Coen Tunnel schreef:Wat ik van een Chinese collega begrepen heb wel, ze schijnen dezelfde karakters te gebruiken. Ik had ooit een t-shirt met een Japanse tekst en ze kon het gewoon lezen. De naam Tokio is in zowel Japans als Chinees 東京都.
Zoals ik het begrijp heeft het Japans een hoop karakters uit het Chinees gehaald, maar zelf ook weer andere karakters gemaakt. In zoverre is de kans groter dat een Japanner de Chinese karakters herkent dan omgekeerd. Maar de uitspraak van die karakters is hoe dan ook totaal verschillend (uitgang bijvoorbeeld is in zowel Japans als Chinees 出口, wat je in het Japans uitspreekt als deguchi, in het Mandarijns als chukou) en regelmatig is ook de betekenis enigszins uit elkaar gegroeid in de loop der tijd. Hier wordt gesuggereerd dat een Japanner die verder geen Chinees heeft geleerd simpele Chinese teksten zoals een verkeersbord wel zou begrijpen, maar daarna vrij snel in de problemen zou komen. En als je op Google Translate een paar eenvoudige zinnen laat vertalen in het Chinees en Japans, zul je in beide vertalingen wel een paar dezelfde karakters tegenkomen, maar toch een best ander zinsbeeld.
Hier zie je toch hoe karaktertalen zijn ontstaan: tekeningetjes van het woord, maar zonder link naar de uitspraak van het woord. Schriften zoals het onze zijn een manier om een bepaalde klank op papier te zetten. Wij begrijpen woorden in andere talen met het Romaanse schrift alleen wanneer het enigszins lijkt op het woord in onze taal, maar zullen van iedere taal in dat schrift kunnen inschatten hoe je dat onbekende woord ongeveer uitspreekt (al heb je talen als het Fins waar dat wel veel lastiger ligt). Bij deze karaktertalen is het precies omgekeerd: je hebt een idee van de betekenis van het karakter, maar zult geen idee hebben van hoe je dat woord uitspreekt in de andere taal.