[USA] Ervaringen in Californië, Nevada, Arizona

Een speciaal subforum voor reisadviezen waar dan ook in Europa en reisverslagen uit de wereld.

Moderator: Moderatoren

Gebruikersavatar
Coen Tunnel
Voorzitter
Berichten: 30994
Lid geworden op: di 26 apr 2005, 11:39
Locatie: Aan de 🅰2️⃣8️⃣

[USA] Ervaringen in Californië, Nevada, Arizona

Bericht door Coen Tunnel » di 07 mar 2023, 17:56

Ik ben onlangs teruggekomen uit de VS en ik wil een kort verslagje maken van mijn reis. Misschien is het interessant voor sommigen.

Aangekomen op het vliegveld van Los Angeles, met de directe KLM-vlucht vanuit Amsterdam, gingen we met de huurauto naar ons hotel in Ontario. Het was inmiddels avondspits en we reden de I-405 op, om gelijk daarna af te slaan naar de I-105. Die reden we af tot het einde, om daarna over de I-605 en I-10 verder te rijden naar Ontario. Vrijwel al de tijd in stedelijk gebied, maar toch is het nog een rit van bijna 90 km. Er was best wat file, maar gelukkig waren er op het grootste deel van de route (tot en met de I-10 rond Pomona) carpoolstroken, waar je gebruik van mag maken met minimaal twee personen in je voertuig. Dan pas besef je je hoeveel mensen alleen in de auto zitten. Het OV heeft slechts een marginale rol in LA. Het nadeel is wel dat als je bij een knooppunt moet afslaan, je 2-3 km vooraf de carpoolstrook die links ligt moet verlaten en helemaal naar rechts moet opschuiven om uit te voegen, waarna je op de andere snelweg invoegt en weer helemaal naar links mag opschuiven om de carpoolstrook te nemen, en dat op drukke wegen met vaak 2x5 rijstroken. Daar komt bij dat de wegen over het algemeen in vrij slechte staat zijn: oud beton, met smalle rijstroken. De maximumsnelheid van 65 mph (105 km/u) die vrijwel overal geldt, voelt dan zelfs aan de hoge kant aan. Veel redresseerruimte links is er doorgaans ook niet. Uiteindelijk duurde de rit, inclusief de carpoolstroken, toch ongeveer anderhalf uur.

De volgende dag was het koud en regenachtig, en besloten we pas wat later te vertrekken. Waar we in eerste instantie naar het Petersen Museum wilden, besloten we terwijl we op weg waren (via de I-10 van Ontario tot iets voorbij Downtown LA) toch maar de heuvels in te gaan om over Mulholland Drive te rijden en van de uitzichten te genieten, omdat het weer inmiddels wat was opgeklaard. Vanaf Arlington Avenue reden we eerst binnendoor naar de Griffith Observatory, waar het echter druk was en parkeren lastig bleek. Over de US-101 gingen we vervolgens eerst naar North Hollywood om wat te eten, en daarna terug naar de Cahuenga Pass om aan Mulholland Drive te beginnen. Het mooiste punt zit direct aan het begin: de Jerome C. Daniel Overlook, vanaf waar je een geweldig uitzicht hebt over Downton LA. We reden Mulholland Drive verder richting het westen, en stopten ook bij enkele andere uitzichtpunten. Ik dacht er nog aan om naar Malibu te rijden, en had dat ook al ingesteld in Google Maps, maar vlak daarna betrok de lucht en kwamen er weer wat spetters naar beneden. Via Woodcliff Road zijn we vervolgens leuk afgedaald door Sherman Oaks, en over de I-405, US-101, CA-134, I-210 en CA-210 reden we richting Rancho Cucamonga waar we boodschappen deden en wat aten. Dat was niet ver meer van ons hotel in Ontario. I-210/CA-210 is trouwens een veel fijnere route dan de I-10, het is minder filegevoelig en heeft beter wegdek.

De dag erna was het weer slecht, en we bleven vooral wat in de buurt van het vliegveld van Ontario hangen waar de NASCAR-coureurs aankwamen voor de race van dat weekend, die we ook zouden bezoeken. We hebben enkele coureurs gespot en mijn vriendin is ook met een op de foto gegaan. Het weer was te slecht om echt wat leuks te gaan doen.

