Reis Amerika juli 2023
Moderator: Moderatoren
-
- 2x2 autosnelweg
- Berichten: 6093
- Lid geworden op: vr 15 jun 2007, 21:32
- Locatie: Nieuw Buinen
Reis Amerika juli 2023
Inhoud, dankzegging, statistieken en (1) hoe het begon
(2) Voorbereiding reis VS
(3) De reis, 3 Juli
4 Juli
5 en 6 juli
7, 8 en 9 Juli (Toccoa)
10, 11, 12 en 13 Juli
14 tot en met 23 Juli (WWII ADT)
24 Juli
25, 26 en 27 Juli (Leavenworth)
28 Juli
29 Juli
30 Juli
31 Juli, 1, 2 en 3 Augustus (Terugvlucht, thuis en verder)
--
5 en 6 oktober
7 en 8 oktober
9 en 10 oktober
11 en 12 oktober
13 oktober
14, 15 en 16 oktober
(Statistieken e.d zijn in oktober niet opgenomen)
Voordat jullie mijn reisverslag gaan lezen, wil ik de volgende mensen hartelijk bedanken:
- Mijn ouders Bram en Greet, voor het ophalen en brengen. Tevens voor het oppassen van mijn auto.
- George en Patricia Smith, vrijwilligers van Camp Toccoa. Zij lieten mij slapen in het paviljoen en vertrouwden mij de sleutels toe.
- Darryl Cinatl, hij nodigde mij uit op het besloten event Currahee Operations 2023 (de parachutesprongen uit het vliegtuig op LeTournau Airport).
- Instructeurs van het World War 2 Airborne Demonstration Team voor hun tomeloze inzet om studenten in de parachute en uit het vliegtuig te springen.
- Joe Glyda voor de fantastische foto’s.
- Ibo Visser, voor het draaien van de was.
Statistieken:
Begin mile stand bij ophalen : 4,534m | Bij wegbrengen : 10,466m
Gereden : 5,932 miles
Getankt :
- Shell Bedford, VA : $3,059/gal, 11,289gal getankt
- BP Durham,NC: $3,299/gal, 13,157gal getankt
- Exxon Toccoa, GA : $3,079/gal, 14,290gal getankt
- Marathon Metropolis, IL : $3,699/gal, 12,440gal getankt
- Exxon Hooks, TX : $3,299/gal, 12,520gal getankt
- Valero / Stripes 2376 Lawton, OK : $2,879/gal, 13,101gal getankt
- Quicktrip, Rolla MO : $3,139/gal, 12,424gal getankt
- BP Fair Oaks, IN : $3,529/gal, 13,037gal getankt
- BP Sparta Pike, KY : $3,249/gal, 12,403gal getankt
- BP Pleasant Valley, WV : $3,559/gal, 12,100gal getankt
- STAR, Wilkes-Barre, PA : $3,859/Gal, 14,001gal getankt (Bon vergeten mee te nemen)
- Sunoco Gas Station, Dulles Airport, VA : $3,719/Gal, 12,002 Gal getankt (Geen bon, foto gemaakt).
Noot : Het Amerikaanse meetstelsel word gebruikt (mijlen, Fahrenheid).
1. Hoe het begon:
In 2014 vroeg een ex familielid moest ik wat DVD’s branden en daarbij moet ik ze eerst op de PC zetten. Oorlog DVD’s van ‘Een Brug Te Ver’, De Langste Dag’ en de miniseries ‘Band Of Brothers’. ‘Saving Private Ryan’ heb ik op VHS (Ja kinderen, dat is nog voor de DVD, op een hele grote cassette). Band Of Brothers heel lichtjes van gehoord, maar de titel sprak mij in die tijd niet zo aan. Daar heb ik nu wel even wat lichtjes spijt van….
Toen ik ergens halverwege de jaren 2010 wilde overstappen van kabelinternet naar telefoonprovider, en dat om technische redenen niet wilde, moet ik terug naar kabelinternet. Maar omdat ik nog analoog had en digitaal verplicht werd, moest mijn bureau in de woonkamer aan de kant. Daar zit immers ook de TV aansluiting.
Ik verveelde me en ik ben geen persoon die eens even met een zak chips languit op de bank gaat liggen om een film 3 uur te kijken. Iets met soms druk in het hoofd. Maar de 10 delen Band Of Brothers duurde per deel ‘maar’ een uur, dus het proberen waard. Kort gezegd : 5 uur verder.
Dat besloot mij een trip op te zetten. Dit hou ik even kort:
2017 : voor de WeFo meeting in Vucht ben ik wat plekken rond Arnhem afgereden. Ook later Margraten en Henry-Chapele bezocht.
2019 : Brug van Remagen, Begraafplaats Luxemburg en Saint-Avolt, op tip van CoenTunnel (meen ik) Museum Diekirch bezocht, Battle of Britain Memorial, Upottery Airfield, twee nachten in The Crown en de Nene Vally Railroad gedaan. Ook nog even naar 75 jaar ‘Operation Market Garden’.
Toen wisten we nog niet wat ons de aankomende 2 jaren stond te wachten….
(2) Voorbereiding reis VS
(3) De reis, 3 Juli
4 Juli
5 en 6 juli
7, 8 en 9 Juli (Toccoa)
10, 11, 12 en 13 Juli
14 tot en met 23 Juli (WWII ADT)
24 Juli
25, 26 en 27 Juli (Leavenworth)
28 Juli
29 Juli
30 Juli
31 Juli, 1, 2 en 3 Augustus (Terugvlucht, thuis en verder)
--
5 en 6 oktober
7 en 8 oktober
9 en 10 oktober
11 en 12 oktober
13 oktober
14, 15 en 16 oktober
(Statistieken e.d zijn in oktober niet opgenomen)
Voordat jullie mijn reisverslag gaan lezen, wil ik de volgende mensen hartelijk bedanken:
- Mijn ouders Bram en Greet, voor het ophalen en brengen. Tevens voor het oppassen van mijn auto.
- George en Patricia Smith, vrijwilligers van Camp Toccoa. Zij lieten mij slapen in het paviljoen en vertrouwden mij de sleutels toe.
- Darryl Cinatl, hij nodigde mij uit op het besloten event Currahee Operations 2023 (de parachutesprongen uit het vliegtuig op LeTournau Airport).
- Instructeurs van het World War 2 Airborne Demonstration Team voor hun tomeloze inzet om studenten in de parachute en uit het vliegtuig te springen.
- Joe Glyda voor de fantastische foto’s.
- Ibo Visser, voor het draaien van de was.
Statistieken:
Begin mile stand bij ophalen : 4,534m | Bij wegbrengen : 10,466m
Gereden : 5,932 miles
Getankt :
- Shell Bedford, VA : $3,059/gal, 11,289gal getankt
- BP Durham,NC: $3,299/gal, 13,157gal getankt
- Exxon Toccoa, GA : $3,079/gal, 14,290gal getankt
- Marathon Metropolis, IL : $3,699/gal, 12,440gal getankt
- Exxon Hooks, TX : $3,299/gal, 12,520gal getankt
- Valero / Stripes 2376 Lawton, OK : $2,879/gal, 13,101gal getankt
- Quicktrip, Rolla MO : $3,139/gal, 12,424gal getankt
- BP Fair Oaks, IN : $3,529/gal, 13,037gal getankt
- BP Sparta Pike, KY : $3,249/gal, 12,403gal getankt
- BP Pleasant Valley, WV : $3,559/gal, 12,100gal getankt
- STAR, Wilkes-Barre, PA : $3,859/Gal, 14,001gal getankt (Bon vergeten mee te nemen)
- Sunoco Gas Station, Dulles Airport, VA : $3,719/Gal, 12,002 Gal getankt (Geen bon, foto gemaakt).
Noot : Het Amerikaanse meetstelsel word gebruikt (mijlen, Fahrenheid).
1. Hoe het begon:
In 2014 vroeg een ex familielid moest ik wat DVD’s branden en daarbij moet ik ze eerst op de PC zetten. Oorlog DVD’s van ‘Een Brug Te Ver’, De Langste Dag’ en de miniseries ‘Band Of Brothers’. ‘Saving Private Ryan’ heb ik op VHS (Ja kinderen, dat is nog voor de DVD, op een hele grote cassette). Band Of Brothers heel lichtjes van gehoord, maar de titel sprak mij in die tijd niet zo aan. Daar heb ik nu wel even wat lichtjes spijt van….
Toen ik ergens halverwege de jaren 2010 wilde overstappen van kabelinternet naar telefoonprovider, en dat om technische redenen niet wilde, moet ik terug naar kabelinternet. Maar omdat ik nog analoog had en digitaal verplicht werd, moest mijn bureau in de woonkamer aan de kant. Daar zit immers ook de TV aansluiting.
Ik verveelde me en ik ben geen persoon die eens even met een zak chips languit op de bank gaat liggen om een film 3 uur te kijken. Iets met soms druk in het hoofd. Maar de 10 delen Band Of Brothers duurde per deel ‘maar’ een uur, dus het proberen waard. Kort gezegd : 5 uur verder.
Dat besloot mij een trip op te zetten. Dit hou ik even kort:
2017 : voor de WeFo meeting in Vucht ben ik wat plekken rond Arnhem afgereden. Ook later Margraten en Henry-Chapele bezocht.
2019 : Brug van Remagen, Begraafplaats Luxemburg en Saint-Avolt, op tip van CoenTunnel (meen ik) Museum Diekirch bezocht, Battle of Britain Memorial, Upottery Airfield, twee nachten in The Crown en de Nene Vally Railroad gedaan. Ook nog even naar 75 jaar ‘Operation Market Garden’.
Toen wisten we nog niet wat ons de aankomende 2 jaren stond te wachten….
Laatst gewijzigd door mhkamp op zo 29 okt 2023, 1:41, 6 keer totaal gewijzigd.
Als je wilt worden wie je nog nooit bent geweest, zal je moeten doen wat je nog nooit hebt gedaan!
WeFo Lidnummer 0010.
WeFo Lidnummer 0010.
-
- 2x2 autosnelweg
- Berichten: 6093
- Lid geworden op: vr 15 jun 2007, 21:32
- Locatie: Nieuw Buinen
Re: Reis Amerika juli 2023
2. Voorbereiding reis VS:
Ik had ontslag genomen bij mijn werkgever en was in november en december dus werkloos. Toen ik op Youtube op zoek was naar wat filmpjes over Market Garden zag ik een nieuwsitem over het Word War 2 Airborne Demonstration Team, gevestigd in Frederik, Oklahoma.
En ineens heb je het : “Dit ga ik doen!”.
Alleen hoe verder? Want ‘er even heengaan’ is niets voor mij en ben gaan onderzoeken. Ik ben begonnen met het opzoeken waar leden van het 101st ABD 506th PIR CO E (Band Of Brothers) begraven lagen en rondom dat ben ik gaan bouwen. Gelukkig liggen de meeste leden in het Oosten van de VS, dus mooi meegenomen. Ook andere dingen, zoals Monteagle (I24), Elvis Presley en wat musea heb ik, al dan niet als veer, toegevoegd aan het lijstje. De hoofdmoot zou altijd de 2e wereldoorlog blijven en in het bijzonder ‘The Band Of Brothers’.
Ook het aanschaffen van kleding uit die tijd, uiteraard reproductie, moest er komen. Geloof me, daar zijn aardig wat eurotjes aan gespendeerd. Dat is uiteraard later nog wat uitgebreid met bijvoorbeeld de clicker, een zaklamp, muzettebag en zakmes. Nog een beetje er bij en kan zo toevoegen aan een re-enactment team.
Ik wilde in 2022, maar toen was dat griepje (sorry, dat woord komt echt mijn strot niet uit!) nog niet echt voorbij. Daarbij was het WWII ADT al vol, dus moest ik uitwijken naar 2023 alwaar ik halverwege 2022 een slot kreeg toegewezen door alvast $500 te doneren. Mijn vreugde was dan ook groot toen ik de mail kreeg dat ik een slot had voor de ‘Summer Jump School 2023 (SJS23)’.
Er wordt zwaar gehamerd te trainen. Nu doe ik aan sport en dat is transport, maar dat is niet wat er bedoeld wordt denk ik. Ik heb naast fietsen een andere leuke bezigheid opgepikt en dat is zwemmen. Op ruim een kilometer is er een opluchtzwembad en kan zo heen, mits het niet vergeven is van schreeuwende kinderen. En dankzij mijn zusje heb ik ook Mudmasters ontdekt.
Ik had ontslag genomen bij mijn werkgever en was in november en december dus werkloos. Toen ik op Youtube op zoek was naar wat filmpjes over Market Garden zag ik een nieuwsitem over het Word War 2 Airborne Demonstration Team, gevestigd in Frederik, Oklahoma.
En ineens heb je het : “Dit ga ik doen!”.
Alleen hoe verder? Want ‘er even heengaan’ is niets voor mij en ben gaan onderzoeken. Ik ben begonnen met het opzoeken waar leden van het 101st ABD 506th PIR CO E (Band Of Brothers) begraven lagen en rondom dat ben ik gaan bouwen. Gelukkig liggen de meeste leden in het Oosten van de VS, dus mooi meegenomen. Ook andere dingen, zoals Monteagle (I24), Elvis Presley en wat musea heb ik, al dan niet als veer, toegevoegd aan het lijstje. De hoofdmoot zou altijd de 2e wereldoorlog blijven en in het bijzonder ‘The Band Of Brothers’.
Ook het aanschaffen van kleding uit die tijd, uiteraard reproductie, moest er komen. Geloof me, daar zijn aardig wat eurotjes aan gespendeerd. Dat is uiteraard later nog wat uitgebreid met bijvoorbeeld de clicker, een zaklamp, muzettebag en zakmes. Nog een beetje er bij en kan zo toevoegen aan een re-enactment team.
Ik wilde in 2022, maar toen was dat griepje (sorry, dat woord komt echt mijn strot niet uit!) nog niet echt voorbij. Daarbij was het WWII ADT al vol, dus moest ik uitwijken naar 2023 alwaar ik halverwege 2022 een slot kreeg toegewezen door alvast $500 te doneren. Mijn vreugde was dan ook groot toen ik de mail kreeg dat ik een slot had voor de ‘Summer Jump School 2023 (SJS23)’.
Er wordt zwaar gehamerd te trainen. Nu doe ik aan sport en dat is transport, maar dat is niet wat er bedoeld wordt denk ik. Ik heb naast fietsen een andere leuke bezigheid opgepikt en dat is zwemmen. Op ruim een kilometer is er een opluchtzwembad en kan zo heen, mits het niet vergeven is van schreeuwende kinderen. En dankzij mijn zusje heb ik ook Mudmasters ontdekt.
Als je wilt worden wie je nog nooit bent geweest, zal je moeten doen wat je nog nooit hebt gedaan!
WeFo Lidnummer 0010.
WeFo Lidnummer 0010.
-
- 2x2 autosnelweg
- Berichten: 6093
- Lid geworden op: vr 15 jun 2007, 21:32
- Locatie: Nieuw Buinen
Re: Reis Amerika juli 2023
(3) De reis:
3 juli 2023:
Zondagavond bij Bram en Greet wezen slapen. Van de 6 uur heb ik er misschien 4 uur van geslapen. Omdat ik bijna standaard bij Bouwman om 5 uur moet beginnen was ik dus nu ook vroeg wakker : half 5. Ook Bram en Greet waren al wakker en konden we rond kwart over 5 uit Gieterveen vertrekken naar Schiphol.
Na een broodje gezond, die Bram en Greet eerlijk gedeeld hadden, bij Harderwijk, stoomden we met wat file richting de nationale vluchthaven. Nadat ik de bagage had afgegeven en nog een sloot sterke koffie heb gedronken met mijn ouders ging ik vervolgens richting de douane wat toch wel weer zwaar was. Van afscheid nemen heb ik nog nooit wat gehad.
Het lange wachten vanaf 9 uur tot aan het boarden om half 1 kon beginnen. Na het instappen gingen we de lucht in.


Ik dacht dat ik droomde. Ik was even de werkelijkheid kwijt. Maar na een uur daalde het in en ben wat gaan kaarten op de tabloid van het vliegtuig. Ook heb de in 2005 verfilmde Sjakie en de Chocoladefabriek gekeken. Ik blijf bij het origineel uit 1971 beter vinden.
Na landing, op anderhalf uur van het vliegveld begon ik wel gehad te hebben, naar de douane. En daar stond een aardige rij. Met een zware laptoptas die steeds meer als een blok beton aan mijn schouders hing moest ik het nog even volhouden. Controle ging prima en stond snel buiten. Na wat zoekwerk waar mijn ruimbagage lag kon ik de huurauto ophalen.
In een klein busje naar de huurauto’s waar ik met nog twee Nederlanders in zat. Een kort maar leuk gesprek. Nadat ook de huurauto was geregeld, kon ik weg.
‘Zoek er maar één uit in zone 2’ zei de beste man en na wat vertwijfeld rond te hebben gelopen, het was duidelijk de hogere middenklasse, stapte ik in een witte Toyota Camry met Maryland kenteken.

Door naar mijn hotel. De TomTom was wat creatief en stuurde mij wat binnendoor, maar ook nadat ik mijn kamer had kon ik eindelijk neerploffen. In eten geen zin meer, buiten is het vies benauwd dus ik drink water. Gelukkig bromt de airco op 67 graden Fahrenheit in de slaapkamer. Bij aankomst was het 97 graden Fahrenheit.
Vies warm. Het Hollandse weer is er niks bij. Nadat ik tussen half 8 en 8 uur op bed ging geknal. Ik kon eerst niet thuisbrengen wat het was, maar het is de avond voor 4 juli : Onafhankelijksdag en dus ging er wat vuurwerk de lucht in. Nadat het vuurwerk op was passeerde er ook nog een onweersbui.
Ondanks dat ik graag wilde slapen ging het bij mondjesmaat. Een aantal keer een gillende hulpverleningsvoertuig gehoord en wat gerommel en gestommel van de buren in het hotel, die overigens goed is. Ik slaap aan de achterzijde dus geen last van de doorgaande weg.
Op de 4e juli dus vroeg er uit. Ik wilde er rond 5 uur uit, maar is wat eerder geworden. Koffers over gepakt : dat wat voor Oklahoma is in de weekendtas van defensie gedaan en de rest in de rolkoffer.
Ook de camera’s zijn er helemaal klaar voor door deze naar de lokale tijd te zetten.
3 juli 2023:
Zondagavond bij Bram en Greet wezen slapen. Van de 6 uur heb ik er misschien 4 uur van geslapen. Omdat ik bijna standaard bij Bouwman om 5 uur moet beginnen was ik dus nu ook vroeg wakker : half 5. Ook Bram en Greet waren al wakker en konden we rond kwart over 5 uit Gieterveen vertrekken naar Schiphol.
Na een broodje gezond, die Bram en Greet eerlijk gedeeld hadden, bij Harderwijk, stoomden we met wat file richting de nationale vluchthaven. Nadat ik de bagage had afgegeven en nog een sloot sterke koffie heb gedronken met mijn ouders ging ik vervolgens richting de douane wat toch wel weer zwaar was. Van afscheid nemen heb ik nog nooit wat gehad.
Het lange wachten vanaf 9 uur tot aan het boarden om half 1 kon beginnen. Na het instappen gingen we de lucht in.


Ik dacht dat ik droomde. Ik was even de werkelijkheid kwijt. Maar na een uur daalde het in en ben wat gaan kaarten op de tabloid van het vliegtuig. Ook heb de in 2005 verfilmde Sjakie en de Chocoladefabriek gekeken. Ik blijf bij het origineel uit 1971 beter vinden.
Na landing, op anderhalf uur van het vliegveld begon ik wel gehad te hebben, naar de douane. En daar stond een aardige rij. Met een zware laptoptas die steeds meer als een blok beton aan mijn schouders hing moest ik het nog even volhouden. Controle ging prima en stond snel buiten. Na wat zoekwerk waar mijn ruimbagage lag kon ik de huurauto ophalen.
In een klein busje naar de huurauto’s waar ik met nog twee Nederlanders in zat. Een kort maar leuk gesprek. Nadat ook de huurauto was geregeld, kon ik weg.
‘Zoek er maar één uit in zone 2’ zei de beste man en na wat vertwijfeld rond te hebben gelopen, het was duidelijk de hogere middenklasse, stapte ik in een witte Toyota Camry met Maryland kenteken.

Door naar mijn hotel. De TomTom was wat creatief en stuurde mij wat binnendoor, maar ook nadat ik mijn kamer had kon ik eindelijk neerploffen. In eten geen zin meer, buiten is het vies benauwd dus ik drink water. Gelukkig bromt de airco op 67 graden Fahrenheit in de slaapkamer. Bij aankomst was het 97 graden Fahrenheit.
Vies warm. Het Hollandse weer is er niks bij. Nadat ik tussen half 8 en 8 uur op bed ging geknal. Ik kon eerst niet thuisbrengen wat het was, maar het is de avond voor 4 juli : Onafhankelijksdag en dus ging er wat vuurwerk de lucht in. Nadat het vuurwerk op was passeerde er ook nog een onweersbui.
Ondanks dat ik graag wilde slapen ging het bij mondjesmaat. Een aantal keer een gillende hulpverleningsvoertuig gehoord en wat gerommel en gestommel van de buren in het hotel, die overigens goed is. Ik slaap aan de achterzijde dus geen last van de doorgaande weg.
Op de 4e juli dus vroeg er uit. Ik wilde er rond 5 uur uit, maar is wat eerder geworden. Koffers over gepakt : dat wat voor Oklahoma is in de weekendtas van defensie gedaan en de rest in de rolkoffer.
Ook de camera’s zijn er helemaal klaar voor door deze naar de lokale tijd te zetten.
Laatst gewijzigd door mhkamp op za 11 nov 2023, 19:40, 1 keer totaal gewijzigd.
Als je wilt worden wie je nog nooit bent geweest, zal je moeten doen wat je nog nooit hebt gedaan!
WeFo Lidnummer 0010.
WeFo Lidnummer 0010.
-
- 2x2 autosnelweg
- Berichten: 6093
- Lid geworden op: vr 15 jun 2007, 21:32
- Locatie: Nieuw Buinen
Re: Reis Amerika juli 2023
4 juli 2023, 4555m – 4855m = 300m gereden.
De dashcam was er niet klaar voor. Hij liep twee uur achter. Hij heeft een lokale tijd en dan moet je met de lokale tijdzone de juiste tijd instellen. Na wat gedonder voor elkaar. De TomTom werkte prima tot aan Arlington, ware het niet vanwege Onafhankelijksdag half Washington was afgezet. Met een rondrit door de stad en een twintig minuten later op bestemming kon ik de begraafplaats bezoeken. Alle mensen wat groot zeg. Gelukkig had ik de grafnummers van degenen opgeschreven en na soms enig zoekwerk gevonden. Op papier had ik er twee uur voor uitgetrokken, het werd een half uur langer.

