
In grote delen van de VS zijn er niet echt plaatsen die er voldoende uitspringen om over grote afstand structureel te bewegwijzeren. Alles tussen de Mississippi en de westkust is natuurlijk zeer dun bevolkt, met echt maar een paar grote steden en behoorlijke afstanden daartussen. Maar ook in de oostelijke helft van het land heb je stukken waar niets er echt uitspringt, veel verbindingen die vooral mensen van county seat naar county seat helpen terwijl er geen lange-afstandsroute is die er echt uitspringt. Zelfs geen Pittsburgh-Philadelphia, en da’s dan nog een van de kortst denkbare achter de oostkust. Het maakt ook rijden op wegnummer en windrichting logischer, want de nummers zijn vaak beter gekend dan de plaatsen.
Staten die er een handje van hebben om niet al te veel over de grens te bewegwijzeren geven dan het laatste zetje, naar een land waar afstandenborden gewoon weinigzeggend zijn in vergelijking met wat je in Europa ziet. Maar ja, bij ons ontwikkelde zich dan weer een systeem dat past bij de veel grotere dichtheid van West-Europa (en zelfs dan heb je afstandenbord-wastelands als België, het Verenigd Koninkrijk en Italië).
In het grootste deel van de VS kun je geen afstandenborden op netwerkniveau neerzetten, althans dat moet je niet na iedere afrit willen doen. Evenmin als na elke afrit verwijzen naar een grote stad die iedereen kent maar die honderden mijlen ver weg is. In mijn (beperkte) rij-ervaring heb ik me altijd goed genoeg bediend gevoeld door wat er aan afstandenborden stond. Als je iets zou moeten veranderen, zou het kunnen zijn dat je naar Zuid-Afrikaans voorbeeld ongeveer iedere 50 kilometer een bord plaatst waar je wel afstanden naar doelen op grote afstand herhaalt als routebevestiging. Ook op netwerkniveau. Dat geeft de lange-afstandsreiziger dan iets meer houvast zonder dat je het totale systeem overboord gooit.