoortje; de ecotax waar ik ook over heb gelezen hoefde niet betaald te worden, wat ik ook al had begrepen van een collega die afgelopen zomer met de auto in Kosovo was. We kregen een mooi verzekeringsbewijsje mee. In Glloboçicë sloegen we gelijk rechtsaf, over een mooie nieuwe weg door de bergen naar Hani i Elezit/Elez Han/Đeneral Janković (doorhalen wat niet van toepassing is). Erg hard rijden kon je er niet omdat het zo bochtig is, maar de weg lag er goed bij. In Hani i Elezit reden we de R6 op, de nieuwe snelweg die er superstrak bijligt en voorlopig nog tolvrij is. Er is wel ruimte voor tolpleinen, maar er is nog geen enkele aanstalten gemaakt met de bouw van de tolstations en ik vraag me af of dat er nog van gaat komen. Het eerste stuk, slingerend door de vallei, is erg fraai en verrukkelijk om te rijden, zeker één van de mooiere snelwegen in Europa. Bij :KP: Prishtinë-jug, een ruim opgezet klaverblad, maken de R6 en R7 beiden een TOTSO, wij namen de R6 en gelijk na het einde kwamen we in de chaos, op de plek waar het klaverblad met de M-2/M-25 en de M-25.2 lag, ligt nu een grote tijdelijke driestrooks rotonde, ongeregeld natuurlijk, waar al het verkeer overheen moet. Chaos alom dus. Wij volgden de M-25.2 naar Gračanica, feitelijk een Servisch bevolkte enclave omgeven door Albanees bevolkt gebied. Het prachtige klooster staat op de UNESCO-Werelderfgoedlijst en hebben we uiteraard bezocht. Je kunt hier ook met Servische dinars betalen; de toiletten kostten 20 dinar of 20 eurocent en de toiletjuffrouw leek het wel te kunnen waarderen dat we met dinars betaalden. Na Gračanica gingen we verder, wederom naar een Servisch deel: Noord-Mitrovica. We reden over de M-25.2, R-6, R-7 en M-2 naar Mitrovica, waar we de auto in de parkeergarage aan de zuidkant van de brug over de Ibar parkeerden. Je kunt met de auto niet de brug in het centrum over, ondanks dat deze in prima staat is en is opgeknapt met EU-geld. Aan de noordzijde is een roadblock en de Italiaanse carabinieri staan er te patrouilleren. Er waren wel wat voetgangers over de brug. Aan de noordkant beland je in een andere wereld, met Servische vlaggen en muurschilderingen, en veel opschriften in Cyrillisch schrift. Hier kun je uiteraard ook met dinars betalen, al worden euro's ook geaccepteerd. Ik zag wel een Kosovaarse politieagent lopen en met iemand een praatje maken, het lijkt erop dat de spanningen momenteel niet groot zijn maar dit is natuurlijk een plek waar de vlam zo in de pan kan slaan. De meeste auto's hebben hier Servische kentekens met regiocode KM (Kosovska Mitrovica) en je ziet hier ook nog beduidend meer Yugo's rijden dan aan de andere kant van de Ibar, want die zijn in de rest van Kosovo niet meer zo gangbaar. Na het bezoek aan het regenachtige Mitrovica gingen we over de trage M-2 en de R-7 en R-6 weer terug naar de zuidkant van Pristina, waar we in de moderne Albi Mall wat gingen winkelen en ook wat te eten haalden in de food court. Veel keuze voor weinig geld, ik had iets met kip en rijst en inclusief een halve liter Coca-Cola Zero kostte me dat € 4,00. Over de M-2 reden we naar het centrum van Pristina, waar we in Hotel Sirius overnachtten, een goed en aardig modern hotel met een eigen parkeergarage. 's Avonds maakte we nog een wandeling in het centrum, maar het was erg rustig met bijna alleen maar mannen op straat, en mijn vriendin voelde zich er niet erg prettig bij.