Op naar mijn tweede plek : Norfolk. Navigatie instellen, maar bleef GPS zoeken. Gelukkig stond Richmond aangegeven en wist doordat ik menigmaal op de kaart gekeken had dat ik die kant op moest. En zo toerde ik de I95 af richting het zuiden. Mijn eerste indruk van de Interstate is dat er vrij rustig gereden wordt. Op een enkeling na houd iedereen zich aan de snelheid. Politie is alom aanwezig om overtreders te pakken. TomTom was zelfs voor Norfolk bezig om GPS te zoeken en besloot mijn smartphone in te zetten.
Via Richmond de I64 op richting Norfolk. Dat was nog ruim een uur rijden. Via de Hampton Roads Bridge Tunnels in Norfolk. Het graf snel gevonden en dezelfde weg weer terug.

Onderweg.
De klok van 16 uur begon aan te tikken en het leek me wel tijd om een plek voor de nacht te vinden. Net als een vrachtwagenchauffeur die een parking zoekt ben ik zo bezig geweest. In het zuidwesten van de stad Richmond langs de US360 een kamer gevonden en een steak met frietjes gehad. Vanaf Richmond is het nog ruim twee uur rijden voordat ik Bedford bereik, The National D-Day Memorial.
Ik was dusdanig bekaf dat ik er rond half zeven in lag. En geslapen als een blok. Neemt niet weg dat ik om 3 uur weer klaar wakker was. Tja… Ik heb tegenwoordig niet meer nodig dan 6 á 7 uur slaap.
Kijkend op mijn telefoon over de openingstijden van de D-Day Memorial zie ik dat ze om 10 uur open gaan. Verslik ik mij even! Ik was van mening dat ze om 8 uur open gingen, dus wederom tijd zat. Iets wat ik liever niet wil. Wat ik al schreef, het is nog twee uur rijden en moet het nog even uitzingen in Richmond. De beelden van de dashcam overzetten duurde uren, dus de laptop laten draaien en toen ik naar het toilet moest deze uitgezet. Ook de beelden van de digicam en de camcorder kan ik de vroege uurtjes even overzetten en weer een stukje dagboek tikken.
De dashcam was er niet klaar voor. Hij liep twee uur achter. Hij heeft een lokale tijd en dan moet je met de lokale tijdzone de juiste tijd instellen. Na wat gedonder voor elkaar. De TomTom werkte prima tot aan Arlington, ware het niet vanwege Onafhankelijksdag half Washington was afgezet. Met een rondrit door de stad en een twintig minuten later op bestemming kon ik de begraafplaats bezoeken. Alle mensen wat groot zeg. Gelukkig had ik de grafnummers van degenen opgeschreven en na soms enig zoekwerk gevonden. Op papier had ik er twee uur voor uitgetrokken, het werd een half uur langer.

Op naar mijn tweede plek : Norfolk. Navigatie instellen, maar bleef GPS zoeken. Gelukkig stond Richmond aangegeven en wist doordat ik menigmaal op de kaart gekeken had dat ik die kant op moest. En zo toerde ik de I95 af richting het zuiden. Mijn eerste indruk van de Interstate is dat er vrij rustig gereden wordt. Op een enkeling na houd iedereen zich aan de snelheid. Politie is alom aanwezig om overtreders te pakken. TomTom was zelfs voor Norfolk bezig om GPS te zoeken en besloot mijn smartphone in te zetten.
Via Richmond de I64 op richting Norfolk. Dat was nog ruim een uur rijden. Via de Hampton Roads Bridge Tunnels in Norfolk. Het graf snel gevonden en dezelfde weg weer terug.

Onderweg.
De klok van 16 uur begon aan te tikken en het leek me wel tijd om een plek voor de nacht te vinden. Net als een vrachtwagenchauffeur die een parking zoekt ben ik zo bezig geweest. In het zuidwesten van de stad Richmond langs de US360 een kamer gevonden en een steak met frietjes gehad. Vanaf Richmond is het nog ruim twee uur rijden voordat ik Bedford bereik, The National D-Day Memorial.
Ik was dusdanig bekaf dat ik er rond half zeven in lag. En geslapen als een blok. Neemt niet weg dat ik om 3 uur weer klaar wakker was. Tja… Ik heb tegenwoordig niet meer nodig dan 6 á 7 uur slaap.
Kijkend op mijn telefoon over de openingstijden van de D-Day Memorial zie ik dat ze om 10 uur open gaan. Verslik ik mij even! Ik was van mening dat ze om 8 uur open gingen, dus wederom tijd zat. Iets wat ik liever niet wil. Wat ik al schreef, het is nog twee uur rijden en moet het nog even uitzingen in Richmond. De beelden van de dashcam overzetten duurde uren, dus de laptop laten draaien en toen ik naar het toilet moest deze uitgezet. Ook de beelden van de digicam en de camcorder kan ik de vroege uurtjes even overzetten en weer een stukje dagboek tikken.
Als je wilt worden wie je nog nooit bent geweest, zal je moeten doen wat je nog nooit hebt gedaan!
WeFo Lidnummer 0010.
WeFo Lidnummer 0010.
-
- 2x2 autosnelweg
- Berichten: 6093
- Lid geworden op: vr 15 jun 2007, 21:32
- Locatie: Nieuw Buinen
Re: Reis Amerika juli 2023
5 juli 2023, 4855m – 5287m = 432m gereden.
Om half acht in de auto om naar de National D-Day Memorial te gaan waar ik even voor tienen stond. Prijskaartje $12 wat het waard was. Ook een aandenken gekocht voor mijn toch al volle vitrinekast.


Door naar de plek waar Audie Murphy met een vliegtuigje is neergestort in de Blue Ridge Mountains. Er gaat een nummer over Audie Murphy, gezongen door de power metal band Sabaton, naar de gelijkmatige boek en film, waar Audie zichzelf speelde : To Bell And Back.


De trip en de wandeling naar het monument was inderdaad een ‘To Hell And Back’ want eerst een paar mijl over een gravelpad rijden met de auto om vervolgens nog een eind te moeten lopen over een pad dat waar meer gras stond dan er een looppad was. Maar het uizicht was ‘heaven’. Iets verder dan het monument een lookout over de Blue Ridge Mountains.
Vandaar naar Castlewood om het graf van SSGT Darrel ‘Shifty’ Powers te bezoeken. De begraafplaats was zeer groot en het graf zeer simpel, dus dat was zoeken naar een naald in een hooiberg. Laat maar zitten. Toen door naar het laantje waar Darrel woonde zijn gehele leven : Shifty Lane. Foto’s gemaakt en via dezelfde weg terug. Ondertussen werd het ook na 6 uur en begon te snakken naar een bed. Niet eerst om nog een dusdanige plens water op de kop te krijgen dat ik last kreeg van aquaplaning. Levensgevaarlijk!

In Abingdon, VA een motel gevonden en foto’s en video’s weer op de laptop gestald. Ook nog telefonisch contact gehad met Ibo Visser waar in de planning staat bij hem op visite te gaan. Handig dat tijdelijke Amerikaanse nummer!
Vanwege het lange rijden heb een deel van de dashcam opnamen niet.
Rond 22 uur op bed en man wat heb ik lekker geslapen. Ware het niet dat er naast mij een telefoon staat die dusdanig tikt alsof er iedere keer een druppel op de vloer valt. Best irritant. Voor de verandering er om 5 er uit. Lekker gedoucht en nu weer de boel inpakken. Wil om 6 uur weg, omdat ik 3 uur sturen mag voor mijn volgende adres. Ik loop voor op mijn geplande schema.
6 juli 2023, 5287m – 5770m = 483m gereden.
Op weg naar Durham, NC voor de 11” 8’ Bridge, op Youtube bekent als The Canopener. Een paar jaar geleden hebben ze de brug lichtelijk verhoogd naar 12” 4’.

Ik wilde naar het William C Lee Airborne Museum, maar die is alleen op vrijdag en zaterdag open, dus die kon ik afstrepen. Dus door naar 82nd Airborne Museum in Fort Bragg. Helaas alleen toegang als je daar een bekende hebt, dus dat was een U-turn aan de poort. De beveiliger wist me te vertellen dat in Fayetteville, SC de Airborne & Special Operations Museum Foundation (ASOMF) was. Ik was al vroeg, dus deze er tussendoor gepland.
Wat een museum zeg! Er hangt gewoon een C47 “Skytrain’ aan het plafond! Het museum behandeld alle airborne operations in de wereld, zowel de Pacific War, Korea, Irak en Afganistan. Dat heeft niet zo mijn interesse. Maar een bezoek waard. Ik heb bij dit museum ook de ‘Screaming Eagles’ van de 101st Airborne vlag gekocht.

Deze setting doet mij aan Band of Brothers denken (Carentan).

C47. Wat een ding!
Nu ik wat mijlen over de Interstate gemaakt heb ben ik als chauffeur vrachtwagen wel op bepaalde dingen gaan letten. Voor de Wegenforummers onder ons zal het wel bekend zijn, dus overbodige informatie, maar ik ga het delen.
- Bij wegwerkzaamheden wordt en niet zo nauw gekeken. Zelfs wanneer ik 60mph reed kwamen de vrachtwagens, ook ADR (!!) mij gewoon voorzetten.
- Over een verdrijvingvlak uitvoegen is net zo gewoon als in Europa.
- Ook het aangeven van richting kan soms behoorlijk moeilijk gaan.
- Ook in de VS staan vrachtwagens op de vluchtstrook geparkeerd gedurende de nacht.
- Veel rommel op de weg, meestal van geklapte (vrachtwagen) banden.
Na een lange trip in Columbia, SC een motel aangedaan. Op internet vindt ik een steakhouse, daar heen gegaan. Een New York Steak met frietjes en salade. Man, kon er net krap aan in zeg. Na het eten terug naar de motel en onder de wol.
Om half acht in de auto om naar de National D-Day Memorial te gaan waar ik even voor tienen stond. Prijskaartje $12 wat het waard was. Ook een aandenken gekocht voor mijn toch al volle vitrinekast.


Door naar de plek waar Audie Murphy met een vliegtuigje is neergestort in de Blue Ridge Mountains. Er gaat een nummer over Audie Murphy, gezongen door de power metal band Sabaton, naar de gelijkmatige boek en film, waar Audie zichzelf speelde : To Bell And Back.


De trip en de wandeling naar het monument was inderdaad een ‘To Hell And Back’ want eerst een paar mijl over een gravelpad rijden met de auto om vervolgens nog een eind te moeten lopen over een pad dat waar meer gras stond dan er een looppad was. Maar het uizicht was ‘heaven’. Iets verder dan het monument een lookout over de Blue Ridge Mountains.
Vandaar naar Castlewood om het graf van SSGT Darrel ‘Shifty’ Powers te bezoeken. De begraafplaats was zeer groot en het graf zeer simpel, dus dat was zoeken naar een naald in een hooiberg. Laat maar zitten. Toen door naar het laantje waar Darrel woonde zijn gehele leven : Shifty Lane. Foto’s gemaakt en via dezelfde weg terug. Ondertussen werd het ook na 6 uur en begon te snakken naar een bed. Niet eerst om nog een dusdanige plens water op de kop te krijgen dat ik last kreeg van aquaplaning. Levensgevaarlijk!

In Abingdon, VA een motel gevonden en foto’s en video’s weer op de laptop gestald. Ook nog telefonisch contact gehad met Ibo Visser waar in de planning staat bij hem op visite te gaan. Handig dat tijdelijke Amerikaanse nummer!
Vanwege het lange rijden heb een deel van de dashcam opnamen niet.
Rond 22 uur op bed en man wat heb ik lekker geslapen. Ware het niet dat er naast mij een telefoon staat die dusdanig tikt alsof er iedere keer een druppel op de vloer valt. Best irritant. Voor de verandering er om 5 er uit. Lekker gedoucht en nu weer de boel inpakken. Wil om 6 uur weg, omdat ik 3 uur sturen mag voor mijn volgende adres. Ik loop voor op mijn geplande schema.
6 juli 2023, 5287m – 5770m = 483m gereden.
Op weg naar Durham, NC voor de 11” 8’ Bridge, op Youtube bekent als The Canopener. Een paar jaar geleden hebben ze de brug lichtelijk verhoogd naar 12” 4’.

Ik wilde naar het William C Lee Airborne Museum, maar die is alleen op vrijdag en zaterdag open, dus die kon ik afstrepen. Dus door naar 82nd Airborne Museum in Fort Bragg. Helaas alleen toegang als je daar een bekende hebt, dus dat was een U-turn aan de poort. De beveiliger wist me te vertellen dat in Fayetteville, SC de Airborne & Special Operations Museum Foundation (ASOMF) was. Ik was al vroeg, dus deze er tussendoor gepland.
Wat een museum zeg! Er hangt gewoon een C47 “Skytrain’ aan het plafond! Het museum behandeld alle airborne operations in de wereld, zowel de Pacific War, Korea, Irak en Afganistan. Dat heeft niet zo mijn interesse. Maar een bezoek waard. Ik heb bij dit museum ook de ‘Screaming Eagles’ van de 101st Airborne vlag gekocht.

Deze setting doet mij aan Band of Brothers denken (Carentan).

C47. Wat een ding!
Nu ik wat mijlen over de Interstate gemaakt heb ben ik als chauffeur vrachtwagen wel op bepaalde dingen gaan letten. Voor de Wegenforummers onder ons zal het wel bekend zijn, dus overbodige informatie, maar ik ga het delen.
- Bij wegwerkzaamheden wordt en niet zo nauw gekeken. Zelfs wanneer ik 60mph reed kwamen de vrachtwagens, ook ADR (!!) mij gewoon voorzetten.
- Over een verdrijvingvlak uitvoegen is net zo gewoon als in Europa.
- Ook het aangeven van richting kan soms behoorlijk moeilijk gaan.
- Ook in de VS staan vrachtwagens op de vluchtstrook geparkeerd gedurende de nacht.
- Veel rommel op de weg, meestal van geklapte (vrachtwagen) banden.
Na een lange trip in Columbia, SC een motel aangedaan. Op internet vindt ik een steakhouse, daar heen gegaan. Een New York Steak met frietjes en salade. Man, kon er net krap aan in zeg. Na het eten terug naar de motel en onder de wol.
Als je wilt worden wie je nog nooit bent geweest, zal je moeten doen wat je nog nooit hebt gedaan!
WeFo Lidnummer 0010.
WeFo Lidnummer 0010.
-
- 2x2 autosnelweg
- Berichten: 6093
- Lid geworden op: vr 15 jun 2007, 21:32
- Locatie: Nieuw Buinen
Re: Reis Amerika juli 2023
7 juli 2023, 5770m – 5998m = 228m gereden.
Weer heerlijk geslapen, ware het niet dat even over vijven ik getoeter hoor van de trein. Treinen in de VS moeten bij gelijkvloerse overgangen toeteren : twee keer lang, één keer kort en vlak voor de overweg lang tot het punt van de overweg genaderd is.
Een appje van Tamara die zegt dat het stil is… ze had beter verwacht. Ook Greet gaat er in mee. Nou lief zusje en moeder… Ik ben toch vroeg, tijd zat, dus posten. Maar niet eerder dan dat ik me heb opgefrist onder de douche.
Moeders kwam aanzetten over de Toccoa Falls. Nah… ik heb tijd, dus waarom misschien niet?
Mijn eerste plek was Elberton, GA waar Walter L. Hendrix is begraven. Nou, de familie heeft kosten noch moeite gespaard voor zijn steen. Bijna een monumentje.

Daarna door naar Toccoa. Eerste bezoek was de Currahee Military Museum. Een leuk en knus museum over Toccoa zelf maar vooral over de 4 regimenten die hier voorbereiden op de tweede wereldoorlog.
Daarna op tip van Greet naar de Toccoa Falls. Viel me wat tegen, want het is maar één waterval. Gelukkig mocht je er wel pootje baden en dat heb ik gedaan.


Rond de middag was ik op Camp Toccoa. Aangezien ze op 7, 8 en 9 juli een evenement hadden, daar ben ik door geïnformeerd, was het komen en gaan. Mede doordat ik vroeg was vroeg ik er kon blijven slapen, en dat kon. ‘Pak je spullen maar uit en check het maar’ was het. Euh.. Ik kom niet om parachute te springen, ik ben een toerist die hier twee nachten komt.’ Ai… Euh… Wij weten er helemaal niets van dat je gereserveerd hebt. Het is hier vol van de mensen die voor het evenement komen te springen.’ En daar sta je dan. Ondertussen hoor ik het in de verte zwaar rommelen en ja, regen en onweer op komst als ik de radar op National Weather Service bekijk. En om 4 uur begon het dus ook te spetteren. Ook zouden de mensen komen vanuit de Currahee Military Museum. Maar even over vieren heb ik de geest gegeven. Mede omdat ze druk waren met het evenement had ik geen zin om voor een dichte moteldeur komen te staan dus er één opgezocht.
Na mailcontact blijkt die gast gewoon van twee tot vier op het terrein gelopen te hebben. Elkaar compleet gemist en nodigen mij uit om de avond te komen. Ik zit al in een motel… en ook even weer lekker gegeten.
Later vroeg hij of ik bellen kon, dat heb ik gedaan. Hij zei dat hij in de HQ (HeadQuarters) gebouw zat… En laat ik daar net niet zijn geweest. Er werd wat over de planning verteld, maar ik wil eerst Currahee opklimmen. Mocht het niet goed komen, ik heb zijn nummer. Die tijdelijke Amerikaanse simkaart… Wat een uitvinding! Die €80 waard!
8 juli 2023, 5998m – 6031m = 33m gereden.
Laat ik met het laatste beginnen… Wat een dag! Dit gaat ver boven mijn voorstellingsvermogen.
Maar laat ik bij het begin beginnen…..
Wederom een lekkere nacht achter de rug. Ook maar even uitgebreid een bad genomen. Nah… uitgebreid? Met mijn lengte moet ik mezelf opvouwen, de baden in de motels zijn nu niet bijster groot.
De eerste planning is Mount Currahee oplopen. Met 72 graden Fahrenheit prima te doen. Alleen die luchtvochtigheid waar ik al een week mee loop. Man, vreselijk. Even over acht was ik daar. Ik had mijn WW2 replica quart canteen gevuld in het hotel en mijn Wegenforum dopper. Het laatste wat ik wil is zonder water zitten. ‘Three miles up, three miles down’ en ‘Hi Ho Silver!’ En dat ging vrij makkelijk voor een ongetrainde als ik. De laatste mijl is wel een Lulu… Denk toch even 10% klimmen, maar het uitzicht adembenemend. Ik heb zeker twintig minuten daar gezeten.


Naar beneden is het net zo vals als naar boven. Halverwege, als je benen moe zijn mag je nog even omhoog. Respect voor de jongens die dit gedaan hebben, en dan ook nog vol bepakt! Zij moesten in 48 minuten die berg op en af!
Op de weg terug trof ik een man die het knap zwaar had. Hij vroeg hoe ver het was. Nog een paar bochten, een venijnig klimmetje, en dan ben je er. Mij moet je niet vragen naar afstand. Later trof ik hem op de terugweg weer en bleek dat hij rugproblemen had. Hij kwam uit SC, een halfuur rijden vanaf Toccoa en dacht dat Currahee wel wat vlakker zou zijn. Samen zijn we naar beneden gelopen. Hij was meer het vlakke van de stad gewend. Die arme beste, helemaal kapot en de top niet bereikt.
Toen weer naar Camp Toccoa. Daar trof ik die beste man. Vol enthousiasme vertelde hij dat ik in het museumpje zelf mocht slapen. Een echte Toccoa bed bunk. Slaapzak en handdoek voor het douchen werden klaargelegd en ook de koffiemachine werd uitgelegd. Ik wist niet wat me overkwam, zeker toen ik ook nog de sleutels van het kamp in handen gedrukt kreeg. Echt iets van, als het niet is opgenomen, geloof je het niet.

Mijn laptop, agenda en sleutels van de Camry.

Mijn bed. Een Toccoa bed bunk. Links staat de footlocker van Robert Emory "Popeye" Wynn Jr. In de mannequin rechts heeft dat pak meegedaan in “Saving Private Ryan”(1998). Wat een eer!

Sleutels van Camp Toccoa.
Mijn bed. Een Toccoa bed bunk. Links staat de footlocker van Robert Emory "Popeye" Wynn Jr. In de mannequin rechts heeft dat pak meegedaan in “Saving Private Ryan”(1998). Wat een eer!
Ik was op de hoogte van Operation Currahee 2023 op het vliegveld van Toccoa. Daar zou men springen en festiviteiten in de avond geven waaronder Hangar Dance held, met jaren 40 muziek. Ook foodtrucks zouden aanwezig zijn.
Reden festiviteiten : Het is 80 jaar geleden dat er parachute gesprongen is boven Toccoa. Dit was dus weer voor het eerst.
Net na de middag was ik op LeTournau Airport. De DC47 was net onderweg en de eerste groep van 5 springers ging er uit, daarna 4 en vervolgens nog eens 5. Daarna lande het vliegtuig en ging de volgende groep springen. En vervolgens de laatste. Het vliegtuig zou tijdens de festiviteiten op display gezet worden.



Maar eerst even tanken. Die twee motoren lusten ook wat en het vliegtuig zou om 5 uur weer vertrekken. En terwijl ik dit tik, gaat-ie over Camp Toccoa.
Na het tanken moest het vliegtuig even teruggeduwd worden om te taxiën naar de hangaar van de festiviteiten. Vol goede moet duwen aan de achtervleugels. AU! Die zijn heet! Niet vanwege het vliegen, maar de zon die er lekker op bakte.