Een dag later zou de eerste NASCAR-wedstrijd zijn op de oval van Fontana, maar regen en sneeuw maakten het in de ochtend erg lastig. Uiteindelijk werd het droog en werd er wel een poging gedaan om de baan te drogen, en besloten ook wij vanuit het hotel maar naar het circuit te gaan. Daar was op zich wel wat levendigheid. Er werd zelfs een poging gedaan de wedstrijd te starten, maar na een paar opwarmrondes klaagden de coureurs dat de baan nog steeds te nat was en toen het weer begon te miezeren werd de poging voor die dag gestaakt.

Een dag later, op zondag, was het zowaar droog en lukte het om de hoofdrace gewoon van start te laten gaan. De race die zaterdag verreden had moeten worden was verplaatst naar de namiddag, maar aangezien het koud was hielden we dat voor gezien, ook omdat we nog een rit voor de boeg hadden. Via de I-15 reden we naar ons hotel in Barstow, maar na het knooppunt met de I-215 was het hele traject over de Cajon Pass en de aansluitende werkzaamheden tot rond Victorville filegevoelig. Na Victorville reed het wel goed door tot Barstow, waar we de I-40 namen, waar op deze wegwijzer Wilmington NC met een afstand van 2554 mijl wordt aangegeven, en daarna namen we gelijk de eerste afrit om ons hotel te bereiken.

De volgende dag gingen we de I-15 weer op, gelijk de woestijn in. In Baker stopten we om te tanken en wat te eten, daarna ging het over de CA-127 en CA-178 richting Death Valley. Op de laagste plek van Noord-Amerika (85,5 meter onder zeeniveau) was het ruim 20 graden, en genoten we van de mooie landschappen. Een welbestede dag. De entree voor Death Valley is $ 30 per voertuig voor een hele week (geen dagkaarten), ik kon het voldoen bij een automaat bij Badwater Basin. Uiteindelijk eindigden we rond Stovepipe Wells; door overstromingen van vorig jaar zijn nog steeds enkele wegen in Death Valley afgesloten, zo kun je bijvoorbeeld niet via Scotty's Castle rijden. Over de CA-190 en de ongenummerde Daylight Pass Road ging het richting Nevada, waar we via de NV-374 op de US-95 kwamen. Die reden we door tot Tonopah, waarbij je ongemerkt toch behoorlijk wat stijgt. De temperatuur nam af tot onder het vriespunt en vanaf iets voor Goldfield begon het te sneeuwen. Uiteindelijk bereikten we Tonopah, waar we wat aten en daarna de auto in de sneeuw bij ons hotel parkeerden. Die nacht werd het -11, en lag er enkele centimeters sneeuw.

We hadden wel een goede nachtrust in onze warme hotelkamer, en de volgende ochtend ging het naar de US-6 en NV-375, de Extraterrestrial Highway die vlak langs Area 51 loopt. De Extraterrestrial Highway begint in Warm Springs, maar dat is niet meer dan een kruispunt met een verlaten bar, ik had niet het idee dat er nog iemand woont. Het eerstvolgende dorp dat je na Tonopah tegenkomt is Rachel aan de NV-375, maar alvorens we daar waren hadden we opnieuw te maken met sneeuw. Dit stuk weg telt rond de 200 mvt/dag en er was een stuk van zo'n 10-15 km waar sneeuw lag en er eigenlijk maar één spoor door de sneeuw was. Ik reed hier meer aan de linkerkant van de weg, maar er was maar één tegenligger waarvoor ik moest uitwijken. In Rachel hebben we een korte pauze gemaakt bij de Little A'Le'Inn en wat souvenirs gekocht, voordat we verder gingen. De NV-375 eindigt in Crystal Springs, wat ook niet meer voorstelt dan een kruispunt met wat boerderijen, en via een heel kort stukje NV-318 kom je op de US-93. In Alamo zijn we even kort gestopt, en daarna zit er niks tot je bij de I-15 bent. Eenmaal op de I-15 gingen we in noordelijke richting, waar Salt Lake City al op de borden staat. Zo ver gingen wij niet, we sloegen af bij Crystal om naar Valley of Fire te gaan. Dat was schitterend! Je betaalt $ entree (per auto) om het park in te mogen. Het is vrij klein, maar er is veel te zien en het was mooi en zonnig weer, en dan zien de rode rotsformaties er prachtig uit. Na Valley of Fire reden we weer terug naar de I-15, om richting Las Vegas te gaan. Als NASCAR-fans namen we nog een kijkje bij de Las Vegas Motor Speedway aan de noordkant van de stad, en daarna gingen we naar Las Vegas Boulevard, om deze door de stad heen af te rijden, vooral voor het deel dat The Strip is. Dat was indrukwekkend, en in tegenstelling tot LA liggen de wegen in Vegas er doorgaans goed bij. We maakten nog een korte stop op de (tot mijn verbazing) gratis parkeerplaats bij het bekende Las Vegas-bord om wat foto's te maken, daarna gingen we nog wat eten in het winkelcentrum Town Square Las Vegas, om daarna over de I-215 en I-11 naar ons hotel in Boulder City te gaan.