Een dag later hebben we 's ochtends een prima ontbijt en gaan we weer Pristina in, om naar de Moeder Teresakathedraal te gaan. Het is een nieuwe maar fraaie kerk en voor een euro kun je met de lift naar boven, het is een aanrader want je hebt een mooi uitzicht over Pristina. We lopen daarna naar het standbeeld van Bill Clinton, en vervolgens maken we nog een ronde door het centrum waar we nog een muurschildering van zangeres Dua Lipa tegenkomen. Het centrum van Pristina is overdag wat levendiger en al is het niet mijn favoriete stad en zal ik er niet gauw weer komen, we hebben nu wel een wat betere indruk. Maar het is tijd om verder te gaan. Volgens Google Maps staat er in Fushë Kosovë een flinke file op de M-9, dus we rijden eerst noordelijk over de M-2 en dan over de R-7 om op de M-9 te komen, voorbij de file. De M-9 is 2x2 ongelijkvloers, maar heeft ook veel erfaansluitingen en snelheidsbeperkingen. Maar als de weg eenmaal overgaat in de R-7, ligt er weer een prima stuk snelweg. Dat is ook mijn algemene indruk van Kosovo: de snelwegen zijn prima, van westerse kwaliteit. De M-wegen hebben als hoofdwegen weliswaar redelijk wegdek, maar schieten niet zo goed op. We maken een korte pauze in Prizren, en vanaf daar is het niet ver meer naar de grens met Albanië. Er is geen Kosovaarse uitreiscontrole, en maar één wachtende voor mij bij de Albanese grenspost van Morinë. Snelle controle, geen stempel, ook niet op verzoek. De A1/SH5 daalt met 2x2 rijstroken af naar Kukës, waar we linksaf moeten slaan over de enkelbaans brug die momenteel gerenoveerd wordt, er is alternerend verkeer. Gelijk daarna begint de A1 weer, die formeel een autosnelweg is maar her en der ook wel substandaard aansluitingen met kleine wegen kent. Voor de lange Kalimashtunnel betalen we € 5,00 tol, euro's worden hier geaccepteerd en ik kreeg van mijn tientje ook het wisselgeld in euro. De A1 gaat door fraai landschap, maar is zoals gezegd wat substandaard en de Albanese Vmax van 110 km/u mag je bijna nergens rijden. Na Rrëshen volgt weer een enkelbaans deel tot bij Milot weer de snelweg begint, al is ook dit weer een heel substandaard stuk weg met ri-ro-aansluitingen en gekke VZP's zonder fatsoenlijke in- en uitvoegstroken. Daarna volgt een enkelbaans stuk SH1 tot Fushë-Krujë en daar maakte ik de fout de navigatie te negeren en over de SH1 naar Tirana te rijden, want dat leek zo logisch op de kaart. Dit is een 2x2-weg, maar er wordt erg slecht gereden, en in tegenstelling tot alles wat ik hiervoor heb gereden in Albanië, waar het wegdek (behalve bij de werkzaamheden op de brug bij Kukës) goed was, was de weg ook in slechte staat. Je rijdt continu langs bebouwing en het schiet niet op. Eenmaal in Tirana was de rotonde met de rondweg een chaos en daarna rijd je door niet al te fraaie delen over wederom een erg chaotisch stuk weg. Gelukkig konden we zonder te veel gedoe ons hotel, het Hilton Garden Inn niet al te ver van de rondweg bereiken. Ook dit was weer een prima hotel conform westerse standaarden. 's Avonds zijn we nog de stad in geweest, waar het heerlijk vertoeven was met de zomerse temperaturen en waar we bij restaurant Ejona lekker gegeten hebben. Dat hebben we echter met de taxi gedaan, maar voor nog geen 4 euro heen (vanwege verkeersdrukte duurde het best lang) en nog geen 3 euro terug is dat ook prima betaalbaar, dat zijn bedragen waarvoor je in Nederland nauwelijks met z'n tweeën de stadsbus kan nemen. Bovendien scheelt het een rit in het chaotische verkeer in het donker en het zoeken van een parkeerplaats, of een wandeling van 25-30 minuten enkele reis. De taxichauffeurs waren vriendelijk en gebruikten de meter, en voor het Hilton Garden Inn stond tijdens ons verblijf eigenlijk altijd wel een taxi te wachten.