Toen een mededeling : ‘voor degenen die naar de andere kant van het vliegveld willen instappen.’ Met ongeveer 5 personen aan boord en iemand van de vliegclub (ik denk het) mocht de DC47 taxiën over de baan naar de andere zijde. Checkup, starten en gaan. Rit van mijn leven! Dus nog vóór Oklahoma weet ik hoe zo’n vliegtuig aan de binnenkant er uit zit en hoe lawaaiig die motoren zijn.
En als je bedenkt dat mensen gek zijn als ze zo’n ding op display zien staan en jij er mee getaxied hebt… gek idee. Nadeel, ik kon teruglopen om mijn auto te gaan halen. Had ik dat al niet gedaan, lopen? Maar op dit moment geef mijn vakantie een 10+.
Nu ik lees dat het springen niet open was voor het publiek, maar ik voor uitgenodigd ben…. Man man man…
9 juli 2023, 6031m – 6061m = 30m gereden.
Slapen op een bed waarvan ik dacht… daar zak ik doorheen. Kraken en piepen…. Maar toen ik rond half tien slapen ging was ik compleet vertrokken. Gelukkig draaide de airco lekker door dus wel iets te warm, zeker niet koud.
Om half zes wakker. Eerst een bak koffie. 8oz… wat een sloot zeg… maar de koffie is net zo lekker als ik het thuis maak. Oke, Senseo is wat scherper en ik heb slechtere koffie meegemaakt onderweg als vrachtwagenchauffeur. Mijn opdracht die nacht was : deuren op slot en niemand binnenlaten. Toch kreeg ik mensen aan de deur die wilden weten over hoe en wat. Sorry, kom maar later terug.
Een SMS van George over dat ze tussen half tien en tien zouden zijn. De groep paratroopers die de dag ervoor sprongen hadden gingen Currahee op. Toen zij weg waren ik onder de douche. En koffie. 4x 8oz koffie. Mijn maag klotst…

Nadat de paratroopers terugkwamen van Currahee gingen ze de parachutes opnieuw opvouwen. Best interessant en jong geleerd is oud gedaan. Ik wist dat er twee Nederlanders aanwezig waren en met hen heb ik even gesproken. Ze zijn van Parachute Groep Holland, gevestigd in Seppe, bij Breda. Soms springen ze vanaf Teuge, bij Apeldoorn.

Een rustig dagje na wat ik gisteren heb meegemaakt, en vannacht op hetzelfde bed slapen. Wat een eer!
Die 30 mijl vandaag? Even dineren.
Weer heerlijk geslapen, ware het niet dat even over vijven ik getoeter hoor van de trein. Treinen in de VS moeten bij gelijkvloerse overgangen toeteren : twee keer lang, één keer kort en vlak voor de overweg lang tot het punt van de overweg genaderd is.
Een appje van Tamara die zegt dat het stil is… ze had beter verwacht. Ook Greet gaat er in mee. Nou lief zusje en moeder… Ik ben toch vroeg, tijd zat, dus posten. Maar niet eerder dan dat ik me heb opgefrist onder de douche.
Moeders kwam aanzetten over de Toccoa Falls. Nah… ik heb tijd, dus waarom misschien niet?
Mijn eerste plek was Elberton, GA waar Walter L. Hendrix is begraven. Nou, de familie heeft kosten noch moeite gespaard voor zijn steen. Bijna een monumentje.

Daarna door naar Toccoa. Eerste bezoek was de Currahee Military Museum. Een leuk en knus museum over Toccoa zelf maar vooral over de 4 regimenten die hier voorbereiden op de tweede wereldoorlog.
Daarna op tip van Greet naar de Toccoa Falls. Viel me wat tegen, want het is maar één waterval. Gelukkig mocht je er wel pootje baden en dat heb ik gedaan.


Rond de middag was ik op Camp Toccoa. Aangezien ze op 7, 8 en 9 juli een evenement hadden, daar ben ik door geïnformeerd, was het komen en gaan. Mede doordat ik vroeg was vroeg ik er kon blijven slapen, en dat kon. ‘Pak je spullen maar uit en check het maar’ was het. Euh.. Ik kom niet om parachute te springen, ik ben een toerist die hier twee nachten komt.’ Ai… Euh… Wij weten er helemaal niets van dat je gereserveerd hebt. Het is hier vol van de mensen die voor het evenement komen te springen.’ En daar sta je dan. Ondertussen hoor ik het in de verte zwaar rommelen en ja, regen en onweer op komst als ik de radar op National Weather Service bekijk. En om 4 uur begon het dus ook te spetteren. Ook zouden de mensen komen vanuit de Currahee Military Museum. Maar even over vieren heb ik de geest gegeven. Mede omdat ze druk waren met het evenement had ik geen zin om voor een dichte moteldeur komen te staan dus er één opgezocht.
Na mailcontact blijkt die gast gewoon van twee tot vier op het terrein gelopen te hebben. Elkaar compleet gemist en nodigen mij uit om de avond te komen. Ik zit al in een motel… en ook even weer lekker gegeten.
Later vroeg hij of ik bellen kon, dat heb ik gedaan. Hij zei dat hij in de HQ (HeadQuarters) gebouw zat… En laat ik daar net niet zijn geweest. Er werd wat over de planning verteld, maar ik wil eerst Currahee opklimmen. Mocht het niet goed komen, ik heb zijn nummer. Die tijdelijke Amerikaanse simkaart… Wat een uitvinding! Die €80 waard!
8 juli 2023, 5998m – 6031m = 33m gereden.
Laat ik met het laatste beginnen… Wat een dag! Dit gaat ver boven mijn voorstellingsvermogen.
Maar laat ik bij het begin beginnen…..
Wederom een lekkere nacht achter de rug. Ook maar even uitgebreid een bad genomen. Nah… uitgebreid? Met mijn lengte moet ik mezelf opvouwen, de baden in de motels zijn nu niet bijster groot.
De eerste planning is Mount Currahee oplopen. Met 72 graden Fahrenheit prima te doen. Alleen die luchtvochtigheid waar ik al een week mee loop. Man, vreselijk. Even over acht was ik daar. Ik had mijn WW2 replica quart canteen gevuld in het hotel en mijn Wegenforum dopper. Het laatste wat ik wil is zonder water zitten. ‘Three miles up, three miles down’ en ‘Hi Ho Silver!’ En dat ging vrij makkelijk voor een ongetrainde als ik. De laatste mijl is wel een Lulu… Denk toch even 10% klimmen, maar het uitzicht adembenemend. Ik heb zeker twintig minuten daar gezeten.


Naar beneden is het net zo vals als naar boven. Halverwege, als je benen moe zijn mag je nog even omhoog. Respect voor de jongens die dit gedaan hebben, en dan ook nog vol bepakt! Zij moesten in 48 minuten die berg op en af!
Op de weg terug trof ik een man die het knap zwaar had. Hij vroeg hoe ver het was. Nog een paar bochten, een venijnig klimmetje, en dan ben je er. Mij moet je niet vragen naar afstand. Later trof ik hem op de terugweg weer en bleek dat hij rugproblemen had. Hij kwam uit SC, een halfuur rijden vanaf Toccoa en dacht dat Currahee wel wat vlakker zou zijn. Samen zijn we naar beneden gelopen. Hij was meer het vlakke van de stad gewend. Die arme beste, helemaal kapot en de top niet bereikt.
Toen weer naar Camp Toccoa. Daar trof ik die beste man. Vol enthousiasme vertelde hij dat ik in het museumpje zelf mocht slapen. Een echte Toccoa bed bunk. Slaapzak en handdoek voor het douchen werden klaargelegd en ook de koffiemachine werd uitgelegd. Ik wist niet wat me overkwam, zeker toen ik ook nog de sleutels van het kamp in handen gedrukt kreeg. Echt iets van, als het niet is opgenomen, geloof je het niet.

Mijn laptop, agenda en sleutels van de Camry.

Mijn bed. Een Toccoa bed bunk. Links staat de footlocker van Robert Emory "Popeye" Wynn Jr. In de mannequin rechts heeft dat pak meegedaan in “Saving Private Ryan”(1998). Wat een eer!

Sleutels van Camp Toccoa.
Mijn bed. Een Toccoa bed bunk. Links staat de footlocker van Robert Emory "Popeye" Wynn Jr. In de mannequin rechts heeft dat pak meegedaan in “Saving Private Ryan”(1998). Wat een eer!
Ik was op de hoogte van Operation Currahee 2023 op het vliegveld van Toccoa. Daar zou men springen en festiviteiten in de avond geven waaronder Hangar Dance held, met jaren 40 muziek. Ook foodtrucks zouden aanwezig zijn.
Reden festiviteiten : Het is 80 jaar geleden dat er parachute gesprongen is boven Toccoa. Dit was dus weer voor het eerst.
Net na de middag was ik op LeTournau Airport. De DC47 was net onderweg en de eerste groep van 5 springers ging er uit, daarna 4 en vervolgens nog eens 5. Daarna lande het vliegtuig en ging de volgende groep springen. En vervolgens de laatste. Het vliegtuig zou tijdens de festiviteiten op display gezet worden.



Maar eerst even tanken. Die twee motoren lusten ook wat en het vliegtuig zou om 5 uur weer vertrekken. En terwijl ik dit tik, gaat-ie over Camp Toccoa.
Na het tanken moest het vliegtuig even teruggeduwd worden om te taxiën naar de hangaar van de festiviteiten. Vol goede moet duwen aan de achtervleugels. AU! Die zijn heet! Niet vanwege het vliegen, maar de zon die er lekker op bakte.


Toen een mededeling : ‘voor degenen die naar de andere kant van het vliegveld willen instappen.’ Met ongeveer 5 personen aan boord en iemand van de vliegclub (ik denk het) mocht de DC47 taxiën over de baan naar de andere zijde. Checkup, starten en gaan. Rit van mijn leven! Dus nog vóór Oklahoma weet ik hoe zo’n vliegtuig aan de binnenkant er uit zit en hoe lawaaiig die motoren zijn.
En als je bedenkt dat mensen gek zijn als ze zo’n ding op display zien staan en jij er mee getaxied hebt… gek idee. Nadeel, ik kon teruglopen om mijn auto te gaan halen. Had ik dat al niet gedaan, lopen? Maar op dit moment geef mijn vakantie een 10+.
Nu ik lees dat het springen niet open was voor het publiek, maar ik voor uitgenodigd ben…. Man man man…
9 juli 2023, 6031m – 6061m = 30m gereden.
Slapen op een bed waarvan ik dacht… daar zak ik doorheen. Kraken en piepen…. Maar toen ik rond half tien slapen ging was ik compleet vertrokken. Gelukkig draaide de airco lekker door dus wel iets te warm, zeker niet koud.
Om half zes wakker. Eerst een bak koffie. 8oz… wat een sloot zeg… maar de koffie is net zo lekker als ik het thuis maak. Oke, Senseo is wat scherper en ik heb slechtere koffie meegemaakt onderweg als vrachtwagenchauffeur. Mijn opdracht die nacht was : deuren op slot en niemand binnenlaten. Toch kreeg ik mensen aan de deur die wilden weten over hoe en wat. Sorry, kom maar later terug.
Een SMS van George over dat ze tussen half tien en tien zouden zijn. De groep paratroopers die de dag ervoor sprongen hadden gingen Currahee op. Toen zij weg waren ik onder de douche. En koffie. 4x 8oz koffie. Mijn maag klotst…

Nadat de paratroopers terugkwamen van Currahee gingen ze de parachutes opnieuw opvouwen. Best interessant en jong geleerd is oud gedaan. Ik wist dat er twee Nederlanders aanwezig waren en met hen heb ik even gesproken. Ze zijn van Parachute Groep Holland, gevestigd in Seppe, bij Breda. Soms springen ze vanaf Teuge, bij Apeldoorn.

Een rustig dagje na wat ik gisteren heb meegemaakt, en vannacht op hetzelfde bed slapen. Wat een eer!
Die 30 mijl vandaag? Even dineren.
Als je wilt worden wie je nog nooit bent geweest, zal je moeten doen wat je nog nooit hebt gedaan!
WeFo Lidnummer 0010.
WeFo Lidnummer 0010.
-
- 2x2 autosnelweg
- Berichten: 6093
- Lid geworden op: vr 15 jun 2007, 21:32
- Locatie: Nieuw Buinen
Re: Reis Amerika juli 2023
10- juli 2023, 6061m – 6553m = 492m gereden.
Wederom lekker geslapen op dat mooie stapelbed op Camp Toccoa. Helaas wel een einde er aan. Om 7 uur vertrokken richting Atlanta om het graf van Kenny Rogers te bezoeken. Op de I985 file en wat met stop and go tot aan downtown Atlanta. Tot bij Atlanta regen. Na het bezoek naar Nashville, maar niet eerst even over de Monteagle te rijden. 5% op 4mijl.

Link


In Nashville de muursteen van Tammy Wynette bekeken en het graf van Red Sovine. De medewerker kende de naam niet en ik had alleen zijn artiestennaam. Maar na wat speurwerk heeft hij hem gevonden en aangewezen.


Ik wilde naar het Pratt Museum, maar gezien dat ik in Fort Bragg voor een dichte deur kwam te staan wilde ik dat niet nog een keer, dus voor de zekerheid overgeslagen.
Ik ben direct door gereden naar Metropolis, IL om naar het graf van John Steele te gaan. Deze man heeft op D-Day uren aan de toren van Sainte-Mére-Église gehangen met zijn parachute. Het mislukte de Duitsers ook nog om hem dood te schieten. Helaas het graf niet gevonden.
Bij het inrijden van Metropolis zag ik wat motels, dus direct één opgezocht.
Even gekeken op de site van Graceland. Ruim $70 voor een kaartje die ik ook nog on-line moet kopen gaat me iets te ver. Wil je compleet zit je op $300. Dus dat sla ik over. Ik weet dat vakanties geld kosten, maar dat kan ook nog te veel zijn. En met nog $2200 te betalen wil ik wel wat rustig aan doen. Graceland stond bij mij ook ‘onder voorbehoud’.
Wederom loop ik dus scherp voor op schema. Dusdanig scherp dat ik dus woensdagmorgen in Frederik, OK ben, terwijl ik er vrijdag rond de middag wil zijn.
Voor het eerst een tijdzone over land meegemaakt. Best wel raar dat je denkt om zeven uur te gaan stoppen en het is ineens zes uur….
11-juli 2023, 6553m – 6910m = 357m gereden.
Wederom lekker geslapen. Aan gezien ik een zee van tijd heb, heb ik besloten nog een keer John Steele op te zoeken.
En John’s graf gevonden. Zijn broer lag er ook en is net voor de bevrijding gesneuveld. Ook maar een foto gemaakt.

Toen door naar het graf van Cleveland O’Neill Petty in Humboldt, TN. Deze snel gevonden en toen werd het weer rijden. Zoals geschreven heb ik Elvis Presley overgeslagen.

Rond vier uur welletjes en mijn auto geparkeerd in het zuiden van Little Rock, AR.
Voor het eerst in anderhalve week eens bier gekocht. Nou bier? Het is geen Amstel maar Heineken. Waarom? Ik heb alle tijd en wil ook wat van de vakantie genieten. In Toccoa kon ik ook wel aan bier komen, maar omdat ik in het museum sliep heb ik me daarvan afgehouden.
12-juli 2023, 6910m – 7254m = 344m gereden.
Na een lekkere nacht in een vrij nieuwe motelkamer tijd om richting Texarkana te rijden. Da’s nog 2 uur. Mijn laatste stop voor de 10 dagen Frederik, OK.
Eenmaal in Texarkana weer een grote begraafplaats en een net zo simpel grafsteen. Net zoals bij Darrel Powers. Ik had geen zin in zoeken naar een naald in een hooiberg en ben dus onverrichte zaken vertrokken.
Ik kreeg om 10 uur een alert van the National Weather Service : Er wordt gewaarschuwd voor overstromingen. Reizen wordt afgeraden tenzij je vlucht of je een evacuatieorder krijgt. Fijn dan maar weer. Iets anders dan code rood in Nederland.
Later zag ik op The Weather Channel dat er in Bryant, AK, net ten zuiden van Little Rock wel kleine overstromingen waren.
Mijn volgende stop is Frederik, OK. Vanaf Texarkana maar liefst 7 uur rijden! In het noorden van Dallas, vlakbij de I35E een motel gezocht om er twee nachten te verblijven. Vrijdag rond 8 uur weg en dan hopelijk zonder al te veel vertraging rond de middag in Frederik, OK aankomen.

In Dallas was het 104 graden Fahrenheit. Lekker warm dus.
Even zoeken voor een ‘Laundry Service’. En die vindt ik vlakbij. Morgen maar even doen, dan heb ik de boel weer schoon.
13-juli 2023, 7254m – 7278m = 24m gereden.
Lekkere nacht achter de rug. Toch wel raar dat je zelf naar bed gaat en je op de beveiligingscamera thuis het net aan licht ziet worden. Tsja, 7 uur tijdsverschil. En warm uiteraard.
Vanochtend eerst naar de Wallmart voor een kleine boodschap. Voor het wassen van mijn goed had ik wasmiddel nodig die ik eventueel bij Ibo Visser in Leavenworth kan achterlaten. Immers redt ik het dan wel. Ook wilde ik een Amerikaanse vlag hebben.
Die Wallmarts zijn ‘huge’! Ik heb (nog) geen wapens aan de muur zien hangen daar, misschien moet je toch wel bij zo’n speciaalwinkel zijn.
Nadat mijn was weer zover schoon en droog was opgevouwen en in de koffer gedaan.
En qua eten ook wat anders : Italiaans. Nog beter : Spaghetti. En de temperatuur : 108 graden Fahrenheit. Niet leuk meer.
Wederom lekker geslapen op dat mooie stapelbed op Camp Toccoa. Helaas wel een einde er aan. Om 7 uur vertrokken richting Atlanta om het graf van Kenny Rogers te bezoeken. Op de I985 file en wat met stop and go tot aan downtown Atlanta. Tot bij Atlanta regen. Na het bezoek naar Nashville, maar niet eerst even over de Monteagle te rijden. 5% op 4mijl.

Link


In Nashville de muursteen van Tammy Wynette bekeken en het graf van Red Sovine. De medewerker kende de naam niet en ik had alleen zijn artiestennaam. Maar na wat speurwerk heeft hij hem gevonden en aangewezen.


Ik wilde naar het Pratt Museum, maar gezien dat ik in Fort Bragg voor een dichte deur kwam te staan wilde ik dat niet nog een keer, dus voor de zekerheid overgeslagen.
Ik ben direct door gereden naar Metropolis, IL om naar het graf van John Steele te gaan. Deze man heeft op D-Day uren aan de toren van Sainte-Mére-Église gehangen met zijn parachute. Het mislukte de Duitsers ook nog om hem dood te schieten. Helaas het graf niet gevonden.
Bij het inrijden van Metropolis zag ik wat motels, dus direct één opgezocht.
Even gekeken op de site van Graceland. Ruim $70 voor een kaartje die ik ook nog on-line moet kopen gaat me iets te ver. Wil je compleet zit je op $300. Dus dat sla ik over. Ik weet dat vakanties geld kosten, maar dat kan ook nog te veel zijn. En met nog $2200 te betalen wil ik wel wat rustig aan doen. Graceland stond bij mij ook ‘onder voorbehoud’.
Wederom loop ik dus scherp voor op schema. Dusdanig scherp dat ik dus woensdagmorgen in Frederik, OK ben, terwijl ik er vrijdag rond de middag wil zijn.
Voor het eerst een tijdzone over land meegemaakt. Best wel raar dat je denkt om zeven uur te gaan stoppen en het is ineens zes uur….
11-juli 2023, 6553m – 6910m = 357m gereden.
Wederom lekker geslapen. Aan gezien ik een zee van tijd heb, heb ik besloten nog een keer John Steele op te zoeken.
En John’s graf gevonden. Zijn broer lag er ook en is net voor de bevrijding gesneuveld. Ook maar een foto gemaakt.

Toen door naar het graf van Cleveland O’Neill Petty in Humboldt, TN. Deze snel gevonden en toen werd het weer rijden. Zoals geschreven heb ik Elvis Presley overgeslagen.

Rond vier uur welletjes en mijn auto geparkeerd in het zuiden van Little Rock, AR.
Voor het eerst in anderhalve week eens bier gekocht. Nou bier? Het is geen Amstel maar Heineken. Waarom? Ik heb alle tijd en wil ook wat van de vakantie genieten. In Toccoa kon ik ook wel aan bier komen, maar omdat ik in het museum sliep heb ik me daarvan afgehouden.
12-juli 2023, 6910m – 7254m = 344m gereden.
Na een lekkere nacht in een vrij nieuwe motelkamer tijd om richting Texarkana te rijden. Da’s nog 2 uur. Mijn laatste stop voor de 10 dagen Frederik, OK.
Eenmaal in Texarkana weer een grote begraafplaats en een net zo simpel grafsteen. Net zoals bij Darrel Powers. Ik had geen zin in zoeken naar een naald in een hooiberg en ben dus onverrichte zaken vertrokken.
Ik kreeg om 10 uur een alert van the National Weather Service : Er wordt gewaarschuwd voor overstromingen. Reizen wordt afgeraden tenzij je vlucht of je een evacuatieorder krijgt. Fijn dan maar weer. Iets anders dan code rood in Nederland.
Later zag ik op The Weather Channel dat er in Bryant, AK, net ten zuiden van Little Rock wel kleine overstromingen waren.
Mijn volgende stop is Frederik, OK. Vanaf Texarkana maar liefst 7 uur rijden! In het noorden van Dallas, vlakbij de I35E een motel gezocht om er twee nachten te verblijven. Vrijdag rond 8 uur weg en dan hopelijk zonder al te veel vertraging rond de middag in Frederik, OK aankomen.