We werden wakker en het was 4 graden met regen en harde wind. Geen weer om naar de Hoover Dam te gaan, wat ons oorspronkelijke plan was. En ook geen weer om Vegas in te gaan. We besloten maar tot plan B: het Arizona Route 66 Museum in Kingman, dat was op zich niet heel ver weg. De US-93 naar Kingman is 2x2 gelijkvloers en rijdt bijna als een snelweg, maar op een gegeven moment begon het wat te sneeuwen. En voor ik er erg in had, verslechterde de situatie rap. In een colonne met zo'n 50-60 km/u reed het verkeer achter elkaar, maar vlak voor Kingman had de camper voor me problemen op de helling naar de Coyote Pass, de motor raakte oververhit. Gelukkig konden wij er makkelijk voorbij en in de afdaling regende het, in Kingman sneeuwde het niet. Nog niet, want eenmaal buiten het museum lag er in Kingman inmiddels ook de nodige sneeuw. De I-40 richting Flagstaff was al dicht, de US-93 inmiddels ook. We moesten hoe dan ook richting Californië, en de I-40 naar het zuidwesten was wel open. Na een stuk door Kingman gereden te zijn om even wat te eten te halen gingen we de I-40 op, en ondanks wat file reed het wel redelijk door, en na Kingman volgde een afdaling waarna de sneeuw overging in regen, en de weg beter berijdbaar werd. Op de grens met Californië werd het zowaar droog en zonnig. Bij de grenspost werd gevraagd "Any produce or live plants?", het antwoord nee volstond om door te kunnen rijden. Gelijk daarna sloegen we af naar de Five Mile Road, de shortcut naar de US-95 bij Parker Junction. Het eerste stuk van de US-95 is atypisch: het slingert met het landschap mee, en het is toch nog een redelijk drukke weg. Daarna wordt de weg rechter, maar door het landschap gaat het soms wel op en neer. Er zit niks, tot aan Vidal Junction, en op dat moment hadden we er twee uur opzitten vanaf Kingman, dus was het tijd voor een korte pauze bij het tankstation. Daarna gingen we verder over de CA-62 en CA-177, om bij Desert Center de I-10 op te rijden. Mijn vriendin moest weer naar de wc, maar bij Desert Center zat niks meer: alle tankstations en restaurants die daar staan zijn zo te zien al geruime tijd leeg. Dus het werd een korte stop bij de Chevron iets verderop, bij Chiriaco Summit. Daarna was het nog een halfuurtje tot aan Indio, waar we overnachtten.