Wordt vervolgd.

Gebruikersavatar
Coen Tunnel
Voorzitter
Berichten: 32132
Lid geworden op: di 26 apr 2005, 11:39
Locatie: Aan de 🅰2️⃣8️⃣

Re: Roadtrip Westelijke Balkan

Bericht door Coen Tunnel » vr 04 okt 2019, 18:42

Na een goede nachtrust vertrokken we de volgende ochtend per auto naar de binnenstad, wat gezien het wat rustiger tijdstip wel te doen was, en we parkeerden in de garage onder het Skanderbergplein. We liepen nog een rondje over het plein en naar de pyramide van Hoxha, waarna we Tirana over de SH2 verlieten, een semi-snelweg die best goed reed. Bij Vorë sloegen we af naar de SH52. Dit is in kilometers een omweg ten opzichte van de SH1, maar het rijdt veel fijner en sneller. We wilden naar Krujë, maar we moesten vanwege werkzaamheden in Fushë-Krujë een kleine omweg maken. Dat was geen probleem. De SH38 naar Krujë gaat aardig omhoog en is op sommige plekken van wat mindere kwaliteit. In Krujë hebben we bij het kasteel het Skenderbegmuseum bezocht, waar wel het nodige te zien was alleen de teksten in Engels waren beperkt, ik mistte wat duiding. De oude bazaar ernaast is erg toeristisch, maar levert wel mooie plaatjes op. De uitzichten vanaf Krujë richting de Adriatische Zee zijn ook mooi. We reden over de SH38 en de omleidingsroute weer naar de SH1, die iets verder weer overging in de A1. Na de afslag bij Milot ging de weg verder als SH1, en reed het behoorlijk door over deze hoofdroute naar het noorden. Bij Shkodër namen we de SH41 richting de grensovergang Muriqan-Sukobin, een bochtige weg. Er was wat wachttijd bij de grens, waarbij alles in één geïntegreerd grenscomplex wordt afgehandeld. Terwijl we in de rij stonden namen de Albanezen de paspoorten in, eenmaal aan het loket stempelde de Montenegrijnse grenspolitie de paspoorten en dat was het. We reden verder over de M-1, ook een bochtige weg, en volgden bij Krute de wegwijzers richting Bar. Je wordt dan over een behoorlijk smalle weg geleid, de volgende keer zou ik zelf toch liever de omweg via Ulcing verkiezen. We kwamen op de bekende Jadranska Magistrala, de oude Joegoslavische kustweg, en dat is geen vlotte route maar het rijdt door en eenmaal langs de kust zijn de uitzichten wonderschoon. Via Bar, Sutomore en Petrovac kwamen we aan in Budva, waar we ons hotel opzochten. Hotel Twelve was een klein maar fijn hotel, met mooie moderne kamers, privé parkeergelegenheid, en 's avonds reden we nog even richting het oude centrum om wat te eten.