In Dallas was het 104 graden Fahrenheit. Lekker warm dus.
Even zoeken voor een ‘Laundry Service’. En die vindt ik vlakbij. Morgen maar even doen, dan heb ik de boel weer schoon.
13-juli 2023, 7254m – 7278m = 24m gereden.
Lekkere nacht achter de rug. Toch wel raar dat je zelf naar bed gaat en je op de beveiligingscamera thuis het net aan licht ziet worden. Tsja, 7 uur tijdsverschil. En warm uiteraard.
Vanochtend eerst naar de Wallmart voor een kleine boodschap. Voor het wassen van mijn goed had ik wasmiddel nodig die ik eventueel bij Ibo Visser in Leavenworth kan achterlaten. Immers redt ik het dan wel. Ook wilde ik een Amerikaanse vlag hebben.
Die Wallmarts zijn ‘huge’! Ik heb (nog) geen wapens aan de muur zien hangen daar, misschien moet je toch wel bij zo’n speciaalwinkel zijn.
Nadat mijn was weer zover schoon en droog was opgevouwen en in de koffer gedaan.
En qua eten ook wat anders : Italiaans. Nog beter : Spaghetti. En de temperatuur : 108 graden Fahrenheit. Niet leuk meer.
Als je wilt worden wie je nog nooit bent geweest, zal je moeten doen wat je nog nooit hebt gedaan!
WeFo Lidnummer 0010.
WeFo Lidnummer 0010.
-
- 2x2 autosnelweg
- Berichten: 6093
- Lid geworden op: vr 15 jun 2007, 21:32
- Locatie: Nieuw Buinen
Re: Reis Amerika juli 2023
14-juli 2023, 7278m – 7468m = 190m gereden.
Een mager nachtje, maar wat wil je met bijna de hele dag in de motelkamer. Een paar keer weer sirenes gehoord van hulpverleningsvoertuigen.
Gedoucht en 2 koppen koffie, die meestal gratis is. Lekker zo op de vroege morgen.
En weer onderweg. Om 9 uur vertrokken. Met 4 uur rijden voor de boeg ben ik dus ruim op tijd in Frederik, OK. Tamara appte mij al of ik al gesprongen had, maar dat moet dus nog komen.
Sjee zeg wat is Texas uitgestrekt. Variabele landschappen, en heel veel ranches. Lekker rustig wonen zo. Ik sta net voor Frederik op de US70 / US183. Nog even bijwerken voor ik mij aanmeld.
Rond één uur bij het WW2 Airborne Demonstration Team (WWII ADT). Aangemeld en ik kon omkleden. Tot vier uur wachten.

Direct nadat de studenten waren binnengekomen (in totaal 11, inclusief mijzelf) aan de bak. Introductie, het bed opmaken, enzovoorts tot tien uur in de avond. En rond half elf op bed.
14 juli tot en met 23 juli 2023 (WWII ADT, Frederik Army Air Field [FAAF]):

Class 23-1, 1e rij, van links naar rechts:
Brown, James Cody (USA) *
Broek van der, Marcel Hendrik (NL) ‡
Toomey, James Patrick (USA) *
Clute, Jonathan Chase (USA) *
Lew, John (USA) ‡
Mahan, Brian Dean (USA) †
Hutchins, Samuel (USA) [Klassenleider] *
Harrison, Mark (USA) ‡
Del Rosal, Serio (USA) *
Wilson, Alyssa Kimberley (USA) *
Holtzhausen, Ronal (USA) *
* = jumpwing gehaald. † = klas voortijdig verlaten. ‡ = geen jumpwing

Jumpwing.
De tweede rij zijn Mexicaanse paratroopers.
De nacht zeer slecht geslapen. Warm, een aantal blowers die volcontinue draaien en uiteraard een andere omgeving. Dat wordt een lange dag. Dus tijd zat om te gaan douchen, scheren en tanden te poetsen. Om 6 uur formatie leren. Tsja, ga maar er even op aan om in de correcte houding te staan. Daarna ontbijt. Regen met onweer, maar we begonnen met een correct Parachute Landing Fall (PLF) op matten in de hangar. Daarna in de klas voor wat introductie over het hoe en wat over de parachute.
Dag 2 (zaterdag)
Wat er verder op zaterdag gebeurde kan ik mij niet veel meer van herinneren. Het tijdspad was zeer strak. Ze wilden mij, vanwege dat ik een Nederlander was, als klasleider hebben, maar heb zeer bedankt voor de eer. Een leidinggevende functie is niks voor mij.
Denk je alleen Engels te spreken, loopt er een student rond die wat Duits kan, en met hem oefen, en iemand die in Zuid-Afrika geboren is, maar woont in de USA, waar ik, weliswaar heel langzaam, Nederlands kan preken. Zij spreekt het met een zwaar Vlaams accent. Haar man werkt bij het ADT en spreekt ook zwaar Vlaams Nederlands.
De nacht sliep ik al wat beter, maar nog niet zoals het hoorde.
Dag 3 (zondag)
Zeer vroeg wakker, dus wederom ruim tijd voor de dagelijkse hygiëne. Om 6 uur formatie en daarna ontbijt. Ook van dag 3 is weinig in mijn collectieve geheugen, maar wederom PLF, buiten in soft zand. Ook weer in de klas.

In de volle zon iemand trekken die er voor moet zorgen dat zijn parachute ter landing komt nadat bijvoorbeeld een windvlaag de parachute weer meetrekt. Best zwaar onder 40 graden.
Oefenen. Vanuit een kar wat een vliegtuig moet voorstellen de orders leren kennen en tellen tot de statische parachute open gaat. Ik moet mijn kin flink op mijn borst duwen waardoor mijn stembanden schor worden. Maar moet luid spreken. Regelmatig een issue. Ook leren om de rechterhand op de noodhendel van de noodparachute te houden. Die mag je in geen beding loslaten, tenzij je het vliegtuig in gaat en je voorbereid bent voor het springen.

De bolderwagen uitlopen.
De nacht sliep ik bij vlagen. Iedere keer als ik wakker werd dacht ik dat het buiten hard waaide door de bomen, wat niet zo is, want in de omgeving van de hangar staan geen bomen. Dat zijn de blowers. Mijn PLF’s waren niet goed. Er is een techniek, maar regelmatig dat ik faalde. Het shiften van mijn knieën lukte maar steeds niet. Iets wat mij de komende week parten ging spelen. Ook moesten wij de noodprocedures kennen en hoe de reserveparachute te gebruiken. De informatie kwam binnen als een brandweerslang die op volle kracht een brand aan het blussen was. Gelukkig was ik niet de enige die dit probleem had. Bij regelmaat dacht ik van ‘hoe krijg ik dit in krap een week naar binnen gestouwd?’ Na het avondeten moest de afwas gedaan worden en de latrines (WC) schoongemaakt worden (Corvee). Rond acht uur klaar.

Het leren van een Parachute Landing Fall (PLF).
De nacht was mijn beste tot dan toe, alleen omdat het licht niet aan is schijnen ze met de zaklampen rond. Daar werd ik wakker van. Dus tijd voor de persoonlijke hygiëne.
Doorgaan met oefenen. Nu vanuit het vliegtuig op een luchtkussen springen en laten zien hoe het moet. Man, 20 maal anders dan vanuit die kar.

Uit het stilstaande vliegtuig springen op de kussen. “I Believe I Can Fly”.
Dag 4 (maandag):
Zoals elke morgen om 6 uur formatie. Weer wat dingen leren zoals een ‘collum right’ ‘marcheren’ enzovoorts. Echt niet mijn ding, maar goed, je moet het spelletje meespelen.
Doorgaan met oefenen. Bijna hetzelfde als de dag ervoor.
Ondertussen leren we elkaar beter kennen. Helpen elkaar een handje en maken grapjes.
Dag 5 (dinsdag)
Wat een nacht! Perfect geslapen! Ik werd tot mijn stomme verbazing om half zes wakker. Vlug eruit en persoonlijke hygiëne en om zes uur formatie te gaan doen.
In de morgen nog wat PLF’s geoefend. Daarna voor de examinators een proef moeten afleggen zoals het in het examen gaat. Onder druk presteerde ik beter. Mijn PLF ging vrij goed. Hopen dat het met het examen ook goed gaat. In de middag een schriftelijke test. Mijn Engels is uitmuntend, maar schrijven, zeker de woorden die je niet gebruikt, een probleem. De examinator uitgelegd en heeft er rekening mee gehouden. Ik moest 80% minimaal goed hebben. Ik dacht zelf aan 85%, maar is 100% geworden. Man, dat is een klein feestje!
Dag 6 (woensdag)
Die ochtend twee praktische examen. Eerst moest ik een PLF uitvoeren. Ik had er al moeite mee, dus dat werd een opgave. Later ook nog hoe te handelen in noodsituaties zoals landen in een boom, elektriciteitsmast en water. Beide faalde ik. Degenen die wel sloegen mochten de middag lekker in burgerkleding rondlopen. In de middag, onder bijna 100 graden Fahrenheit oefenen, en net toen ik de smaak te pakken kreeg moest de instructeur stoppen. Ik kreeg, met nog iemand, de herhaling PLF na avondeten. Ook weer zakte ik, wat ik al verwacht had, vanwege mijn beroerde uitvoering. Die andere slaagde.
Wat er toen door me heenging is niet te beschrijven. Ik ben nog nooit zo boos op mijzelf geweest. Ik weet dat ik het in mij heb, maar dan blijven falen. De klas, maar ook de instructeurs, stonden 100% achter mij. Iets wat op mij diepe indruk heeft gemaakt.
Nadat ik wist dat ik gezakt was, ben ik naar de auto gelopen en heb Leo de Haas ‘Mr. Blik’ gepakt en heb anderhalf uur gelezen. Nog pijnlijk werd het toen ik de jongens ‘Blood Upon De Risers’ hoorde meezingen.
Dag 7 (donderdag)
Een goede nacht, dat dan wel. Om 3 uur belde ik Greet op. In Nederland is het dan 10 uur. En ik deed iets wat ik jaren niet gedaan had : huilen. Ik was kapot van mijzelf. Later Tamara gebeld.
Ik stond er bij en keek er na. Degenen die springen mochten, gingen het vliegtuig in voor de eerste lift. Ik ging mee naar de Drop Zone (DZ) om mee te helpen met de jongens de rommel in te laden wanneer ze gesprongen hadden. Twee vliegtuigen, vier sticks. De eerste drie sticks gingen vrij goed, sommigen dwaalden wat af van de DZ maar verder geen noemenswaardige gebeurtenissen. Bij de vierde gebeurde een incident waarbij de parachutist is afgevoerd naar het ziekenhuis. Op het moment van schrijven heeft hij er een pijnlijke rug aan overgehouden. Die hersteld gelukkig.
Met de tweede lift mocht ik mee. Maar vanwege de wind die wat meer opgestoken was werden de sprongen op het laatste moment afgelast en vloog iedereen weer mee naar het vliegveld.
De derde lift bleef ik achter op FAAF en aanschuwde de sprongen van ver. Inmiddels begon ik het te frustreren, en dat heb ik even duidelijk gemaakt. Verder meegeholpen om de jongens en meisjes van hun parachute weer te voorzien, zodat ze met de volgende lift mee konden..
De vierde lift mocht ik weer mee. Dit maal sprong de klas, uitgezonderd deze schrijver en twee anderen, vanwege lichamelijke problemen, uit het vliegtuig.
Zeven van de acht studenten gingen met de vijfde lift mee. Ik bleef achter op FAAF. Één student was bekaf en sloeg af bleef aan de grond.
Voor mij een verloren dag…
Mee geweest naar de briefing van de 4 sprongen. Mooie beelden met GoPro’s. De klassenleider vroeg mij wat ik er van vond. Wat ik er van vond? Nou, een behoorlijke kwelling.
Diezelfde student die bekaf was bleek lichamelijk zo slecht dat hij het opgegeven heeft. Hij heeft een vliegtuigcrash gehad en zijn rechterbeen is vastgezet met pinnen. Na 3 intensieve jumps trok hij het niet meer en is om half tien naar huis gegaan. Zo vlak voor de finish…
Dag 8 (vrijdag)
Goed geslapen. Rustige nacht en we mochten het zomaar tot zeven uur redden. Half zes ging ik er uit.
Greet nog gebeld. Even bijpraten over hoe en wat. Ook mee geweest naar de briefing voor de studenten, inmiddels rondlopend in hun M42 jumpsuits, voor de aankomende jump.
Mij werd verteld dat ik in de middag geholpen zou worden. Ik vraag me nu serieus af of ik het ga redden. Zeker na een verloren dag als gisteren waarbij je een sitting duck was, terwijl anderen sprongen, frustreerde mij behoorlijk, zoals eerder geschreven.
En inderdaad, ik werd geholpen. Weer overhoord over de noodgevallen, wat vrij goed ging, en nog wat PLF’s. Na het diner zou ik wederom examen afleggen. En weer faalde ik, terwijl ik dacht het vrij goed gedaan te hebben. Nu is het schier onmogelijk om de jumpwing te behalen, iets waar ik mij bij neergelegd heb.
Ik ben bezig met om eventueel de October Jump School (OJS) te gaan doen. Later op de dag zal ik vragen over hoe en wat. Ik weet nu wat ze van mij verwachtten en daar kan ik mee verder.
En natuurlijk in overleg met mijn werkgever Bouwman.
De keukenprinses (ik weet haar naam niet, maar staat altijd in de keuken, vandaar) had voor ons nog een leuk afscheidscadeautje : ze had koekjes gebakken met chocolade in de vorm van de C47 vliegtuig en als toast op een leuke week een klein shotje whisky. Eigenlijk zonde om ze op te eten. De koekjes waren op (te weinig gebakken) voordat ik er één bemachtigen kon. Misschien beter zo, hahaha.

De 7 leden van Class 23-1 die hun wingspeldje kregen.

Lekkere koekjes.
’s Avonds een leuk en bescheiden feestje. Zelfs met bier. Rond middernacht ben ik naar bed gegaan terwijl anderen naar ik later hoorde om twee uur het bed in gingen.
Dag 8 (zaterdag)
Een fijne nacht. Degenen die dus om twee uur naar bed gingen heb ik niet gehoord. Helaas kreeg ik het wel koud. En als ik koud wordt word ik wakker. Dus rond half zes er uit.
Nadat het licht aanging, en de zon op, eerst maar wat spul in de was. Ik ben er al achter dat het er niet spik en span uit komt, maar het kan ‘schoon’ de koffer in. Thuis was ik het wel weer uit.
In de morgen gingen er nog wat jongens uit voor een sprong, mijn klas bleef aan de grond en de klassenleider is meegegaan naar de DZ.
De was droog en fris. Nah, het kan, zoals ik schreef ‘schoon’ de koffer in. Na het opvouwen nog wat gesprekken gevoerd met de mensen van het ADT, flink de hand geschud en bedankt voor wat ze gedaan hebben. Ook heb ik in de shop wat spulletjes gekocht voor de onvergetelijke herinneringen hier.
Een vliegtuig is onderweg voor een airshow, waar weet ik niet. De hal toont een desolate aanblik en studenten, inclusief mijzelf, pakken hun koffer. Hoe anders was dat een week eerder. Ik verlaat dit pand met tranen in mijn ogen. Ik krijg net te horen over de-briefing om 11, dus laptop afsluiten en rennen.
De de-briefing ging over wat het ADT doet. Net zoals elke andere vrijwilligersinstelling zijn ze op zoek naar….. vrijwilligers.
Ondertussen hebben we nog wat T-shirts gevouwen. Promotiemateriaal. Dus even lekker bezig in de hangar.

Met de Financial Director van het ADT er over gehad dat ik op de lijst van oktober aanstaande kom om alsnog dat dingetje te gaan halen. Hedenavond een Dining Out en een nachtrust, om zondag weer op pad te gaan. Op naar Chicago en Leavenworth (IN).
Daarna Tamara nog gebeld. Klein gesprek gehad. Koffie, koekje en tijd om mijn militaire kloffie te verruilen voor lekkere luchtige burgerkleding. Man, wat had ik het soms warm in die kledij met een helm op. Met 100 graden Fahrenheit in de brandende zon voelde ik mij bijna een sirloin steak medium. Vandaag is het weer lekker aangenaam.
Gedoucht, opgefrist en zoals ik schreef korte burgerkleding aan. Spullen ingepakt in de kofferbak of de koffer gedaan, alleen het belangrijkste heb ik hier nog : douchespullen. Kan ik morgenvroeg na de koffie en misschien een klein ontbijt fris en fruitig weer door de VS toeren.
Om half zeven de dining out in de messhall, met daarna een gezellige bijeenkomst. Class 23-1 werd bijeen geroepen en degenen die hun wing hadden mochten een mix van (sterke) drank drinken uit een wisseltrofee die de klassenleider mee naar huis neemt. Daarna natuurlijk de leuke anekdotes over wat ze hadden meegemaakt en om daarna, met keus, een PLF te maken. Op een harde grond uiteraard.
Vervolgens een brief in handen gedrukt met het Paratrooperslied “Blood Upon The Rises” die voluit werd meegezongen.
Een aantal gingen dezelfde avond weg en na flink handen schudden komt langzaamaan het besef dat de tien dagen voorbij zijn.
Daarna werd er een bar geopend met sterke drank, gelukkig ook bier in allerlei smaken. Ook shotjes van diverse soorten whiskey gehad. Man, nog net geen hangover. Oergezellig. Lag er rond middernacht in.
Zie je hopelijk in oktober….
23-juli 2023, 7468m – 8011m = 543m gereden.
Goed geslapen na allerlei soorten drank. Kopje koffie, wat koekjes mee voor onderweg en nog wat telefoonnummers uitgewisseld. De klasgenoten, voor zover ze wakker en nog aanwezig waren, de hand geschud. Rond kwart over acht vertrokken vanuit Frederik, OK.
De eerste en enige stop was de Wingaton Cement Mixer Space Capsule. Ligt daar al jaren in de sloot en omwonenden hebben het geschilderd alsof het een capsule van de NASA is. Op Streetview lijkt het klein, maar is best groot.


Tijdens mijn rit kon ik mijn ogen amper droog houden. Ik heb het besef dat ik in een rollercoaster zit dat van omlaag naar omhoog gaat. Ik wist dat het een supervakantie zou worden, maar dit gaat ver te boven. Ook nog steeds kwaad op mijzelf omtrent dat speldje.
Ik ben in Rolla, MO aangekomen, alwaar ik de nacht doorbreng. Na negen nachten alleen maar ventilatoren en met meer dan 90 graden Fahrenheit in de nacht, is een rustige kamer met airco een fijne belevenis.
Bad opengedraaid en weer even gehuild. Nog steeds zit ik vol van nu ik dit weer tik. Morgen door naar Springfield en Chigago, om dan twee nachten in Leavenworth, IN te overnachten. Ik heb rust nodig.
Lekker eten in een steakhouse. Smoordruk, moest zelf wachten op een tafeltje. Ook het serveren duurde lang, maar de steak was lekker pittig. Ook de salades zijn prima te doen. Iets met gezond doen, niet?
Een mager nachtje, maar wat wil je met bijna de hele dag in de motelkamer. Een paar keer weer sirenes gehoord van hulpverleningsvoertuigen.
Gedoucht en 2 koppen koffie, die meestal gratis is. Lekker zo op de vroege morgen.
En weer onderweg. Om 9 uur vertrokken. Met 4 uur rijden voor de boeg ben ik dus ruim op tijd in Frederik, OK. Tamara appte mij al of ik al gesprongen had, maar dat moet dus nog komen.
Sjee zeg wat is Texas uitgestrekt. Variabele landschappen, en heel veel ranches. Lekker rustig wonen zo. Ik sta net voor Frederik op de US70 / US183. Nog even bijwerken voor ik mij aanmeld.
Rond één uur bij het WW2 Airborne Demonstration Team (WWII ADT). Aangemeld en ik kon omkleden. Tot vier uur wachten.

Direct nadat de studenten waren binnengekomen (in totaal 11, inclusief mijzelf) aan de bak. Introductie, het bed opmaken, enzovoorts tot tien uur in de avond. En rond half elf op bed.
14 juli tot en met 23 juli 2023 (WWII ADT, Frederik Army Air Field [FAAF]):

Class 23-1, 1e rij, van links naar rechts:
Brown, James Cody (USA) *
Broek van der, Marcel Hendrik (NL) ‡
Toomey, James Patrick (USA) *
Clute, Jonathan Chase (USA) *
Lew, John (USA) ‡
Mahan, Brian Dean (USA) †
Hutchins, Samuel (USA) [Klassenleider] *
Harrison, Mark (USA) ‡
Del Rosal, Serio (USA) *
Wilson, Alyssa Kimberley (USA) *
Holtzhausen, Ronal (USA) *
* = jumpwing gehaald. † = klas voortijdig verlaten. ‡ = geen jumpwing

Jumpwing.
De tweede rij zijn Mexicaanse paratroopers.
De nacht zeer slecht geslapen. Warm, een aantal blowers die volcontinue draaien en uiteraard een andere omgeving. Dat wordt een lange dag. Dus tijd zat om te gaan douchen, scheren en tanden te poetsen. Om 6 uur formatie leren. Tsja, ga maar er even op aan om in de correcte houding te staan. Daarna ontbijt. Regen met onweer, maar we begonnen met een correct Parachute Landing Fall (PLF) op matten in de hangar. Daarna in de klas voor wat introductie over het hoe en wat over de parachute.
Dag 2 (zaterdag)
Wat er verder op zaterdag gebeurde kan ik mij niet veel meer van herinneren. Het tijdspad was zeer strak. Ze wilden mij, vanwege dat ik een Nederlander was, als klasleider hebben, maar heb zeer bedankt voor de eer. Een leidinggevende functie is niks voor mij.
Denk je alleen Engels te spreken, loopt er een student rond die wat Duits kan, en met hem oefen, en iemand die in Zuid-Afrika geboren is, maar woont in de USA, waar ik, weliswaar heel langzaam, Nederlands kan preken. Zij spreekt het met een zwaar Vlaams accent. Haar man werkt bij het ADT en spreekt ook zwaar Vlaams Nederlands.
De nacht sliep ik al wat beter, maar nog niet zoals het hoorde.
Dag 3 (zondag)
Zeer vroeg wakker, dus wederom ruim tijd voor de dagelijkse hygiëne. Om 6 uur formatie en daarna ontbijt. Ook van dag 3 is weinig in mijn collectieve geheugen, maar wederom PLF, buiten in soft zand. Ook weer in de klas.

In de volle zon iemand trekken die er voor moet zorgen dat zijn parachute ter landing komt nadat bijvoorbeeld een windvlaag de parachute weer meetrekt. Best zwaar onder 40 graden.
Oefenen. Vanuit een kar wat een vliegtuig moet voorstellen de orders leren kennen en tellen tot de statische parachute open gaat. Ik moet mijn kin flink op mijn borst duwen waardoor mijn stembanden schor worden. Maar moet luid spreken. Regelmatig een issue. Ook leren om de rechterhand op de noodhendel van de noodparachute te houden. Die mag je in geen beding loslaten, tenzij je het vliegtuig in gaat en je voorbereid bent voor het springen.