Inmiddels was het donderdag, onze laatste volledige dag in de VS, en vanaf Indio reden we weer naar de I-10, weer naar het oosten, vanuit de Coachella Valley weer de berg op waar we gisteren van afdaalden. We sloegen nu echter af naar het Joshua Tree National Park. Ook dit park kost $ 30, wat voldaan kon worden bij het bezoekerscentrum bij Cottonwoord. Het zuidelijke deel van Joshua Tree is niet het meest spectaculaire deel, het is vlak en de Cholla Cactus Garden vond ik het meest interessant. Daarna wordt het leuker, met rotsen en als hoogtepunt de weg naar Keys View, vanaf waar je een spectaculair overzicht over de Coachella Valley hebt, met Indio en Palm Springs, Mount San Jacinto op de achtergrond, de San Andreasbreuk zichtbaar in het landschap op de voorgrond, de Salton Sea links in de vallei en Signal Mountain/El Centinela in de verte zichtbaar. Die laatste berg ligt bij Mexicali in Mexico. Dat lijkt vanuit Zuid-Californië dichtbij, maar dat is vanaf Keys View toch nog meer dan 150 km weg! We hadden geluk dat het een mooie heldere dag was. Na Joshua Tree gingen we over de leuke CA-62 (enkele lange afdalingen met 2x2 rijstroken), de I-10, I-215 en de CA-66 (jawel, onderdeel van de oude US Route 66) naar het Wigwam Motel in San Bernardino/Rialto, één van de drie nog overgebleven originele Wigwam Motels in de VS. Bij de oudste nog bestaande, in Cave City in Kentucky, waren we vorig jaar al geweest. Maar deze in San Bernardino/Rialto was in beduidende betere staat, en in een mooie setting met besneeuwde bergen op de achtergrond en palmbomen op het terrein. Ook de tipi's zelf waren goed onderhouden en wat comfortabeler dan die in Cave City.

Op de laatste dag ging het over de CA-210, I-210 en I-605 richting Downey, waarbij we ook veel gebruik maakten van de spitsstroken. Downey is een voorstad van LA, en de belangrijkste bijzonderheid hier is de oudste McDonald's ter wereld. De McDonald's in Downey was een franchise die al ontstond voordat Ray Kroc McDonald's overnam van de broers McDonald, en kon derhalve blijven bestaan nadat de McDonald's Corporation was opgericht. De oude stijl bleef altijd gehandhaafd, ook nadat McDonald's Corporation uiteindelijk dit restaurant overnam. In 1994 raakte het beschadigd bij de Northridge-aardbeving, en waren er plannen voor sloop. Maar het werd gerestaureerd en het is nu nog steeds in gebruik als McDonald's, volledig in de stijl van de jaren '50, met de oude mascotte op de zuil naast het restaurant en het oude logo, zonder de gouden bogen zoals tegenwoordig. Naast het restaurant zit een overdekte ruimte waar je kan eten, met daarin een klein museumpje over de geschiedenis van McDonald's. Er staan wat memorabilia en er worden films afgespeeld. Een iconische plek, en zo mooi dat dit nog in de oude stijl bewaard is gebleven. Iets dat vrij uniek is, gezien het feit dat McDonald's erom bekend staat de restaurants regelmatig te verbouwen en vernieuwen.

Na Downey gingen we over de CA-19 en I-105 westwaarts richting de luchthaven, en werd het zo langzamerhand ook wel tijd. Het inleveren van de auto ging heel soepel bij Alamo, en met de pendelbus werden we richting de luchthaven gebracht. Na een probleemloze vlucht met KLM kwamen we de volgende dag met een jetlag, maar ook met veel mooie herinneringen, weer aan op Schiphol.

Gebruikersavatar
Palance
4x5 autosnelweg
Berichten: 30946
Lid geworden op: zo 27 feb 2005, 13:17
Locatie: Паланцедрецхт

Re: [USA] Ervaringen in Californië, Nevada, Arizona

Bericht door Palance » di 07 mar 2023, 18:57

Coen Tunnel schreef: di 07 mar 2023, 17:56 Op de grens met Californië werd het zowaar droog en zonnig. Bij de grenspost werd gevraagd "Any produce or live plants?", het antwoord nee volstond om door te kunnen rijden.
Ik wist niet dat er in de VS interne grensposten waren a la Australië.
"You know the greatest danger facing us is ourselves, an irrational fear of the unknown. But there’s no such thing as the unknown — only things temporarily hidden, temporarily not understood.” - James T. Kirk

Autosnelwegen.net

Gebruikersavatar
Chris
Moderator
Berichten: 71973
Lid geworden op: zo 27 feb 2005, 15:19
Locatie: NL

Re: [USA] Ervaringen in Californië, Nevada, Arizona

Bericht door Chris » di 07 mar 2023, 19:02

Alleen California heeft dit soort agricultural inspection stations. Het bestaat al 100 jaar en is bedoeld om invasieve exoten tegen te gaan om de natuur en landbouw te beschermen.

Daarnaast heb je in het zuiden van Arizona en Texas ook nog aparte checkpoints van de Border Patrol, op binnenlandse routes.

Elders in de VS komen dat soort dingen niet voor.