De volgende ochtend gingen we vanaf Budva over de M-10 gelijk de bergen in, richting Cetinje, met onderweg in het begin nog prachtige uitzichten op de Adriatische Zee. Vanaf Cetinje namen we de R-1 die een stuk verderop een schitterend uitzicht op de Baai van Kotor bood. Echt prachtig! Via een reeks aaneengesloten haarspeldbochten daalden we af, en in Kotor stond het flink vast. Het passeren van Kotor kostte wat tijd, en eenmaal op de M-1 moesten we de hele baai nog rond. Ook dat is continu mooi, maar wederom niet heel snel. Maar wel een aanrader! Bij Herceg Novi gingen we de M-12 op, tegenwoordig ook een doorgaande route voor verkeer naar Kroatië waarbij Dubrovnik en de passage van Neum worden gebypasst en je bij Capljina op de Bosnische A1 terechtkomt die overgaat in de Kroatische A10. Ik denk dat dat een interessante alternatieve route is. De M-12 is een tolweg, het tolstation zit vlak voor de grensovergang Sitnica en de tol is 3 euro. Beide grenscontroles gingen erg vlot, zonder poespas, en met alleen een stempel aan Bosnische zijde. Via Trebinje en Stolac reden we over de R-429, M-6, M-17.3 en M-17 richting Mostar. Dit is een vlotte route, redelijk goed wegdek, en heuvelachtig tot bergachtig, al is het landschap nergens echt spectaculair. Bij Mostar aten we snel wat bij de gloednieuwe McDonald's, waar het eten in Duitse verpakkingen wordt geleverd. Daarna gingen we de stad in, en we parkeerden vlakbij de beroemde brug. We bezochten ook nog het museum met een fotoexpositie over de oorlog in Mostar, en die beelden waren eigenlijk precies zoals ze nog in onze gedachten waren uit de jaren '90. Over de M-17 ging het daarna verder naar het noorden, het eerste prachtige deel nog bij daglicht. Een heel vlotte en fraaie route, een mooie brede weg waar je goed kan doorrijden. Tijdens de rit werd het donker en in Konjic heb ik nog even getankt. Bij Tarcin begint de A1, en vanaf daar ben je zo in Sarajevo. Vanaf de A1 over de BC1, M-18 en M-5 naar het Ibis Styles gereden, dat volgeboekt was en waar we als Le Club Accor Hotels-leden een upgrade kregen naar een grotere kamer. Altijd mooi meegenomen natuurlijk! Het hotel is nieuw en modern, met een goed ontbijt, de bar op de 15e etage is alcoholvrij, maar het is niet verboden alcohol op de kamer te nuttigen.

Een dag later bleven we in de buurt van Sarajevo. Eerst naar het centrum, waar we in een kleine parkeergarage parkeerden en we het nieuwere deel van het centrum alsmede Baščaršija, de oude bazaar. Daar voelt het ineens heel anders, met moskeeën waar net de oproep tot het middaggebed klonk en allemaal biddende mannen waren, heel andere bouwstijlen, overal kleine restaurantjes met gegrild vlees en straatjes waar allerlei zilverwerk werd verkocht. Alsof je het Ottomaanse Rijk binnenstapt. De algehele indruk van Sarajevo was heel positief, een niet al te grote prettige, multiculturele stad. Na Baščaršija gingen we, de navigatie volgend over veel te smalle en steile weggetjes richting de R-446, naar de verlaten Olympische bobsleebaan buiten de stad. Bijzonder om dat een keer gezien te hebben. De Olympische Winterspelen van 1984 zijn het grootste sportevenement ooit georganiseerd in (voormalig) Joegoslavië en iets waar men in Sarajevo nog steeds trots op is. In souvenirshops kun je nog steeds knuffels en magneten krijgen met mascotte Vucko. Na de bobsleebaan gingen we weer terug over de R-446, onderweg nog even stoppend bij een mooi uitkijkpunt over de stad, meermaals de entiteitsgrens kruisend. Ten zuiden van het vliegveld kwamen we bij het Tunnelmuseum uit, gewijd aan de tunnel die het omsingelde Sarajevo tijdens de oorlogsjaren een veilige verbinding met de rest van het Bosnische grondgebied gaf, en waar voedsel, drinken maar ook wapens werden aangeleverd, waar telefoonkabels de verbinding met de buitenwereld verzorgden en waar mensen de stad ontvluchtten. Na de oorlog werd de tunnel niet meer onderhouden; de eigenaar van het huis en het stuk grond heeft hier uiteindelijk een museum van gemaakt en nog zo'n 25 meter van de oorspronkelijke tunnel is goed bewaard gebleven en kan bewandeld worden door bezoekers van het museum. De films in de filmzalen zijn ook een aanrader, en erg confronterend als je bedenkt dat de oorlog hier eigenlijk nog maar zo kort geleden is. Na het museum ging het over de M-18 en R-442a naar Igman, de verlaten Olympische springschanzen. Een imposant gezicht. Het Olympische podium staat er nog - voor wie wil kunnen zeggen dat hij of zij ooit op een Olympisch podium heeft gestaan, ga naar Sarajevo! Over de R-442a gingen we naar de M-17, waar we in Hadzici nog een tijdje gespendeerd hebben in de hypermarkt, waar de kleding die in West-Europa in de outletstores niet verkocht is voor nog lagere prijzen hangt, mijn vriendin heeft een paar mooie koopjes aan merkkleding op de kop kunnen tikken! Via de M-17 en R-953 gingen we vlak voor het donker naar Vrelo Bosne, de bron van de Bosna-rivier even buiten Sarajevo. Hier ligt een prachtig park, waar het heerlijk vertoeven is. Helaas werd het snel donker, we hebben er ongeveer een halfuurtje doorgebracht. Het was wel de moeite waard. Daarna gingen we weer terug naar het hotel.