De bolderwagen uitlopen.
De nacht sliep ik bij vlagen. Iedere keer als ik wakker werd dacht ik dat het buiten hard waaide door de bomen, wat niet zo is, want in de omgeving van de hangar staan geen bomen. Dat zijn de blowers. Mijn PLF’s waren niet goed. Er is een techniek, maar regelmatig dat ik faalde. Het shiften van mijn knieën lukte maar steeds niet. Iets wat mij de komende week parten ging spelen. Ook moesten wij de noodprocedures kennen en hoe de reserveparachute te gebruiken. De informatie kwam binnen als een brandweerslang die op volle kracht een brand aan het blussen was. Gelukkig was ik niet de enige die dit probleem had. Bij regelmaat dacht ik van ‘hoe krijg ik dit in krap een week naar binnen gestouwd?’ Na het avondeten moest de afwas gedaan worden en de latrines (WC) schoongemaakt worden (Corvee). Rond acht uur klaar.

Het leren van een Parachute Landing Fall (PLF).
De nacht was mijn beste tot dan toe, alleen omdat het licht niet aan is schijnen ze met de zaklampen rond. Daar werd ik wakker van. Dus tijd voor de persoonlijke hygiëne.
Doorgaan met oefenen. Nu vanuit het vliegtuig op een luchtkussen springen en laten zien hoe het moet. Man, 20 maal anders dan vanuit die kar.

Uit het stilstaande vliegtuig springen op de kussen. “I Believe I Can Fly”.
Dag 4 (maandag):
Zoals elke morgen om 6 uur formatie. Weer wat dingen leren zoals een ‘collum right’ ‘marcheren’ enzovoorts. Echt niet mijn ding, maar goed, je moet het spelletje meespelen.
Doorgaan met oefenen. Bijna hetzelfde als de dag ervoor.
Ondertussen leren we elkaar beter kennen. Helpen elkaar een handje en maken grapjes.
Dag 5 (dinsdag)
Wat een nacht! Perfect geslapen! Ik werd tot mijn stomme verbazing om half zes wakker. Vlug eruit en persoonlijke hygiëne en om zes uur formatie te gaan doen.
In de morgen nog wat PLF’s geoefend. Daarna voor de examinators een proef moeten afleggen zoals het in het examen gaat. Onder druk presteerde ik beter. Mijn PLF ging vrij goed. Hopen dat het met het examen ook goed gaat. In de middag een schriftelijke test. Mijn Engels is uitmuntend, maar schrijven, zeker de woorden die je niet gebruikt, een probleem. De examinator uitgelegd en heeft er rekening mee gehouden. Ik moest 80% minimaal goed hebben. Ik dacht zelf aan 85%, maar is 100% geworden. Man, dat is een klein feestje!
Dag 6 (woensdag)
Die ochtend twee praktische examen. Eerst moest ik een PLF uitvoeren. Ik had er al moeite mee, dus dat werd een opgave. Later ook nog hoe te handelen in noodsituaties zoals landen in een boom, elektriciteitsmast en water. Beide faalde ik. Degenen die wel sloegen mochten de middag lekker in burgerkleding rondlopen. In de middag, onder bijna 100 graden Fahrenheit oefenen, en net toen ik de smaak te pakken kreeg moest de instructeur stoppen. Ik kreeg, met nog iemand, de herhaling PLF na avondeten. Ook weer zakte ik, wat ik al verwacht had, vanwege mijn beroerde uitvoering. Die andere slaagde.
Wat er toen door me heenging is niet te beschrijven. Ik ben nog nooit zo boos op mijzelf geweest. Ik weet dat ik het in mij heb, maar dan blijven falen. De klas, maar ook de instructeurs, stonden 100% achter mij. Iets wat op mij diepe indruk heeft gemaakt.
Nadat ik wist dat ik gezakt was, ben ik naar de auto gelopen en heb Leo de Haas ‘Mr. Blik’ gepakt en heb anderhalf uur gelezen. Nog pijnlijk werd het toen ik de jongens ‘Blood Upon De Risers’ hoorde meezingen.
Dag 7 (donderdag)
Een goede nacht, dat dan wel. Om 3 uur belde ik Greet op. In Nederland is het dan 10 uur. En ik deed iets wat ik jaren niet gedaan had : huilen. Ik was kapot van mijzelf. Later Tamara gebeld.
Ik stond er bij en keek er na. Degenen die springen mochten, gingen het vliegtuig in voor de eerste lift. Ik ging mee naar de Drop Zone (DZ) om mee te helpen met de jongens de rommel in te laden wanneer ze gesprongen hadden. Twee vliegtuigen, vier sticks. De eerste drie sticks gingen vrij goed, sommigen dwaalden wat af van de DZ maar verder geen noemenswaardige gebeurtenissen. Bij de vierde gebeurde een incident waarbij de parachutist is afgevoerd naar het ziekenhuis. Op het moment van schrijven heeft hij er een pijnlijke rug aan overgehouden. Die hersteld gelukkig.
Met de tweede lift mocht ik mee. Maar vanwege de wind die wat meer opgestoken was werden de sprongen op het laatste moment afgelast en vloog iedereen weer mee naar het vliegveld.
De derde lift bleef ik achter op FAAF en aanschuwde de sprongen van ver. Inmiddels begon ik het te frustreren, en dat heb ik even duidelijk gemaakt. Verder meegeholpen om de jongens en meisjes van hun parachute weer te voorzien, zodat ze met de volgende lift mee konden..
De vierde lift mocht ik weer mee. Dit maal sprong de klas, uitgezonderd deze schrijver en twee anderen, vanwege lichamelijke problemen, uit het vliegtuig.
Zeven van de acht studenten gingen met de vijfde lift mee. Ik bleef achter op FAAF. Één student was bekaf en sloeg af bleef aan de grond.
Voor mij een verloren dag…
Mee geweest naar de briefing van de 4 sprongen. Mooie beelden met GoPro’s. De klassenleider vroeg mij wat ik er van vond. Wat ik er van vond? Nou, een behoorlijke kwelling.
Diezelfde student die bekaf was bleek lichamelijk zo slecht dat hij het opgegeven heeft. Hij heeft een vliegtuigcrash gehad en zijn rechterbeen is vastgezet met pinnen. Na 3 intensieve jumps trok hij het niet meer en is om half tien naar huis gegaan. Zo vlak voor de finish…
Dag 8 (vrijdag)
Goed geslapen. Rustige nacht en we mochten het zomaar tot zeven uur redden. Half zes ging ik er uit.
Greet nog gebeld. Even bijpraten over hoe en wat. Ook mee geweest naar de briefing voor de studenten, inmiddels rondlopend in hun M42 jumpsuits, voor de aankomende jump.
Mij werd verteld dat ik in de middag geholpen zou worden. Ik vraag me nu serieus af of ik het ga redden. Zeker na een verloren dag als gisteren waarbij je een sitting duck was, terwijl anderen sprongen, frustreerde mij behoorlijk, zoals eerder geschreven.
En inderdaad, ik werd geholpen. Weer overhoord over de noodgevallen, wat vrij goed ging, en nog wat PLF’s. Na het diner zou ik wederom examen afleggen. En weer faalde ik, terwijl ik dacht het vrij goed gedaan te hebben. Nu is het schier onmogelijk om de jumpwing te behalen, iets waar ik mij bij neergelegd heb.
Ik ben bezig met om eventueel de October Jump School (OJS) te gaan doen. Later op de dag zal ik vragen over hoe en wat. Ik weet nu wat ze van mij verwachtten en daar kan ik mee verder.
En natuurlijk in overleg met mijn werkgever Bouwman.
De keukenprinses (ik weet haar naam niet, maar staat altijd in de keuken, vandaar) had voor ons nog een leuk afscheidscadeautje : ze had koekjes gebakken met chocolade in de vorm van de C47 vliegtuig en als toast op een leuke week een klein shotje whisky. Eigenlijk zonde om ze op te eten. De koekjes waren op (te weinig gebakken) voordat ik er één bemachtigen kon. Misschien beter zo, hahaha.

De 7 leden van Class 23-1 die hun wingspeldje kregen.

Lekkere koekjes.
’s Avonds een leuk en bescheiden feestje. Zelfs met bier. Rond middernacht ben ik naar bed gegaan terwijl anderen naar ik later hoorde om twee uur het bed in gingen.
Dag 8 (zaterdag)
Een fijne nacht. Degenen die dus om twee uur naar bed gingen heb ik niet gehoord. Helaas kreeg ik het wel koud. En als ik koud wordt word ik wakker. Dus rond half zes er uit.
Nadat het licht aanging, en de zon op, eerst maar wat spul in de was. Ik ben er al achter dat het er niet spik en span uit komt, maar het kan ‘schoon’ de koffer in. Thuis was ik het wel weer uit.
In de morgen gingen er nog wat jongens uit voor een sprong, mijn klas bleef aan de grond en de klassenleider is meegegaan naar de DZ.
De was droog en fris. Nah, het kan, zoals ik schreef ‘schoon’ de koffer in. Na het opvouwen nog wat gesprekken gevoerd met de mensen van het ADT, flink de hand geschud en bedankt voor wat ze gedaan hebben. Ook heb ik in de shop wat spulletjes gekocht voor de onvergetelijke herinneringen hier.
Een vliegtuig is onderweg voor een airshow, waar weet ik niet. De hal toont een desolate aanblik en studenten, inclusief mijzelf, pakken hun koffer. Hoe anders was dat een week eerder. Ik verlaat dit pand met tranen in mijn ogen. Ik krijg net te horen over de-briefing om 11, dus laptop afsluiten en rennen.
De de-briefing ging over wat het ADT doet. Net zoals elke andere vrijwilligersinstelling zijn ze op zoek naar….. vrijwilligers.
Ondertussen hebben we nog wat T-shirts gevouwen. Promotiemateriaal. Dus even lekker bezig in de hangar.

Met de Financial Director van het ADT er over gehad dat ik op de lijst van oktober aanstaande kom om alsnog dat dingetje te gaan halen. Hedenavond een Dining Out en een nachtrust, om zondag weer op pad te gaan. Op naar Chicago en Leavenworth (IN).
Daarna Tamara nog gebeld. Klein gesprek gehad. Koffie, koekje en tijd om mijn militaire kloffie te verruilen voor lekkere luchtige burgerkleding. Man, wat had ik het soms warm in die kledij met een helm op. Met 100 graden Fahrenheit in de brandende zon voelde ik mij bijna een sirloin steak medium. Vandaag is het weer lekker aangenaam.
Gedoucht, opgefrist en zoals ik schreef korte burgerkleding aan. Spullen ingepakt in de kofferbak of de koffer gedaan, alleen het belangrijkste heb ik hier nog : douchespullen. Kan ik morgenvroeg na de koffie en misschien een klein ontbijt fris en fruitig weer door de VS toeren.
Om half zeven de dining out in de messhall, met daarna een gezellige bijeenkomst. Class 23-1 werd bijeen geroepen en degenen die hun wing hadden mochten een mix van (sterke) drank drinken uit een wisseltrofee die de klassenleider mee naar huis neemt. Daarna natuurlijk de leuke anekdotes over wat ze hadden meegemaakt en om daarna, met keus, een PLF te maken. Op een harde grond uiteraard.
Vervolgens een brief in handen gedrukt met het Paratrooperslied “Blood Upon The Rises” die voluit werd meegezongen.
Een aantal gingen dezelfde avond weg en na flink handen schudden komt langzaamaan het besef dat de tien dagen voorbij zijn.
Daarna werd er een bar geopend met sterke drank, gelukkig ook bier in allerlei smaken. Ook shotjes van diverse soorten whiskey gehad. Man, nog net geen hangover. Oergezellig. Lag er rond middernacht in.
Zie je hopelijk in oktober….
23-juli 2023, 7468m – 8011m = 543m gereden.
Goed geslapen na allerlei soorten drank. Kopje koffie, wat koekjes mee voor onderweg en nog wat telefoonnummers uitgewisseld. De klasgenoten, voor zover ze wakker en nog aanwezig waren, de hand geschud. Rond kwart over acht vertrokken vanuit Frederik, OK.
De eerste en enige stop was de Wingaton Cement Mixer Space Capsule. Ligt daar al jaren in de sloot en omwonenden hebben het geschilderd alsof het een capsule van de NASA is. Op Streetview lijkt het klein, maar is best groot.


Tijdens mijn rit kon ik mijn ogen amper droog houden. Ik heb het besef dat ik in een rollercoaster zit dat van omlaag naar omhoog gaat. Ik wist dat het een supervakantie zou worden, maar dit gaat ver te boven. Ook nog steeds kwaad op mijzelf omtrent dat speldje.
Ik ben in Rolla, MO aangekomen, alwaar ik de nacht doorbreng. Na negen nachten alleen maar ventilatoren en met meer dan 90 graden Fahrenheit in de nacht, is een rustige kamer met airco een fijne belevenis.
Bad opengedraaid en weer even gehuild. Nog steeds zit ik vol van nu ik dit weer tik. Morgen door naar Springfield en Chigago, om dan twee nachten in Leavenworth, IN te overnachten. Ik heb rust nodig.
Lekker eten in een steakhouse. Smoordruk, moest zelf wachten op een tafeltje. Ook het serveren duurde lang, maar de steak was lekker pittig. Ook de salades zijn prima te doen. Iets met gezond doen, niet?
Laatst gewijzigd door mhkamp op za 11 nov 2023, 19:54, 1 keer totaal gewijzigd.
Als je wilt worden wie je nog nooit bent geweest, zal je moeten doen wat je nog nooit hebt gedaan!
WeFo Lidnummer 0010.
WeFo Lidnummer 0010.
-
- 2x2 autosnelweg
- Berichten: 6093
- Lid geworden op: vr 15 jun 2007, 21:32
- Locatie: Nieuw Buinen
Re: Reis Amerika juli 2023
24-juli 2023, 8011m – 8476m = 465m gereden.
Oef, wat een lekkere nacht. Geslapen als een blok, ware het niet ik om half vier wakker gemaakt werd door een stevige klap onweer. Daarna bijna geen oog meer dicht gedaan.
Spullen pakken en ‘on the road again’.
Ik moest nog bijna 2 uur rijden tot mijn eerste adres. Dat was de Jefferson Barracks in Saint Louis, MO. Het graf, met meerdere personen, omdat het de gesneuvelden zijn in het vliegtuig op D-Day gefotografeerd en door naar Romeoville voor Frank Perconte, geportretteerd in Band of Brothers (BoB). Daarna door naar Chicago voor Herbert Sobel (ook BoB), maar daar tijd aan verloren. Downtown Chicago stond klem en het graf niet kunnen vinden. Ik had geen locatie.

Jefferson Barracks. William S Evans en Thomas Meehan zijn geportretteerd in Band Of brothers.
Een overnachtingplek kunnen vinden in Hammond, IL net ten zuidoosten van Chicago.
Ondertussen kan ik het waarschijnlijk financieel rond krijgen om weer naar Frederik, OK te gaan om mijn job te finishen.
En ook begint ook schijfruimte een probleem te worden. Ik denk dat ik het laatste gedeelte van de dashcams niet op de HDD kan zetten.
Ook mijn Samsung A42 5G doet al een paar dagen moeilijk. Ik weet niet wat het is, maar blijft vastlopen en opnieuw opstarten. En als hij het wel doet kan het ook zo maar eens zijn dat het vastloopt en opnieuw opstart.
Oef, wat een lekkere nacht. Geslapen als een blok, ware het niet ik om half vier wakker gemaakt werd door een stevige klap onweer. Daarna bijna geen oog meer dicht gedaan.
Spullen pakken en ‘on the road again’.
Ik moest nog bijna 2 uur rijden tot mijn eerste adres. Dat was de Jefferson Barracks in Saint Louis, MO. Het graf, met meerdere personen, omdat het de gesneuvelden zijn in het vliegtuig op D-Day gefotografeerd en door naar Romeoville voor Frank Perconte, geportretteerd in Band of Brothers (BoB). Daarna door naar Chicago voor Herbert Sobel (ook BoB), maar daar tijd aan verloren. Downtown Chicago stond klem en het graf niet kunnen vinden. Ik had geen locatie.

Jefferson Barracks. William S Evans en Thomas Meehan zijn geportretteerd in Band Of brothers.
Een overnachtingplek kunnen vinden in Hammond, IL net ten zuidoosten van Chicago.
Ondertussen kan ik het waarschijnlijk financieel rond krijgen om weer naar Frederik, OK te gaan om mijn job te finishen.
En ook begint ook schijfruimte een probleem te worden. Ik denk dat ik het laatste gedeelte van de dashcams niet op de HDD kan zetten.
Ook mijn Samsung A42 5G doet al een paar dagen moeilijk. Ik weet niet wat het is, maar blijft vastlopen en opnieuw opstarten. En als hij het wel doet kan het ook zo maar eens zijn dat het vastloopt en opnieuw opstart.
Als je wilt worden wie je nog nooit bent geweest, zal je moeten doen wat je nog nooit hebt gedaan!
WeFo Lidnummer 0010.
WeFo Lidnummer 0010.
-
- 2x2 autosnelweg
- Berichten: 6093
- Lid geworden op: vr 15 jun 2007, 21:32
- Locatie: Nieuw Buinen
Re: Reis Amerika juli 2023
25-juli 2023, 8476m – 8845m = 369m gereden.
Zo, zeg, wat lekker geslapen. Ben even duidelijk aan rust toe. En daar ga ik langzamerhand naar toe : Leavenworth, IN. Ruim een dag lekker niks doen. Nog een week, en dan zit deze jongen weer op het vliegtuig terug naar huis. En dat is misschien ook wel weer lekker.
En uiteraard over land een tijdzone gepasseerd, maar nu ook een foto van!

“Entering Eastern Timezone”
Via Kokomo, IN naar Leavenworth, IN. Het graf van Floyd Talbert (BoB) niet gevonden, ondanks dat er een locatie genoemd werd.
In Leavenworth aangekomen een fantastische mooie blokhut, kijkend over de Ohio River. Plek ziet er netjes en schoon uit. Ook naar Ibo Visser, die ik al jaren op Facebook heb, die er ruim schuin tegenover woont. Nodigt mij uit voor avondeten en morgenavond uit eten. Ik betaal natuurlijk. Op de hot tube kan ik nauwelijks wachten!



De weekendtas van defensie aan het inpakken met spullen die ik niet meer gebruik. Ik zit aardig aan het gewicht en dan moeten de souvenirs er nog bij. Dus als ik die tas flink op gewicht zet, kan ik met de andere spelen. Met vriendelijke medewerking van Ibo om even de weegschaal te gebruiken.
Schijfruimte is een probleem. Dashcambeelden kan ik niet meer overzetten.
Lekker gegeten bij Ibo. Nu fijn de hot tube in.
Zicht: Aan de andere kant van de Ohio River ligt Kentucky. Dus als ik kijk naar Leavenworth, IN, kijk ik over Kentucky heen. De rivier heeft een bocht.
En wat een genot zeg! Even helemaal nergens aan denken. Een pilsje er bij, hoofd leegmaken en laten masseren door de fijne bubbels. Ja, dat had ik nodig.
En ondertussen genietend zie ik af en toe wat kleine lichtflitsen. Ik kon niet thuisbrengen wat het was, maar later schoot het mij te binnen : Vuurvliegjes. Wat leuk!
26-juli 2023, 8845m – 8910m = 65m gereden.
Ik weet niet meer hoe laat ik mijn bed zag, volgens mij rond tien uur. Zoals Guus Meeuwis zong ‘Het Is Een Nacht (Levensecht)’ had ik die ook. Geslapen als een blok en zelfs nog fijn gedroomd, waarover weet ik zo niet meer. Om zeven uur werd ik wakker van zonlicht. Het balkon staat strak op het Oosten gericht, en de gordijnen laten licht toe. En vanuit mijn bed leek het net een schilderij.
Nadat ik uit bed was gedoucht en mijn zwembroek aangetrokken. Immers weer een warme dag en behoudens uit eten vanavond niets van plan. Misschien er tussendoor er uit voor wat eten en wat bier, het is vakantie, niet? En ook ik zal de hot tube nog wel een paar keer zien. Fijn ding.
Het eerste wat ik doe is koffie. Alleen geen koffiemelk of creamer. Dat wordt dus zwart met suiker, yech! Als het moet zonder suiker en met melk dan zonder melk. Maar goed, even een goede lepel suiker er in, afkoelen en heel snel die smaakpapillen overslaan, dan hoef ik het niet te kauwen.
Rond 10 uur belde Ibo voor koffie, gelijk maar gevraagd voor koffiemelk. Ahh, dat drinkt een stuk beter. Leuke gesprekken over van alles en nog wat. Zijn tijd bij Versteijen en bij Lucas Oil. Ik vroeg hem over chauffeur zijn in de VS en raadde mij dat met klem af. Slechte werkgevers, matig betaald. Goed, dan doe ik het niet, al dacht ik er soms lichtelijk over na.
Ibo vroeg mij voor de lunch. Maak maar wat. Een wrap, broodje gehaktbal en een broodje met wat op Goudse Kaas moet gaan smaken. Na het eten ben ik de hot tube weer in gesprongen en weer lekker relaxen en overdenken van de afgelopen periode in de VS.
Qua natuur is het mooi. Ik schreef al over vuurvliegjes, maar ook in ieder geval één kolibrie en salamanders gezien.
Ik had wat problemen met de airconditioning , de eigenaar verhielp het en we praatten nog wat na, nadat het probleem (mijn fout) verholpen was. Voor de kolibries moesten er nog feeders opgehangen worden, maar omdat het gepensioneerden zijn, zeer druk. Baal ik wel wat van, want het zijn zeer toffe beesten.
Met Ibo en Jennifer (Miss Happy) uit eten. Een leuk en gezellig restaurant op 30 mijl vanaf zijn huis. Leuk feitje : vertrek om half vijf, eten om half vijf en om zeven uur terug. Ibo woont niet ver van de Central Time tijdzone af en daar staat het restaurantje dus. Ibo woont in de Eastern Timezone.

Ibo Visser en Jennifer (Miss Happy).
Nadien nog even bij Ibo langs. Bood me achtereenvolgens een latte, cola of prikwater aan. Nee, dank je . Ga weer richting de blokhut om weer de avond te chillen in de Hot Tube. Heb er voor betaald en dus zal ik het gebruiken. Ibo wilde nog wel, voordat ik vertrek, een kopje koffie drinken.
27-juli 2023, 8910m – 9333m = 432m gereden.
Een matig nachtje. Wakker, slapen en weer wakker. Toch uitgerust. Zowaar was het wel half zeven en dus tijd om uit de veren te gaan en een douche te nemen. Na het douchen de boel weer ingepakt en in de auto gedaan. De laatste stage van mijn reis kan beginnen.
Met Ibo inderdaad nog twee bakken koffie gedronken vooraleer ik om kwart over acht in de auto zat.
Die laatste stage begint met een cursus brandstof verspillen. Door de afgesloten I64 Sherman Minton Bridge bij Louisville sta ik compleet klem. Voor het graf van Muhammed Ali moet ik die brug nemen. Na snel overdenken besluit ik het te laten voor wat het is. Ik ga niet gigantisch omrijden en vele vertragingen.
De tweede stop was het graf van Donald ‘Hoob’ Hoobler, ook geportretteerd in BoB. In BoB schiet hij zichzelf met een Luger in de been en komt te overlijden. Het verhaal is deels waar. Adres ingevoerd en er heen. Aangekomen in de straat (Cemetry Street) zie ik alles behalve een begraafplaats. Vanwege een telefoon die nog steeds moeilijk doet ga ik niet zoeken. (Achteraf ben ik de verkeerde kant op gereden)
De derde stop was het graf van Carwood Lipton, eveneens geportretteerd in BoB. Simpel graf, grote begraafplaats…. Je weet het al. Laat maar zitten.

Het vierde adresje zou zijn Wayne A Sisk, ook BoB. Maar ik zag dat ik nog een aardig eindje binnendoor moest en ik mijn favoriete motel niet tegenkwam op de Interstate. Motel6 is een goede prijs / kwaliteitsverhouding. Dus bij Beckley, WV een Super8 motel gezocht. Om zes uur neergeploft. Ik hoop op een goede nachtrust want tegenover is de Fire Department.
De I64/I77 is tussen Charleston, WV en Beckley, WV landschappelijk een mooie weg door onherbergzaam gebied. Kost wel tol, dus EZ-Pass doet mooi zijn werk! Helaas geen bevestigingstoon.
Zo, zeg, wat lekker geslapen. Ben even duidelijk aan rust toe. En daar ga ik langzamerhand naar toe : Leavenworth, IN. Ruim een dag lekker niks doen. Nog een week, en dan zit deze jongen weer op het vliegtuig terug naar huis. En dat is misschien ook wel weer lekker.
En uiteraard over land een tijdzone gepasseerd, maar nu ook een foto van!

“Entering Eastern Timezone”
Via Kokomo, IN naar Leavenworth, IN. Het graf van Floyd Talbert (BoB) niet gevonden, ondanks dat er een locatie genoemd werd.
In Leavenworth aangekomen een fantastische mooie blokhut, kijkend over de Ohio River. Plek ziet er netjes en schoon uit. Ook naar Ibo Visser, die ik al jaren op Facebook heb, die er ruim schuin tegenover woont. Nodigt mij uit voor avondeten en morgenavond uit eten. Ik betaal natuurlijk. Op de hot tube kan ik nauwelijks wachten!



De weekendtas van defensie aan het inpakken met spullen die ik niet meer gebruik. Ik zit aardig aan het gewicht en dan moeten de souvenirs er nog bij. Dus als ik die tas flink op gewicht zet, kan ik met de andere spelen. Met vriendelijke medewerking van Ibo om even de weegschaal te gebruiken.
Schijfruimte is een probleem. Dashcambeelden kan ik niet meer overzetten.
Lekker gegeten bij Ibo. Nu fijn de hot tube in.
Zicht: Aan de andere kant van de Ohio River ligt Kentucky. Dus als ik kijk naar Leavenworth, IN, kijk ik over Kentucky heen. De rivier heeft een bocht.
En wat een genot zeg! Even helemaal nergens aan denken. Een pilsje er bij, hoofd leegmaken en laten masseren door de fijne bubbels. Ja, dat had ik nodig.
En ondertussen genietend zie ik af en toe wat kleine lichtflitsen. Ik kon niet thuisbrengen wat het was, maar later schoot het mij te binnen : Vuurvliegjes. Wat leuk!
26-juli 2023, 8845m – 8910m = 65m gereden.
Ik weet niet meer hoe laat ik mijn bed zag, volgens mij rond tien uur. Zoals Guus Meeuwis zong ‘Het Is Een Nacht (Levensecht)’ had ik die ook. Geslapen als een blok en zelfs nog fijn gedroomd, waarover weet ik zo niet meer. Om zeven uur werd ik wakker van zonlicht. Het balkon staat strak op het Oosten gericht, en de gordijnen laten licht toe. En vanuit mijn bed leek het net een schilderij.
Nadat ik uit bed was gedoucht en mijn zwembroek aangetrokken. Immers weer een warme dag en behoudens uit eten vanavond niets van plan. Misschien er tussendoor er uit voor wat eten en wat bier, het is vakantie, niet? En ook ik zal de hot tube nog wel een paar keer zien. Fijn ding.
Het eerste wat ik doe is koffie. Alleen geen koffiemelk of creamer. Dat wordt dus zwart met suiker, yech! Als het moet zonder suiker en met melk dan zonder melk. Maar goed, even een goede lepel suiker er in, afkoelen en heel snel die smaakpapillen overslaan, dan hoef ik het niet te kauwen.
Rond 10 uur belde Ibo voor koffie, gelijk maar gevraagd voor koffiemelk. Ahh, dat drinkt een stuk beter. Leuke gesprekken over van alles en nog wat. Zijn tijd bij Versteijen en bij Lucas Oil. Ik vroeg hem over chauffeur zijn in de VS en raadde mij dat met klem af. Slechte werkgevers, matig betaald. Goed, dan doe ik het niet, al dacht ik er soms lichtelijk over na.
Ibo vroeg mij voor de lunch. Maak maar wat. Een wrap, broodje gehaktbal en een broodje met wat op Goudse Kaas moet gaan smaken. Na het eten ben ik de hot tube weer in gesprongen en weer lekker relaxen en overdenken van de afgelopen periode in de VS.
Qua natuur is het mooi. Ik schreef al over vuurvliegjes, maar ook in ieder geval één kolibrie en salamanders gezien.
Ik had wat problemen met de airconditioning , de eigenaar verhielp het en we praatten nog wat na, nadat het probleem (mijn fout) verholpen was. Voor de kolibries moesten er nog feeders opgehangen worden, maar omdat het gepensioneerden zijn, zeer druk. Baal ik wel wat van, want het zijn zeer toffe beesten.
Met Ibo en Jennifer (Miss Happy) uit eten. Een leuk en gezellig restaurant op 30 mijl vanaf zijn huis. Leuk feitje : vertrek om half vijf, eten om half vijf en om zeven uur terug. Ibo woont niet ver van de Central Time tijdzone af en daar staat het restaurantje dus. Ibo woont in de Eastern Timezone.

Ibo Visser en Jennifer (Miss Happy).
Nadien nog even bij Ibo langs. Bood me achtereenvolgens een latte, cola of prikwater aan. Nee, dank je . Ga weer richting de blokhut om weer de avond te chillen in de Hot Tube. Heb er voor betaald en dus zal ik het gebruiken. Ibo wilde nog wel, voordat ik vertrek, een kopje koffie drinken.
27-juli 2023, 8910m – 9333m = 432m gereden.
Een matig nachtje. Wakker, slapen en weer wakker. Toch uitgerust. Zowaar was het wel half zeven en dus tijd om uit de veren te gaan en een douche te nemen. Na het douchen de boel weer ingepakt en in de auto gedaan. De laatste stage van mijn reis kan beginnen.
Met Ibo inderdaad nog twee bakken koffie gedronken vooraleer ik om kwart over acht in de auto zat.
Die laatste stage begint met een cursus brandstof verspillen. Door de afgesloten I64 Sherman Minton Bridge bij Louisville sta ik compleet klem. Voor het graf van Muhammed Ali moet ik die brug nemen. Na snel overdenken besluit ik het te laten voor wat het is. Ik ga niet gigantisch omrijden en vele vertragingen.
De tweede stop was het graf van Donald ‘Hoob’ Hoobler, ook geportretteerd in BoB. In BoB schiet hij zichzelf met een Luger in de been en komt te overlijden. Het verhaal is deels waar. Adres ingevoerd en er heen. Aangekomen in de straat (Cemetry Street) zie ik alles behalve een begraafplaats. Vanwege een telefoon die nog steeds moeilijk doet ga ik niet zoeken. (Achteraf ben ik de verkeerde kant op gereden)
De derde stop was het graf van Carwood Lipton, eveneens geportretteerd in BoB. Simpel graf, grote begraafplaats…. Je weet het al. Laat maar zitten.

Het vierde adresje zou zijn Wayne A Sisk, ook BoB. Maar ik zag dat ik nog een aardig eindje binnendoor moest en ik mijn favoriete motel niet tegenkwam op de Interstate. Motel6 is een goede prijs / kwaliteitsverhouding. Dus bij Beckley, WV een Super8 motel gezocht. Om zes uur neergeploft. Ik hoop op een goede nachtrust want tegenover is de Fire Department.
De I64/I77 is tussen Charleston, WV en Beckley, WV landschappelijk een mooie weg door onherbergzaam gebied. Kost wel tol, dus EZ-Pass doet mooi zijn werk! Helaas geen bevestigingstoon.
Als je wilt worden wie je nog nooit bent geweest, zal je moeten doen wat je nog nooit hebt gedaan!
WeFo Lidnummer 0010.
WeFo Lidnummer 0010.
-
- 2x2 autosnelweg
- Berichten: 6093
- Lid geworden op: vr 15 jun 2007, 21:32
- Locatie: Nieuw Buinen
Re: Reis Amerika juli 2023
28-juli 2023, 9333m – 9718m = 385m gereden.
Roemoerig nachtje in het motel waar ik zit. Regelmatig deuren open en dicht, gesprekken op de gang en dan nog niet eens over de hulpverleningsvoertuigen die regelmatig passeerden. Wel gedroomd, dus in ieder geval geslapen. Het was zowaar twintig voor zeven dat ik uit bed stapte en een douche opzocht.
Voor mijn eerste adresje hoefde ik dus nog maar 45 minuten rijden. Door leuk landschap, dat wel. Het graf van Sisk niet gevonden, ondanks dat het een kleine begraafplaats was. Ook het mobiele netwerk werkte bepaalt niet mee om te zoeken. Werkte niet mee? Ik had compleet geen bereik.
Door naar het graf van Jack Foley, ook BoB. Locatie gevonden en zowaar stond ik met de auto bijna voor zijn graf. Makkelijker kon gewoon niet. Foto’s gemaakt en weer door. Ik kreeg het idee krap in tijd te zitten. De ritten op de kaart lijken ‘maar’ een uur van elkaar vandaan, maar dat is een misvatting. Sommige liggen nog ruim twee uur uit elkaar, dus ik ging schrappen. Gelukkig waren dat OVB-tjes, mijn springveren voor de reis. De eerste is de National Flight 93 Memorial en de tweede, die vond ik vrij laat op Facebook, de Abandoned Pennsylvania Turnpike. Voor een wegenforummer als ik natuurlijk een must see, maar op tijd bij de luchthaven is ook wel belangrijk. En aangezien KLM het nodig vond mij een dag eerder naar huis te sturen (deze mail kreeg ik ruim op tijd).
Jack E. Foley
Ik ben als treinengek wel naar de Horseshoe Curve gegaan. Man, wat een herrie als de trein daar passeert. En nog entree betalen ook en gokken dat het druk is. Afijn, heb er een half uurtje rondgelopen, wat foto’s gemaakt en een video van twee locomotieven die weer naar beneden gingen.


Ja, nog even traplopen.

Duwlocs van Norfolk Southern.
Voor de zaterdag staat de Ghettysburg Museum Of History op het programma. Hoe lang rijden van Altoona, PA? Juist, twee en een half uur. Dit plekje wil ik voor geen goud missen.
Weer lekker gegeten in een steakhouse. New York Strip met aardappelpuree en broccoli. Hmm, dat was lekker. Ondertussen begin ik chagrijnig te worden van mijn telefoon die nog steeds last heeft van vastlopen en opnieuw opstarten.
Roemoerig nachtje in het motel waar ik zit. Regelmatig deuren open en dicht, gesprekken op de gang en dan nog niet eens over de hulpverleningsvoertuigen die regelmatig passeerden. Wel gedroomd, dus in ieder geval geslapen. Het was zowaar twintig voor zeven dat ik uit bed stapte en een douche opzocht.
Voor mijn eerste adresje hoefde ik dus nog maar 45 minuten rijden. Door leuk landschap, dat wel. Het graf van Sisk niet gevonden, ondanks dat het een kleine begraafplaats was. Ook het mobiele netwerk werkte bepaalt niet mee om te zoeken. Werkte niet mee? Ik had compleet geen bereik.
Door naar het graf van Jack Foley, ook BoB. Locatie gevonden en zowaar stond ik met de auto bijna voor zijn graf. Makkelijker kon gewoon niet. Foto’s gemaakt en weer door. Ik kreeg het idee krap in tijd te zitten. De ritten op de kaart lijken ‘maar’ een uur van elkaar vandaan, maar dat is een misvatting. Sommige liggen nog ruim twee uur uit elkaar, dus ik ging schrappen. Gelukkig waren dat OVB-tjes, mijn springveren voor de reis. De eerste is de National Flight 93 Memorial en de tweede, die vond ik vrij laat op Facebook, de Abandoned Pennsylvania Turnpike. Voor een wegenforummer als ik natuurlijk een must see, maar op tijd bij de luchthaven is ook wel belangrijk. En aangezien KLM het nodig vond mij een dag eerder naar huis te sturen (deze mail kreeg ik ruim op tijd).

Jack E. Foley
Ik ben als treinengek wel naar de Horseshoe Curve gegaan. Man, wat een herrie als de trein daar passeert. En nog entree betalen ook en gokken dat het druk is. Afijn, heb er een half uurtje rondgelopen, wat foto’s gemaakt en een video van twee locomotieven die weer naar beneden gingen.


Ja, nog even traplopen.

Duwlocs van Norfolk Southern.
Voor de zaterdag staat de Ghettysburg Museum Of History op het programma. Hoe lang rijden van Altoona, PA? Juist, twee en een half uur. Dit plekje wil ik voor geen goud missen.
Weer lekker gegeten in een steakhouse. New York Strip met aardappelpuree en broccoli. Hmm, dat was lekker. Ondertussen begin ik chagrijnig te worden van mijn telefoon die nog steeds last heeft van vastlopen en opnieuw opstarten.
Als je wilt worden wie je nog nooit bent geweest, zal je moeten doen wat je nog nooit hebt gedaan!
WeFo Lidnummer 0010.
WeFo Lidnummer 0010.
-
- 2x2 autosnelweg
- Berichten: 6093
- Lid geworden op: vr 15 jun 2007, 21:32
- Locatie: Nieuw Buinen
Re: Reis Amerika juli 2023
29-juli 2023, 9718m – 10047m = 329m gereden.
Opnieuw een roemoerig nachtje van komen en gaan van mensen en gepraat op de gang. Desondanks goed geslapen. Om 4 uur wakker en heb lekker gelegen tot ongeveer kwart voor 5.
Even mijn mail checkend zie ik dat The Ghettysburg Museum Of History om 11 uur open is. Tijd zat. Had me nog wel vier keer kunnen omdraaien. Maar goed, eerst koffie. De koffiezetter staat op mijn kamer.
Ondertussen gooi ik het plan even om. Het National Monument Flight 93 is op een klein uur rijden en om negen uur open. Die plan ik er tussendoor, zodat ik weinig tijd verlies door wachten. Dan kan ik mooi rond de middag in Ghettysburg aankomen.


Het vliegpad van het vliegtuig voor het neerstortte. De witte stenen in de verste staan de namen van de slachtoffers op, nog iets verder ligt een steen (niet te zien) waar het vliegtuig stil kwam te liggen.
De Flight 93 Memorial is groot met een 1,7 mile lang wandelpad. De namen van de slachtoffers staan gegraveerd in een muur die op het pad staat hoe het vliegtuig gecrasht is. Verder een uitzichtspunt naar de site toe. Verder informatie over hoe en wat en hoe de berging en informatievoorziening ging. Net halverwege mijn wandeling kreeg ik een flinke onweersbui op de kop, dus kletsnat in de auto.
Na 102 mile over US Route 30, die best aardig om te rijden is, naar Ghettysburg, PA om daar naar de Ghettysburg Museum Of History te gaan. Klein, maar vol museum, en ook zeker de spullen van Richard ‘Dick’ Winsters (BoB) staan mooi uitgestald. Ook heel veel spullen van Nazi Duitsland en diens leider, Adolf Hitler. Verder aandacht op de moord op J. F. Kennedy en de rijke historie van Ghettysburg. In het museum een klein aandenken gekocht en het boek van Eric Dorr, die aanwezig was, over Richard Winters’ ‘Hang Tough’. Ook nog een gesigneerd exemplaar van beide heren die het boek tot stand hebben gebracht!

Het pak van Richard Davis ‘Dick’ Winters. De zwart-witte foto op de achtergrond is een zeer bekende foto onder de poort van Landgoed Schoonderlogt in Elst. Deze poort bestaat nog steeds en is privé terrein.
Vandaar mocht ik weer twee uur sturen naar het graf van Harry Welsh (BoB). Met een brandstofniveau die bijna de bodem zag, er vanaf gezien om te zoeken, ondanks ik een locatie heb. Ook tijdsgebrek begint wat op te spelen. Het liefst ben ik in de buurt van het vliegveld te overnachten. In Wilkes-Barre, PA een Motel6 gevonden en dus tijd om een restaurant te zoeken.
Na het eten nog een keer een Wallmart in. Even wat beter bekeken. En ze verkopen er (bijna) alles. Nadat ik buiten kwam zag ik onheilspellende lucht en 5 minuten later brak de hemel los. Nu ik dit tik, begint de zon weer te schijnen.

Foto’s weer op de laptop gezet en straks lekker onder de wol. Nadeel is dat ik vlak bij de receptie slaap op de begane grond, dus dat zal wel rumoerig worden, voor de 3e keer op rij.
Opnieuw een roemoerig nachtje van komen en gaan van mensen en gepraat op de gang. Desondanks goed geslapen. Om 4 uur wakker en heb lekker gelegen tot ongeveer kwart voor 5.
Even mijn mail checkend zie ik dat The Ghettysburg Museum Of History om 11 uur open is. Tijd zat. Had me nog wel vier keer kunnen omdraaien. Maar goed, eerst koffie. De koffiezetter staat op mijn kamer.
Ondertussen gooi ik het plan even om. Het National Monument Flight 93 is op een klein uur rijden en om negen uur open. Die plan ik er tussendoor, zodat ik weinig tijd verlies door wachten. Dan kan ik mooi rond de middag in Ghettysburg aankomen.


Het vliegpad van het vliegtuig voor het neerstortte. De witte stenen in de verste staan de namen van de slachtoffers op, nog iets verder ligt een steen (niet te zien) waar het vliegtuig stil kwam te liggen.
De Flight 93 Memorial is groot met een 1,7 mile lang wandelpad. De namen van de slachtoffers staan gegraveerd in een muur die op het pad staat hoe het vliegtuig gecrasht is. Verder een uitzichtspunt naar de site toe. Verder informatie over hoe en wat en hoe de berging en informatievoorziening ging. Net halverwege mijn wandeling kreeg ik een flinke onweersbui op de kop, dus kletsnat in de auto.
Na 102 mile over US Route 30, die best aardig om te rijden is, naar Ghettysburg, PA om daar naar de Ghettysburg Museum Of History te gaan. Klein, maar vol museum, en ook zeker de spullen van Richard ‘Dick’ Winsters (BoB) staan mooi uitgestald. Ook heel veel spullen van Nazi Duitsland en diens leider, Adolf Hitler. Verder aandacht op de moord op J. F. Kennedy en de rijke historie van Ghettysburg. In het museum een klein aandenken gekocht en het boek van Eric Dorr, die aanwezig was, over Richard Winters’ ‘Hang Tough’. Ook nog een gesigneerd exemplaar van beide heren die het boek tot stand hebben gebracht!

Het pak van Richard Davis ‘Dick’ Winters. De zwart-witte foto op de achtergrond is een zeer bekende foto onder de poort van Landgoed Schoonderlogt in Elst. Deze poort bestaat nog steeds en is privé terrein.
Vandaar mocht ik weer twee uur sturen naar het graf van Harry Welsh (BoB). Met een brandstofniveau die bijna de bodem zag, er vanaf gezien om te zoeken, ondanks ik een locatie heb. Ook tijdsgebrek begint wat op te spelen. Het liefst ben ik in de buurt van het vliegveld te overnachten. In Wilkes-Barre, PA een Motel6 gevonden en dus tijd om een restaurant te zoeken.
Na het eten nog een keer een Wallmart in. Even wat beter bekeken. En ze verkopen er (bijna) alles. Nadat ik buiten kwam zag ik onheilspellende lucht en 5 minuten later brak de hemel los. Nu ik dit tik, begint de zon weer te schijnen.

Foto’s weer op de laptop gezet en straks lekker onder de wol. Nadeel is dat ik vlak bij de receptie slaap op de begane grond, dus dat zal wel rumoerig worden, voor de 3e keer op rij.
Als je wilt worden wie je nog nooit bent geweest, zal je moeten doen wat je nog nooit hebt gedaan!
WeFo Lidnummer 0010.
WeFo Lidnummer 0010.
-
- 2x2 autosnelweg
- Berichten: 6093
- Lid geworden op: vr 15 jun 2007, 21:32
- Locatie: Nieuw Buinen
Re: Reis Amerika juli 2023
30-juli 2023, 10047m – 10423m = 376m gereden.
Dat rumoerig viel aanvankelijk wel mee, goed geslapen. Half vijf wakker en dat komt mooi uit, want een rit van een kleine twee uur tot aan Reading, PA. Maar eerst douchen, koffie en de boel weer inpakken. Zo langzamerhand begin ik mijn huis terug te verlangen, na een maand uit de koffer te hebben geleefd.
Helaas was de koffie op in Wilkes-Barre, PA… Dus even zonder.
Vroeg vertrokken, waarschijnlijk het vroegste van heel mijn reis : half zes. Maar ik had nog een kleine twee uur te gaan en was bang voor tijdstekort.
De eerste stop was het graf van Joseph Toye (BoB), Ondanks locatie niet kunnen vinden en de markeringen beroerd weggelegd diep in de grond.
De tweede en derde stop waren een stuk makkelijker : majoor Richard ‘Dick’ Winters (BoB). Het familiegraf vrij makkelijk kunnen vinden. Bijna een klein bedevaartsoord voor Band of Brothers (BoB) liefhebbers. Daarna downtown voor het statuut. Een zelfde staat ook in Normandië. Er is zelfs een trail naar hem vernoemd, met zijn legendarische woorden ‘Follow Me!’. Prachtig eerbetoon.