De laatste dag stond Srebrenica op het programma. Dat is niet eens zo ver in kilometers, maar het schiet niet heel erg op. We besloten de route over de M-5 richting Pale te nemen, even voor Pale sla je dan af naar de M-19. Dit is ook de doorgaande verbinding van Sarajevo naar Belgrado, en Belgrado staat op het kruispunt M-5/M-19 al aangegeven. Bij Sokolac zit een TOTSO op het kruispunt met de M-19.3, ik meende dat daar voor de M-19.3 zelfs Herceg Novi staat aangegeven, al is dat hier wel heel vroeg om een Montenegrijns doel aan de Adriatische Kust aan te geven. Het zou natuurlijk kunnen, de M-20 naar Trebinje is een logisch vervolg, maar ik twijfel wel of ik het goed heb gezien en ik heb daar geen foto gemaakt. Wel zal de Montenegrijnse kust vanaf hier wellicht een geliefde vakantiebestemming zijn voor degenen die het zich kunnen veroorloven. Na Sokolac kwamen vanaf Han-Pijesak de eerste moskeeën weer in het straatbeeld, al waren we daar nog in de Republika Srpska. Ik haalde een langzame tractor in, en iets verderop werd ik door de politie staande gehouden. Eerst checkten ze het kentekenbewijs, en daarna werd met Google Translate mij duidelijk gemaakt dat ik de doorgetrokken lijn had overschreden. De tractor reed heel langzaam en op de plek waar ik had ingehaald lag wat nieuw asfalt, dus niet echt een doorgetrokken lijn, en de situatie was overzichtelijk. Ik pakte mijn telefoon, gebruikte Google Maps, legde netjes de situatie uit en ontkende ook niet wat er gebeurd was, en vertaalde het vervolgens naar het Servisch, want ik had al de namen in Cyrillisch schrift op de uniformen gezien. Ik kreeg op mijn telefoon weer een reactie dat er een verkeersbord had gestaan, er volgde wat overleg, en toen mocht ik gaan, zonder boete of wat dan ook. Misschien dat het geholpen heeft dat ik de tekst naar het Servisch in Cyrillisch schrift vertaald heb - het kon in ieder geval geen kwaad. We konden gelukkig weer verder rijden en over de M-19 en R-454 ging het naar Bratunac, waar voor rechtdoor СЦГ stond aangegeven, SCG, ofwel de oude landcode van Servië en Montenegro. Wij sloegen rechtsaf, de R-453 op, richting het genocidemonument bij Potocari. Het was er vrij rustig en erg indrukwekkend. Er staan hier 8372 stenen voor de slachtoffers, voornamelijk moslimmannen. Tegenover het monument staat de oude compound van Dutchbat. Hier is een fotoexpositie te zien, en zijn her en der nog Nederlandse opschriften die herinneren aan de periode 1994-1995 dat de Nederlanders hier zaten. Lopend door deze verlaten, oude fabriekshallen, op deze plek waar zoveel narigheid is gebeurd, is een heel apart gevoel. Na het bezoek aan het monument gingen we nog even verder richting het stadje Srebrenica, wat inmiddels redelijk opgekalefaterd is en vooral bevolkt door Serviërs. In Srebrenica werden we weer staande gehouden door de politie, kentekenbewijs werd gevraagd, en of de auto van mezelf was. Daarna mochten we weer doorrijden. We reden een rondje door het stadje, en besloten daarna weer naar het noorden om te keren. Via een laatste blik op de grafstenen links en de Dutchbat-compound rechts kwamen we weer aan in Bratunac, vanaf waar we de R-453 langs de Drina en de Servische grens volgden tot aan de M-19. Verder langs de M-19 werd het landschap spectaculairder, en bij Divic zijn we even gestopt om te genieten van het uitzicht op de rivier. Daarna sloegen we bij Karakaj linksaf de M-4 op, richting Tuzla, wederom een hoofdweg die redelijk goed doorreed. We gingen door Tuzla heen, dat best nog een grote stad is, en langs de grote elektriciteitscentrale aan de westkant van de stad. Over de M-4 ging het verder naar Doboj, waar we rechtsaf de M-17 op gingen, en toen wisten we: het is niet ver meer tot de snelweg. Een eindje ten noorden van Doboj reden we de Autoput 9. januar op, een prachtig strakke snelweg waar je prima 130 kan en mag rijden. Het tolstation aan het einde bij Mahovljani is wel wat knullig, in de knooppuntbogen, maar dat zal vermoedelijk zijn om verschillende tarieven te kunnen voeren richting Banja Luka en Gradiska, en het lijkt me een tijdelijke situatie te zijn totdat de E-661 ook in het gesloten systeem wordt opgenomen. Op de E-661 zit bij Gradiska een groot tolplein dat niet in gebruik is, vlak daarna eindigt de snelweg. Over de M-14.1 en M-16 legden we het laatste stukje door Bosnië af, bij Gradiska kwamen we Kroatië binnen en via de D5 waren we zo op de A3.