Deze staat ook in Sainte-Marie-du-Mont, Frankrijk.

De vierde stop was het graf van William ‘Wild Bill’ Guanere (BoB). Alleen bleek ik het verkeerde kaartje bij mij te hebben. Even zoeken op de tele…. Potverdorie loopt dat schijtding weer vast! En dat voor in ieder geval een kwartier waardoor ik deze niet heb kunnen vinden. Ik had een locatie.
De vijfde stop was de Delaware Veterans Memorial, met een beeld van ‘Wild Bill’.

De stoel die voor altijd leeg blijft. Een eer aan de gevallen soldaten. Vond het best indrukwekkend.

William “Wild Bill” Guarnere.
De zesde stop was Herron Playground in Philadelphia, PA. Bill Guanere (BoB) en Babe Heffron (BoB) hebben, voordat ze elkaar leerden kennen, bijna op loopafstand gewoond. Na de oorlog vrienden voor het leven. Een statuut van beide heren staat daar in de wijk.

De zevende stop was weer even sturen : Ruim twee uur. Maar wel richting mijn eindbestemming, maar niet een aantal keer in de file te hebben gestaan omdat er op de Noordelijke richting van de I95 twee keer onafhankelijk en op verschillende plekken ongevallen waren gebeurd. Amerikanen zijn nieuwsgierig en ja een kijkersfile.
De laatste graf van O’Keefe (BoB) was een simpel graf, dus over geslagen, lees, niet gezocht. Ik had ook geen locatie.
Nu zit ik op de plek waar het bijna een maand geleden begon : Motel6 in Falls Church, VA, nog net niet dezelfde kamer, wel hetzelfde gebouw met dito uitzicht.
Eindelijk naar het restaurant waar ik heen wilde toen ik arriveerde. Alleen toen was ik moe en geen honger. Iets met heel erg warm en een hoge luchtvochtigheid. Nu er maar heen geweest en eens spaghetti besteld. Een bord vol en een lekkere volle maag. En op loopafstand!
Dat rumoerig viel aanvankelijk wel mee, goed geslapen. Half vijf wakker en dat komt mooi uit, want een rit van een kleine twee uur tot aan Reading, PA. Maar eerst douchen, koffie en de boel weer inpakken. Zo langzamerhand begin ik mijn huis terug te verlangen, na een maand uit de koffer te hebben geleefd.
Helaas was de koffie op in Wilkes-Barre, PA… Dus even zonder.
Vroeg vertrokken, waarschijnlijk het vroegste van heel mijn reis : half zes. Maar ik had nog een kleine twee uur te gaan en was bang voor tijdstekort.
De eerste stop was het graf van Joseph Toye (BoB), Ondanks locatie niet kunnen vinden en de markeringen beroerd weggelegd diep in de grond.
De tweede en derde stop waren een stuk makkelijker : majoor Richard ‘Dick’ Winters (BoB). Het familiegraf vrij makkelijk kunnen vinden. Bijna een klein bedevaartsoord voor Band of Brothers (BoB) liefhebbers. Daarna downtown voor het statuut. Een zelfde staat ook in Normandië. Er is zelfs een trail naar hem vernoemd, met zijn legendarische woorden ‘Follow Me!’. Prachtig eerbetoon.


Deze staat ook in Sainte-Marie-du-Mont, Frankrijk.

De vierde stop was het graf van William ‘Wild Bill’ Guanere (BoB). Alleen bleek ik het verkeerde kaartje bij mij te hebben. Even zoeken op de tele…. Potverdorie loopt dat schijtding weer vast! En dat voor in ieder geval een kwartier waardoor ik deze niet heb kunnen vinden. Ik had een locatie.
De vijfde stop was de Delaware Veterans Memorial, met een beeld van ‘Wild Bill’.

De stoel die voor altijd leeg blijft. Een eer aan de gevallen soldaten. Vond het best indrukwekkend.

William “Wild Bill” Guarnere.
De zesde stop was Herron Playground in Philadelphia, PA. Bill Guanere (BoB) en Babe Heffron (BoB) hebben, voordat ze elkaar leerden kennen, bijna op loopafstand gewoond. Na de oorlog vrienden voor het leven. Een statuut van beide heren staat daar in de wijk.

De zevende stop was weer even sturen : Ruim twee uur. Maar wel richting mijn eindbestemming, maar niet een aantal keer in de file te hebben gestaan omdat er op de Noordelijke richting van de I95 twee keer onafhankelijk en op verschillende plekken ongevallen waren gebeurd. Amerikanen zijn nieuwsgierig en ja een kijkersfile.
De laatste graf van O’Keefe (BoB) was een simpel graf, dus over geslagen, lees, niet gezocht. Ik had ook geen locatie.
Nu zit ik op de plek waar het bijna een maand geleden begon : Motel6 in Falls Church, VA, nog net niet dezelfde kamer, wel hetzelfde gebouw met dito uitzicht.
Eindelijk naar het restaurant waar ik heen wilde toen ik arriveerde. Alleen toen was ik moe en geen honger. Iets met heel erg warm en een hoge luchtvochtigheid. Nu er maar heen geweest en eens spaghetti besteld. Een bord vol en een lekkere volle maag. En op loopafstand!
Als je wilt worden wie je nog nooit bent geweest, zal je moeten doen wat je nog nooit hebt gedaan!
WeFo Lidnummer 0010.
WeFo Lidnummer 0010.
-
- 2x2 autosnelweg
- Berichten: 6093
- Lid geworden op: vr 15 jun 2007, 21:32
- Locatie: Nieuw Buinen
Re: Reis Amerika juli 2023
31-juli 2023, 10423m – 10445m = 22m gereden.
Onrustig nachtje. Net zoals bij de eerste nacht in Falls Church last van hulpverleningsvoertuigen en regen. Geen onweer of de 4e van juli, dat dan weer niet. Nog contact gehad van iemand van het ADT. Hij had me thuis uitgenodigd in Frederiksburg, VA, dus kijken of ik daar nog heen kan. Voor de rest een rustig dagje.
Even op bed liggen voor wat rust en af en toe viel ik weg. Maar helaas was dat wegvallen van korte duur. Op het moment van schrijven gaat voor de derde keer een autoalarm af bij, ik denk, de dealer hiernaast.
Ook als de Amerikanen hun auto op slot zetten (tuut) en open doen (tuut-tuut) in plaats zoals mijn Camry (bliep-bliep) is het lawaai alom. Maar goed, ik zal het wel overleven.
Rond negen uur contact gehad met Dave Henry, hij was aanwezig op het ADT en nodigde mij uit voor bij hem thuis. Alleen hij vergas zich in de datum waarop ik terugvloog. Hij meende te verstaan vijf augustus, terwijl het toch de eerste is. Na verwoede pogingen om het alsnog goed te maken lukte hem het niet, wat hij zeer spijtig vond. Gelukkig kom ik in oktober terug en dat vond hij zeer fijn.
Contact gehad met Bouwman en het falen om mijn jumpwing te halen. Zij geven mij groen licht om te gaan, met het risico dat het onbetaald verlof is. Zoals Mastercard dat ooit in een commercial zei : Er heen vliegen €1500, huur auto €1000, de jumpwing is dan onbetaalbaar!
Voor de rest nog wat contact gehad met het thuisfront. Zeker omtrent mijn terugvlucht. Het is op het moment dat ik schrijf vijf over half zes in de avond, met vierentwintig uur in het vliegtuig naar huis.
Nog even een klein feestje met mijzelf en nagenieten over wat ik heb meegemaakt. En dat met een lach en een traan.
Die 22 mijl is dus zoeken naar een winkel met bier en chips. Alleen mijn mobiele telefoon die ik graag wil verzuipen in de gootsteen werkte wederom niet mee dus ik bleef rondjes rijden.
1-augustus 2023, 10445m – 10466m = 21m gereden.
Sinds begin dit jaar heb ik een nummer in mijn hoofd. Ik wist op dat moment niet hoe het precies ging en ben gaan zoeken.
Nadat ik gezocht had kwam ik uit op de band Novastar. Het nummer heet Wrong. Tijdens mijn vakantie is dit nummer behoorlijk in mijn hoofd blijven hangen is en voor mij dan ook het themanummer geworden van mijn vakantie.
Link
(Wrong - Novastar)
Oef, wat lekker geslapen na een klein feestje met mijzelf. Hedenmorgen mijn koffer ingepakt, en ik kruis mijn vingers dat het niet te zwaar is, en in de kofferbak gedaan. Het wachten tot ongeveer 11 uur kan gaan beginnen. Maar eerst koffie uiteraard.
Vervolgens een berichtje van Bouwman. In diezelfde week heb ik ook nog eens ADR cursus. En die wordt natuurlijk volledig doorberekend wanneer je niet op komt dagen. Ik kom opdagen, geen probleem, het moet even verzet worden. Even bezien hoe ik dit op ga lossen, dus telefoneren met Dibo in Emmen.
Rond half elf vertrokken vanuit Falls Church. De huurauto weer ingeleverd en wachten op Dulles. De inchecktijd is om twee uur, dus mocht mooi ruim twee uur wachten op het vliegveld. Beetje filmpjes kijken op de telefoon, als die niet gek doet, en rondkijken van mensen die komen en gaan. En uiteraard mijn dagboek bijwerken.
Ik hoop op een net zo’n prettige terugvlucht als de heenvlucht. Dan heb ik wat dat betreft geen verhaal over wat voor turbulentie ik heb gehad. Maar goed, dat weet je nooit van tevoren.

Mijn bestemming er op!

Mijn gevleugelde vriend voor de terugreis.

Slechte foto, maar te zien zijn paarse wilken. We werden er door geïnformeerd door de crew.
2-augustus 2023, 0m – 0m = 0m gereden.
De terugvlucht was net zo prettig als de heenvlucht. Alleen geen oog dicht gedaan en een zeer korte nacht : Zonsondergang en zonsopkomst. Vanwege dat we ‘wind mee’ hadden een uur eerder dan gepland op Schiphol. Om zes uur landen op de Polderbaan, en dan taxiën naar de luchthaven wat, inclusief wachten, ongeveer twintig minuten duurde.
Na uitstappen was ik vlot door de douane heen, het wachten op mijn bagage duurde erg lang. Dusdanig lang dat ik de servicebalie even gevraagd heb over hoe en wat. Iets met handen te kort. En toen ik terugliep zag ik mijn koffers. Snel gepakt en naar de uitgang.
Bram en Greet stonden op mij te wachten en hebben tussendoor Whatsapp contact gehad. Vlug naar de auto om dan ook maar even bij Tamara (mijn zus) en Dennis (zwager) aan te gaan. Nadat dit achter de rug was, mijn ouders weggebracht en ik naar huis.

Op Schiphol na een fantastische reis!
Koffers uitgepakt, boodschappen gedaan en de souvenirs een plek geven. Ik moet het tot in ieder geval de avond volhouden. Dus lekker bezig om niet in slaap te vallen.
3-augustus 2023 en daarna:
Voor het eerst dus weer in mijn eigen bed. Ik lag er om acht uur in en tot vijf uur geslapen als een blok. Ook weer lekker rustig zoals geen ventilatoren, roemoer op de gang of gillende hulpverleningsvoertuigen.
Ook Rijschool DIBO gebeld wat betreft mijn ADR cursus. Zonder enige moeite verzet naar december!
Mijn twee weken Oklahoma in oktober kunnen doorgang vinden, ook mijn werkgever geeft akkoord.
Daarnaast kreeg ik een mail van het WWII ADT om mij op te geven voor Normandië 80 jaar D-Day. Aangezien ik geen 5 sprongen gemaakt heb en ik dus in oktober terug ga om alsnog die sprongen te maken, is dit een schier onmogelijke opgave. Ik ga mijzelf de druk niet hoger leggen dan nodig.
Na tien, bij voorkeur elf sprongen mag je meedoen met Market Garden en Normandië. Voor mij geen doel, maar zou supertof zijn om 5 jaar, nadat ik daar geweest ben, zelf uit de lucht te springen bij 80 jaar Market Garden.
Onrustig nachtje. Net zoals bij de eerste nacht in Falls Church last van hulpverleningsvoertuigen en regen. Geen onweer of de 4e van juli, dat dan weer niet. Nog contact gehad van iemand van het ADT. Hij had me thuis uitgenodigd in Frederiksburg, VA, dus kijken of ik daar nog heen kan. Voor de rest een rustig dagje.
Even op bed liggen voor wat rust en af en toe viel ik weg. Maar helaas was dat wegvallen van korte duur. Op het moment van schrijven gaat voor de derde keer een autoalarm af bij, ik denk, de dealer hiernaast.
Ook als de Amerikanen hun auto op slot zetten (tuut) en open doen (tuut-tuut) in plaats zoals mijn Camry (bliep-bliep) is het lawaai alom. Maar goed, ik zal het wel overleven.
Rond negen uur contact gehad met Dave Henry, hij was aanwezig op het ADT en nodigde mij uit voor bij hem thuis. Alleen hij vergas zich in de datum waarop ik terugvloog. Hij meende te verstaan vijf augustus, terwijl het toch de eerste is. Na verwoede pogingen om het alsnog goed te maken lukte hem het niet, wat hij zeer spijtig vond. Gelukkig kom ik in oktober terug en dat vond hij zeer fijn.
Contact gehad met Bouwman en het falen om mijn jumpwing te halen. Zij geven mij groen licht om te gaan, met het risico dat het onbetaald verlof is. Zoals Mastercard dat ooit in een commercial zei : Er heen vliegen €1500, huur auto €1000, de jumpwing is dan onbetaalbaar!
Voor de rest nog wat contact gehad met het thuisfront. Zeker omtrent mijn terugvlucht. Het is op het moment dat ik schrijf vijf over half zes in de avond, met vierentwintig uur in het vliegtuig naar huis.
Nog even een klein feestje met mijzelf en nagenieten over wat ik heb meegemaakt. En dat met een lach en een traan.
Die 22 mijl is dus zoeken naar een winkel met bier en chips. Alleen mijn mobiele telefoon die ik graag wil verzuipen in de gootsteen werkte wederom niet mee dus ik bleef rondjes rijden.
1-augustus 2023, 10445m – 10466m = 21m gereden.
Sinds begin dit jaar heb ik een nummer in mijn hoofd. Ik wist op dat moment niet hoe het precies ging en ben gaan zoeken.
Nadat ik gezocht had kwam ik uit op de band Novastar. Het nummer heet Wrong. Tijdens mijn vakantie is dit nummer behoorlijk in mijn hoofd blijven hangen is en voor mij dan ook het themanummer geworden van mijn vakantie.
Link
(Wrong - Novastar)
Oef, wat lekker geslapen na een klein feestje met mijzelf. Hedenmorgen mijn koffer ingepakt, en ik kruis mijn vingers dat het niet te zwaar is, en in de kofferbak gedaan. Het wachten tot ongeveer 11 uur kan gaan beginnen. Maar eerst koffie uiteraard.
Vervolgens een berichtje van Bouwman. In diezelfde week heb ik ook nog eens ADR cursus. En die wordt natuurlijk volledig doorberekend wanneer je niet op komt dagen. Ik kom opdagen, geen probleem, het moet even verzet worden. Even bezien hoe ik dit op ga lossen, dus telefoneren met Dibo in Emmen.
Rond half elf vertrokken vanuit Falls Church. De huurauto weer ingeleverd en wachten op Dulles. De inchecktijd is om twee uur, dus mocht mooi ruim twee uur wachten op het vliegveld. Beetje filmpjes kijken op de telefoon, als die niet gek doet, en rondkijken van mensen die komen en gaan. En uiteraard mijn dagboek bijwerken.
Ik hoop op een net zo’n prettige terugvlucht als de heenvlucht. Dan heb ik wat dat betreft geen verhaal over wat voor turbulentie ik heb gehad. Maar goed, dat weet je nooit van tevoren.

Mijn bestemming er op!

Mijn gevleugelde vriend voor de terugreis.

Slechte foto, maar te zien zijn paarse wilken. We werden er door geïnformeerd door de crew.
2-augustus 2023, 0m – 0m = 0m gereden.
De terugvlucht was net zo prettig als de heenvlucht. Alleen geen oog dicht gedaan en een zeer korte nacht : Zonsondergang en zonsopkomst. Vanwege dat we ‘wind mee’ hadden een uur eerder dan gepland op Schiphol. Om zes uur landen op de Polderbaan, en dan taxiën naar de luchthaven wat, inclusief wachten, ongeveer twintig minuten duurde.
Na uitstappen was ik vlot door de douane heen, het wachten op mijn bagage duurde erg lang. Dusdanig lang dat ik de servicebalie even gevraagd heb over hoe en wat. Iets met handen te kort. En toen ik terugliep zag ik mijn koffers. Snel gepakt en naar de uitgang.
Bram en Greet stonden op mij te wachten en hebben tussendoor Whatsapp contact gehad. Vlug naar de auto om dan ook maar even bij Tamara (mijn zus) en Dennis (zwager) aan te gaan. Nadat dit achter de rug was, mijn ouders weggebracht en ik naar huis.

Op Schiphol na een fantastische reis!
Koffers uitgepakt, boodschappen gedaan en de souvenirs een plek geven. Ik moet het tot in ieder geval de avond volhouden. Dus lekker bezig om niet in slaap te vallen.
3-augustus 2023 en daarna:
Voor het eerst dus weer in mijn eigen bed. Ik lag er om acht uur in en tot vijf uur geslapen als een blok. Ook weer lekker rustig zoals geen ventilatoren, roemoer op de gang of gillende hulpverleningsvoertuigen.
Ook Rijschool DIBO gebeld wat betreft mijn ADR cursus. Zonder enige moeite verzet naar december!
Mijn twee weken Oklahoma in oktober kunnen doorgang vinden, ook mijn werkgever geeft akkoord.
Daarnaast kreeg ik een mail van het WWII ADT om mij op te geven voor Normandië 80 jaar D-Day. Aangezien ik geen 5 sprongen gemaakt heb en ik dus in oktober terug ga om alsnog die sprongen te maken, is dit een schier onmogelijke opgave. Ik ga mijzelf de druk niet hoger leggen dan nodig.
Na tien, bij voorkeur elf sprongen mag je meedoen met Market Garden en Normandië. Voor mij geen doel, maar zou supertof zijn om 5 jaar, nadat ik daar geweest ben, zelf uit de lucht te springen bij 80 jaar Market Garden.
Als je wilt worden wie je nog nooit bent geweest, zal je moeten doen wat je nog nooit hebt gedaan!
WeFo Lidnummer 0010.
WeFo Lidnummer 0010.
-
- 4x3 autosnelweg
- Berichten: 20362
- Lid geworden op: do 05 mei 2005, 10:28
- Locatie: 's-Hertogenbosch
-
- 2x3 autosnelweg
- Berichten: 7624
- Lid geworden op: ma 23 jul 2007, 15:31
Re: Reis Amerika juli 2023
Mooi verslag van een super trip. Aardige rit geweest zo in bijna een maand!
-
- 2x3 autosnelweg
- Berichten: 9968
- Lid geworden op: zo 10 jun 2007, 10:18
- Locatie: Haarlemmermeer
Re: Reis Amerika juli 2023
Lekker uitgebreid en gedetailleerd verhaal van wellicht de reis van je leven. Jammer dat je doel (nog) niet gehaald is, dat moet echt een enorme teleurstelling zijn geweest. Hopelijk komt het in oktober alsnog goed. Kan je wellicht nog wat beter uitleggen om wat voor testen het precies ging welke je niet gehaald hebt? Is er de mogelijkheid om je daar thuis op te oefenen en voor te bereiden?
-
- 2x3 autosnelweg
- Berichten: 8557
- Lid geworden op: ma 28 feb 2005, 11:17
- Locatie: Zeist
Re: Reis Amerika juli 2023
Wat een fantastische reis, zeg!
Ik heb je verslag helemaal en met veel plezier gelezen. En in oktober ga je alsnog je wings halen, zeker weten!

Ik heb je verslag helemaal en met veel plezier gelezen. En in oktober ga je alsnog je wings halen, zeker weten!