De rest van de rit was weinig enerverend. Over de A3 richting Zagreb, daar nog wat eten, over de A2 richting de Sloveense grens en vervolgens over de Sloveense A4 en A1 langs Maribor richting Graz. Over de Oostenrijkse A9, waar ik tweemaal gestopt ben om wat te slapen, en vervolgens de A8 naar de Duitse A3. Langs de A3 heb ik nog een keer een slaapstop gemaakt, en bij Rasthof Bayerischer Wald hebben we ontbeten. Daarna de A3 gereden tot Wüzrburg, waar we even de snelweg verlaten hebben om een rustige parkeerplaats te zoeken en in de auto met de Ziggo Go-app en goede 4G de Formule 1-wedstrijd te kijken. Vervolgens weer terug de A3 op; door files bij Frankfurt en Keulen besloot ik om vanaf het Seligenstädter Dreieck over de A45 en A2 richting Oberhausen te rijden. Ondanks de slechte naam reed de A45 op zondagmiddag/avond eigenlijk behoorlijk prettig, er zijn wel wat Baustelles maar die zijn niet heel hinderlijk. Daarna weer over de A3 naar Nederland.

Gebruikersavatar
Palance
4x5 autosnelweg
Berichten: 31547
Lid geworden op: zo 27 feb 2005, 13:17
Locatie: Паланцедрецхт
Contacteer:

Re: Roadtrip Westelijke Balkan

Bericht door Palance » vr 04 okt 2019, 19:03

Allereerst: Dank voor het geweldige verslag! :top:
Coen Tunnel schreef: vr 04 okt 2019, 18:42 mascotte Vucko.
Vučko betekent wolfje - en de mascotte was inderdaad een wolf.
Coen Tunnel schreef: vr 04 okt 2019, 18:42Bratunac, waar voor rechtdoor СЦГ stond aangegeven, SCG, ofwel de oude landcode van Servië en Montenegro.
Dat zal dan dit bord zijn:
Afbeelding
"You know the greatest danger facing us is ourselves, an irrational fear of the unknown. But there’s no such thing as the unknown — only things temporarily hidden, temporarily not understood.” - James T. Kirk

Autosnelwegen.net

Gebruikersavatar
Coen Tunnel
Voorzitter
Berichten: 32132
Lid geworden op: di 26 apr 2005, 11:39
Locatie: Aan de 🅰2️⃣8️⃣

Re: Roadtrip Westelijke Balkan

Bericht door Coen Tunnel » vr 04 okt 2019, 19:11

Wat wegengerelateerde foto's:

Een 'afstandenbord' bij het tankstation vlak na de Hongaars-Servische grens:
Afbeelding

Een tekening van de Weg van Broederschap en Eenheid, in het Museum van Joegoslavië
Afbeelding

Geen wegen, maar deze tekening van de spoorlijn van Belgrado naar Bar uit hetzelfe museum wilde ik jullie niet onthouden:
Afbeelding

Een minkerkje bij de eerste grote VZP aan de A1 na Belgrado:
Afbeelding

We hebben zo'n beetje heel Europa, tot aan Noorwegen, Verenigd Koninkrijk, Portugal en Rusland toe wel aan kentekens gezien. Ook Georgië en Jordanië, en ook nog wel wat Amerikaanse en Canadese platen. Behoorlijk veel op deze trip. Maar deze Chinees was wel de meest exotische, op de A1 tussen Belgrado en Nis:
Afbeelding

Het nieuwste deel van de Servische A1 voert door mooi landschap:
Afbeelding

Een behoorlijk nationalistisch tunnelportaal:
Afbeelding

Servisch in Cyrillisch schrift op wegwijzers in Gracanica, een Servisch bevolkte enclave in Kosovo:
Afbeelding

De brug in Mitrovica, met roadblock, kijkend richting het Servische deel (Noord-Mitrovica):
Afbeelding

Uitzicht vanaf de toren van de Moeder Theresakathedraal op de Bulevar Bill Klinton/M-9 in Pristina:
Afbeelding

Nederlandse export in Albanië, een bus die tot voor kort nog bij Qbuzz in Friesland heeft gereden:
Afbeelding

Tirana is een verrassend groene stad, met enkele brede wegen:
Afbeelding

Afstandenbord bij het begin van de SH41 in Shkodër:
Afbeelding

De Montenegrijnse R-1 voor de afdaling naar Kotor:
Afbeelding

De Ulica Marsala Tita in Sarajevo:
Afbeelding
Laatst gewijzigd door Coen Tunnel op vr 04 okt 2019, 19:14, 2 keer totaal gewijzigd.

Gebruikersavatar
Coen Tunnel
Voorzitter
Berichten: 32132
Lid geworden op: di 26 apr 2005, 11:39
Locatie: Aan de 🅰2️⃣8️⃣

Re: Roadtrip Westelijke Balkan

Bericht door Coen Tunnel » vr 04 okt 2019, 19:12

Palance schreef: vr 04 okt 2019, 19:03Vučko betekent wolfje - en de mascotte was inderdaad een wolf.
Coen Tunnel schreef: vr 04 okt 2019, 18:42Bratunac, waar voor rechtdoor СЦГ stond aangegeven, SCG, ofwel de oude landcode van Servië en Montenegro.
Dat zal dan dit bord zijn:
https://vice-images.vice.com/images/con ... 668069.jpg
Ik heb een magneet gekocht met Vucko, en het was inderdaad die wegwijzer.

Gebruikersavatar
NWH
verkeersader
Berichten: 566
Lid geworden op: wo 13 feb 2019, 21:51

Re: Roadtrip Westelijke Balkan

Bericht door NWH » vr 04 okt 2019, 23:43

Leuk verslag, zeer lezenswaardig. :top:
- De shortlist..? Die wordt alleen maar langer -

jelger
expressweg
Berichten: 3341
Lid geworden op: di 29 jul 2008, 9:45

Re: Roadtrip Westelijke Balkan

Bericht door jelger » za 05 okt 2019, 22:12

Heel verhaal. Moet er nog even rustig voor zitten, heb zelf net dik 2500 km achter de kiezen. Dank voor het delen en typen!

Plaats reactie