Donateur Vereniging Wegenforum
-
- 2x2 autosnelweg
- Berichten: 6093
- Lid geworden op: vr 15 jun 2007, 21:32
- Locatie: Nieuw Buinen
Re: Reis Amerika juli 2023
De tests:
1x schriftelijk : geslaagd
2x praktijk:
Hoe te handelen in noodsituaties (landen in een boom, hoogspanning leidingen en water) en wanneer de parachute een malfunctie heeft : Gezakt
Het leren van een Parachute Landing Fall (PLF) : Gezakt.
PLF:

Verder een indrukwekkende reis, inderdaad. De eerste twee weken na thuiskomst was het dus ook behoorlijk rommelig in mijn hoofd, maar alles begint nu wel een plaatsje te krijgen.
1x schriftelijk : geslaagd
2x praktijk:
Hoe te handelen in noodsituaties (landen in een boom, hoogspanning leidingen en water) en wanneer de parachute een malfunctie heeft : Gezakt
Het leren van een Parachute Landing Fall (PLF) : Gezakt.
PLF:

Verder een indrukwekkende reis, inderdaad. De eerste twee weken na thuiskomst was het dus ook behoorlijk rommelig in mijn hoofd, maar alles begint nu wel een plaatsje te krijgen.
Als je wilt worden wie je nog nooit bent geweest, zal je moeten doen wat je nog nooit hebt gedaan!
WeFo Lidnummer 0010.
WeFo Lidnummer 0010.
-
- 2x3 autosnelweg
- Berichten: 8557
- Lid geworden op: ma 28 feb 2005, 11:17
- Locatie: Zeist
Re: Reis Amerika juli 2023


Misschien kun je die tests, zoals die PLF, alvast hier trainen. Op Texel en Terlet heb je volgens mij ook parachutisten scholen.
Een aantal plekken waar je geweest bent, heb ik ook bezocht. Onder andere het Flight 93 monument. Indrukwekkend vond ik dat.
En Graceland. Daar heb je niets gemist: hoewel destijds goedkoper, viel mijn bezoek enigszins tegen. "Kitscherig" beschrijft het wel. Zijn gouden platen, extravagante kostuums, veel foto's, een goud vergulde piano en uiteraard zijn graf. Tja.
Texas is inderdaad een ander verhaal. The Lone Star State. "Everything is big in Texas", en ook: "Don't mess with Texas". Die staat is groter dan Frankrijk.
Donateur Vereniging Wegenforum
-
- 2x2 autosnelweg
- Berichten: 6093
- Lid geworden op: vr 15 jun 2007, 21:32
- Locatie: Nieuw Buinen
Re: Reis Amerika juli 2023
Die kan ik gewoon thuis en onderweg doen, geen probleem. Ik ga niet naar die scholen, want die gaan er op een andere manier mee om dan het ADT.
Die was best bijzonder. Nog meer bijzonder was dat ik halverwege die 1,7 mile lange voetpad een onweersbui op de kop kreeg ik ik drijfnat in de auto zat.
Fijn dat ik dat weet. Hoef ik dat in ieder geval niet weer te proberen

Als je wilt worden wie je nog nooit bent geweest, zal je moeten doen wat je nog nooit hebt gedaan!
WeFo Lidnummer 0010.
WeFo Lidnummer 0010.
-
- stadsweg
- Berichten: 336
- Lid geworden op: za 08 jan 2022, 10:19
Re: Reis Amerika juli 2023
Mooi relaas van wat je allemaal hebt meegemaakt! Leuk om te lezen dat een bepaald onderwerp je zo boeit en daar met zoveel toewijding deze reis op hebt samengesteld.
-
- verkeersader
- Berichten: 566
- Lid geworden op: wo 13 feb 2019, 21:51
Re: Reis Amerika juli 2023
Wauw, wat een verslag. Met veel plezier gelezen.
Uiteraard jammer dat het behalen van de PLF deze keer niet gelukt is maar wel heel fijn dat je zo'n goeie werkgever hebt die met je meedenkt en je in oktober de kans geeft om deze alsnog te halen. Bij deze alvast veel succes gewenst
Uiteraard jammer dat het behalen van de PLF deze keer niet gelukt is maar wel heel fijn dat je zo'n goeie werkgever hebt die met je meedenkt en je in oktober de kans geeft om deze alsnog te halen. Bij deze alvast veel succes gewenst

- De shortlist..? Die wordt alleen maar langer -
-
- Voorzitter
- Berichten: 31780
- Lid geworden op: di 26 apr 2005, 11:39
- Locatie: Aan de 🅰2️⃣8️⃣
Re: Reis Amerika juli 2023
Ik ben het niet helemaal eens met Hajo. Ja, als je weinig hebt met Elvis, dan is het een duur dagje uit. Maar of het het geld waard is hangt ook een beetje af van hoe geïnteresseerd je bent in Elvis. Er is nog een hoop meer te zien, onder anderen zijn auto's, vliegtuigen (die je ook in mag), en uiteraard Graceland zelf. Het is alles bij elkaar een gigantisch complex waar mijn vriendin en ik ons meerdere uren vermaakt hebben. Toen wij er waren was er ook nog een expositie over Elvis' tijd in het leger. Het huis zelf, met alle bijzonder ingerichte kamers, zoals o.a. de Jungle Room (die Marc Cohn in Walking in Memphis bezingt), is toch wel een bijzondere plek. Goedkoop is het niet, maar ik ben wel blij dat we gegaan zijn.
Vorig jaar was er overigens ook gewoon een kassa en hoefde je kaartjes niet per se online te kopen; de VS is daar over het algemeen ook nog niet zover mee als sommige Europese attracties.
-
- Wegnummerfotograaf
- Berichten: 22552
- Lid geworden op: ma 28 feb 2005, 12:09
- Locatie: Leipendam
Re: Reis Amerika juli 2023
Ik heb ook helemaal niks met Elvis maar vond het toch een bijzonder toonbeeld van Amerikaanse gekte. Heb me daar prima vermaakt.Coen Tunnel schreef: ↑wo 23 aug 2023, 12:36 Ja, als je weinig hebt met Elvis, dan is het een duur dagje uit.
En dat was in 1990. We waren met een groep en alles was vantevoren geregeld, dus ik heb geen idee of het duur was.
wegnummers.nl foto's van genummerde wegen (o.a. NBA) en van plaatsnaamborden
--Harry.
--Harry.
-
- 2x2 autosnelweg
- Berichten: 6093
- Lid geworden op: vr 15 jun 2007, 21:32
- Locatie: Nieuw Buinen
Re: Reis Amerika juli 2023
Dit weekend kan ik mijn vlucht en autohuur boeken voor 10 dagen Frederik, OK om mijn werk af te maken.
Als je wilt worden wie je nog nooit bent geweest, zal je moeten doen wat je nog nooit hebt gedaan!
WeFo Lidnummer 0010.
WeFo Lidnummer 0010.
-
- Moderator
- Berichten: 74877
- Lid geworden op: zo 27 feb 2005, 15:19
- Locatie: NL
Re: Reis Amerika juli 2023
Oklahoma is denk ik niet een staat waar je veel buitenlandse toeristen tegen komt.
-
- 2x2 autosnelweg
- Berichten: 6093
- Lid geworden op: vr 15 jun 2007, 21:32
- Locatie: Nieuw Buinen
Reis Amerika oktober 2023
Een vervolg op juli:
In de twee tussenliggende maanden heb ik er alles aan gedaan om in oktober terug te gaan om de wing te gaan halen. Mijn werkgever Bouwman Logistics in Barendrecht was welwillend co-operatief en financieel kon het er net aan af. De spaarrekening is nu wel zo goed als leeg.
Daarnaast onderweg tijdens laden / lossen / wachten veel theorie geoefend daar waar ik in juli voor gezakt was.
5 oktober 2023:

Het vliegtuig komt aan de gate.
De wekker om 4 uur staan, maar om kwart voor 4 wakker. Er uit, douchen, opfrissen en de spullen uit de vrachtwagen in de auto doen. Mocht de vrachtwagen nog gebruikt worden gedurende de tien dagen dat ik weg ben, kan de chauffeur er mee weg.
Rond kwart voor 5 lopend naar station Barendrecht om even over 5 in de sprinter naar Den Haag Centraal te gaan.
Bij Schiedam gaat het mis : Er moet gewacht worden op een vertraagde IC waardoor de vertraging van de sprinter oploopt naar 10 minuten. Ook werkzaamheden helpen er niet bij. Met een overstaptijd van 12 minuten wordt het hollen. Overstaptijd op Den Haag Centraal was dus 4 minuten en dus in een snelwandel tempo van spoor 3 naar 10 gelukkig niet ver en ik redt het.
De rit naar Schiphol loopt prima, kan direct inchecken bij de gate en ook de douane loopt goed door. Na de douane bel ik achtereenvolgens ma (neemt niet op), pa, vervolgens belt ma terug, Tamara en Dennis.
Het boarden loopt zeer fijn. En al snel in de lucht. Die verliep perfect!
En zag ik in juli op de KLM vlucht naar Washington Sjakie en de Chocoladefabriek van 2005, nu heb ik die van 1971 gezien. Moet toch eens achter dat boek aangaan.
De landing op Atlanta onrustig. Veel bochten en soms werd de daling scherp ingezet. Maar goed, veilig geland.
Douane uit geen probleem, maar douane voor de opvolgende vlucht vond het nodig om mijn bodylotion in beslag te nemen. Was te groot. Ondertussen sta ik te wachten voor de vlucht naar Oklahoma.
Die verliep vrij goed, ondanks lichte turbulentie. Na een kleine twee uur lande ik op Will Rogers. Er uit ging soepel en ook mijn koffer kwam in no time van de band. De huurauto met Californian platen bij de verhuurmaatschappij weg en om 18.45 uur plofde ik neer in het motel. Resumerend ben ik (NL tijd) om 4.45h naar Station Barendercht gelopen en om 1.45h beland in het motel. Negentien uur onderweg.
6 oktober 2023:
Sjee wat een nacht zeg. Een koppel naast mij besloot maar in de avond op te leven wat tot na middernacht duurde.
Tot twee keer stevig geslapen, gedroomd, en wakker door lawaai van ernaast. Dusdanig stevig dat ik dacht dat het licht zou worden. Nee dus. Het was drie uur in de morgen. Gelukkig regelmatig weggevallen tot aan half zeven.
Ondanks dat ik in OKC zit is het netwerk beroerd. Regelmatig geen verbinding en data is al helemaal een drama. Zelfs bij de pomp waar ik na het douchen koffie ben halen geen netwerk. Wordt een lange ochtend. Gelukkig ga ik nog wel een Wallmart in voor kleine dingen.
Vanwege het beroerde netwerk ben ik in Lawton, OK maar een T-Mobile winkel ingelopen voor een US simkaart. En we hebben weer netwerk en nog goedkoper dan USA Sim. Kan ik in ieder geval onbeperkt data gebruiken.
Op het ADT gekomen voelde het als thuiskomen. Wat meegeholpen met parachutes vouwen en weer de klas in.
Na de klas mijn bed opmaken. Het ADT heeft dekens en kussens te kort dus schrapen.
Ik kom erachter dat ik plaats kussenslopen lakens heb meegenomen. Na wat rondvragen zei SGT Brown dat het ook met een T-shirt werkt en dat gedaan. Improviseren dus.

De helmen van de klas 23-2.
In de twee tussenliggende maanden heb ik er alles aan gedaan om in oktober terug te gaan om de wing te gaan halen. Mijn werkgever Bouwman Logistics in Barendrecht was welwillend co-operatief en financieel kon het er net aan af. De spaarrekening is nu wel zo goed als leeg.
Daarnaast onderweg tijdens laden / lossen / wachten veel theorie geoefend daar waar ik in juli voor gezakt was.
5 oktober 2023:

Het vliegtuig komt aan de gate.
De wekker om 4 uur staan, maar om kwart voor 4 wakker. Er uit, douchen, opfrissen en de spullen uit de vrachtwagen in de auto doen. Mocht de vrachtwagen nog gebruikt worden gedurende de tien dagen dat ik weg ben, kan de chauffeur er mee weg.
Rond kwart voor 5 lopend naar station Barendrecht om even over 5 in de sprinter naar Den Haag Centraal te gaan.
Bij Schiedam gaat het mis : Er moet gewacht worden op een vertraagde IC waardoor de vertraging van de sprinter oploopt naar 10 minuten. Ook werkzaamheden helpen er niet bij. Met een overstaptijd van 12 minuten wordt het hollen. Overstaptijd op Den Haag Centraal was dus 4 minuten en dus in een snelwandel tempo van spoor 3 naar 10 gelukkig niet ver en ik redt het.
De rit naar Schiphol loopt prima, kan direct inchecken bij de gate en ook de douane loopt goed door. Na de douane bel ik achtereenvolgens ma (neemt niet op), pa, vervolgens belt ma terug, Tamara en Dennis.
Het boarden loopt zeer fijn. En al snel in de lucht. Die verliep perfect!
En zag ik in juli op de KLM vlucht naar Washington Sjakie en de Chocoladefabriek van 2005, nu heb ik die van 1971 gezien. Moet toch eens achter dat boek aangaan.
De landing op Atlanta onrustig. Veel bochten en soms werd de daling scherp ingezet. Maar goed, veilig geland.
Douane uit geen probleem, maar douane voor de opvolgende vlucht vond het nodig om mijn bodylotion in beslag te nemen. Was te groot. Ondertussen sta ik te wachten voor de vlucht naar Oklahoma.
Die verliep vrij goed, ondanks lichte turbulentie. Na een kleine twee uur lande ik op Will Rogers. Er uit ging soepel en ook mijn koffer kwam in no time van de band. De huurauto met Californian platen bij de verhuurmaatschappij weg en om 18.45 uur plofde ik neer in het motel. Resumerend ben ik (NL tijd) om 4.45h naar Station Barendercht gelopen en om 1.45h beland in het motel. Negentien uur onderweg.
6 oktober 2023:
Sjee wat een nacht zeg. Een koppel naast mij besloot maar in de avond op te leven wat tot na middernacht duurde.
Tot twee keer stevig geslapen, gedroomd, en wakker door lawaai van ernaast. Dusdanig stevig dat ik dacht dat het licht zou worden. Nee dus. Het was drie uur in de morgen. Gelukkig regelmatig weggevallen tot aan half zeven.
Ondanks dat ik in OKC zit is het netwerk beroerd. Regelmatig geen verbinding en data is al helemaal een drama. Zelfs bij de pomp waar ik na het douchen koffie ben halen geen netwerk. Wordt een lange ochtend. Gelukkig ga ik nog wel een Wallmart in voor kleine dingen.
Vanwege het beroerde netwerk ben ik in Lawton, OK maar een T-Mobile winkel ingelopen voor een US simkaart. En we hebben weer netwerk en nog goedkoper dan USA Sim. Kan ik in ieder geval onbeperkt data gebruiken.
Op het ADT gekomen voelde het als thuiskomen. Wat meegeholpen met parachutes vouwen en weer de klas in.
Na de klas mijn bed opmaken. Het ADT heeft dekens en kussens te kort dus schrapen.
Ik kom erachter dat ik plaats kussenslopen lakens heb meegenomen. Na wat rondvragen zei SGT Brown dat het ook met een T-shirt werkt en dat gedaan. Improviseren dus.

De helmen van de klas 23-2.
Als je wilt worden wie je nog nooit bent geweest, zal je moeten doen wat je nog nooit hebt gedaan!
WeFo Lidnummer 0010.
WeFo Lidnummer 0010.
-
- 2x2 autosnelweg
- Berichten: 6093
- Lid geworden op: vr 15 jun 2007, 21:32
- Locatie: Nieuw Buinen
Re: Reis Amerika juli 2023
7 oktober:
Bij vlagen geslapen en om 4.45 op, gedouched en mij opgefrist.
De klas bestaat uit 24 man verdeeld over 3 squats.
MSGT Tehan heeft, net zoals in juli, weer de leiding. Hij vertelde me dat ik als nieuweling behandeld wordt en dus de volledige klas doorsta. Na de gewoonlijke drills eten, gelukkig behapbaar, en wachten wat er gaat komen. De temperatuur is aangenaam.
In het gras de PLF weer oefenen. Eerst zittend, dan op de knieen. Vervolgens van een stoeprand af. Zo weer van de box springen. Momenteel bewolkt en voor wat ik in juli gewend is het fris... koud.
Sommige leden komen aan om te vragen hoe het gaat. Echt wat leuk is dat. Wat niet leuk is, is de grootte van de klas. De elf man in juli was echt gezellig!
Ook hebben we weer de collumn right, marscheren en de commando's gedaan. Zo en dat is waar ik voor kwam. Ondanks dat ik weinig thuis geoefend heb, gingen de eerste PLF's goed. Zelfvertrouwen groeid!
Nu weer uit de bolderwagen (Mock Door Training). Het vijzelen gaat door en het puntje op de i komt steeds meer in zicht. Wat is het fijn om te concentreren op de dingen waar ik in juli gefaald heb.
De informatie kan ik nu beter verwerken. Ook theorie. Voor mij bla bla, want in juli gehad. Maar ook hier puzzelstukken op zijn plek, want van sommige dingen wist ik niks van.
De nieuwelingen krijgen heel veel te verkauwen, ik heb medelijden met ze. Ook weer corfee. En laat ik nu weer beginnen op het plekje waar ik in juli ook stond : de vaatwasser. Mede doordat ik nog wist over hoe het ongeveer nog werkte kon ik de jongens redelijk aansturen. Toch nog iets van 'leidinggevend'. Schoenen gepoetst en lekker naar bed. Ik ben moe maar voldaan.
8 oktober:
De hele nacht een C47 horen vliegen. Zo klonk het gesnurk van een medestudent vannacht. Niet leuk. Dat is ook de reden waarom ik niet graag in een zaal slaap.
Wel, behoudens dat, redelijk geslapen.
Weer in de zandpit voor de PLF's. Ging het gisteren vrij goed, nu bij vlagen.
Ook weer in het harnas en ruim twee maanden studeren op de baas zijn kosten heeft afbetaald! De water, boom en elektriciteidsdraden landingen in één keer goed. Wat gaf dat een boost in mijn zelfvertrouwen!!
Drie parachutisten in de harnas en dito instructeurs plus iemand die de malfunctie roept om de studenten te laten zien wat er verwacht wordt. Mede doordat ik het goed had ik een stap achteruit gedaan.
En weer in de zandpit. Lang verhaal kort, ik weet nu waar de fout ligt. En daar ga ik aan werken.
De fout is dat ik met mijn voeten te ver op de box sta. Met mijn voeten verder over de rand land ik vrijwel perfect.
Daarna nog weer de klas in om vervolgens te eten.
Na het eten een briefing over Normandië 2024. Dit ging meer over de problemen die het ADT had met de communicatie in Engeland en Frankrijk. Maar ze werken er aan.
Daarna nog leuke info over de inval op Sicilië in 1943 en wat voor effect het had op Normandië 1944. Best interessant, maar mijn ogen vielen dicht vanwege de toch wel matige nachten tot dan toe. Om negen uur bed ingedoken en van de wereld niks vernomen.
Bij vlagen geslapen en om 4.45 op, gedouched en mij opgefrist.
De klas bestaat uit 24 man verdeeld over 3 squats.
MSGT Tehan heeft, net zoals in juli, weer de leiding. Hij vertelde me dat ik als nieuweling behandeld wordt en dus de volledige klas doorsta. Na de gewoonlijke drills eten, gelukkig behapbaar, en wachten wat er gaat komen. De temperatuur is aangenaam.
In het gras de PLF weer oefenen. Eerst zittend, dan op de knieen. Vervolgens van een stoeprand af. Zo weer van de box springen. Momenteel bewolkt en voor wat ik in juli gewend is het fris... koud.
Sommige leden komen aan om te vragen hoe het gaat. Echt wat leuk is dat. Wat niet leuk is, is de grootte van de klas. De elf man in juli was echt gezellig!
Ook hebben we weer de collumn right, marscheren en de commando's gedaan. Zo en dat is waar ik voor kwam. Ondanks dat ik weinig thuis geoefend heb, gingen de eerste PLF's goed. Zelfvertrouwen groeid!
Nu weer uit de bolderwagen (Mock Door Training). Het vijzelen gaat door en het puntje op de i komt steeds meer in zicht. Wat is het fijn om te concentreren op de dingen waar ik in juli gefaald heb.
De informatie kan ik nu beter verwerken. Ook theorie. Voor mij bla bla, want in juli gehad. Maar ook hier puzzelstukken op zijn plek, want van sommige dingen wist ik niks van.
De nieuwelingen krijgen heel veel te verkauwen, ik heb medelijden met ze. Ook weer corfee. En laat ik nu weer beginnen op het plekje waar ik in juli ook stond : de vaatwasser. Mede doordat ik nog wist over hoe het ongeveer nog werkte kon ik de jongens redelijk aansturen. Toch nog iets van 'leidinggevend'. Schoenen gepoetst en lekker naar bed. Ik ben moe maar voldaan.
8 oktober:
De hele nacht een C47 horen vliegen. Zo klonk het gesnurk van een medestudent vannacht. Niet leuk. Dat is ook de reden waarom ik niet graag in een zaal slaap.
Wel, behoudens dat, redelijk geslapen.
Weer in de zandpit voor de PLF's. Ging het gisteren vrij goed, nu bij vlagen.
Ook weer in het harnas en ruim twee maanden studeren op de baas zijn kosten heeft afbetaald! De water, boom en elektriciteidsdraden landingen in één keer goed. Wat gaf dat een boost in mijn zelfvertrouwen!!
Drie parachutisten in de harnas en dito instructeurs plus iemand die de malfunctie roept om de studenten te laten zien wat er verwacht wordt. Mede doordat ik het goed had ik een stap achteruit gedaan.
En weer in de zandpit. Lang verhaal kort, ik weet nu waar de fout ligt. En daar ga ik aan werken.
De fout is dat ik met mijn voeten te ver op de box sta. Met mijn voeten verder over de rand land ik vrijwel perfect.
Daarna nog weer de klas in om vervolgens te eten.
Na het eten een briefing over Normandië 2024. Dit ging meer over de problemen die het ADT had met de communicatie in Engeland en Frankrijk. Maar ze werken er aan.
Daarna nog leuke info over de inval op Sicilië in 1943 en wat voor effect het had op Normandië 1944. Best interessant, maar mijn ogen vielen dicht vanwege de toch wel matige nachten tot dan toe. Om negen uur bed ingedoken en van de wereld niks vernomen.
Als je wilt worden wie je nog nooit bent geweest, zal je moeten doen wat je nog nooit hebt gedaan!
WeFo Lidnummer 0010.
WeFo Lidnummer 0010.
-
- 2x2 autosnelweg
- Berichten: 6093
- Lid geworden op: vr 15 jun 2007, 21:32
- Locatie: Nieuw Buinen
Re: Reis Amerika juli 2023
9 oktober:
Wat een fantastische nacht. Geslapen als een blok en om tien voor vijf wakker omdat ik naar de WC moest. Eruit, douchen, voor zover het de laatste 3 dagen gaat vanwege waterdrukproblenen, en aankleden. Nu in de Mess Hall om mijn dagboek bij te werken onder het genot van koffie.
Weer in de zandbak. Helaas één instructeur dus weinig feedback. Maar we gaan door en heb het gevoel dat het beetje bij beetje beter gaat.
Ondertussen zijn Wild Kat en Boogy Baby in de lucht en er wordt formatie gesprongen. Ik heul snel naar boven voor mijn camera en fantastische foto's gemaakt onder een strakblauwe hemel.
Verder met de PLF in de zandbak. Nadien is er in het algemeen geen kritiek. In de harnas gingen alle noodsituaties vrij goed. Alleen nog een beetje snelheid.
De dragtraining is een cursus kilo's verliezen. Hierin leren we om een parachute neer te krijgen terwijl een windvlaag de chute meeneemt.
De parachute in de tas doen na landing ging ook vrijwel perfect. Werkt zoveel makkelijker als je al dingen weet.
Met medestudenten overhoren over water, elektriciteitsdraden en in de boom. Gaat vrij lekker.
Met zijn allen weer de zandbak in, maar de airbag voor het vliegtuig is ook klaar. We splitsen op. Weer de PLF's, wat bij vlagen gaat. Toch te veel overdenken denk ik. Zeker een links of rechtachter PLF doet mijn verstand in de war brengen over hoe te landen. Terwijl het eigenlijk makkelijk is : links of rechts!
Door naar de airbag, twee keer gedaan, dus ik kan er even niets over schrijven.
Nadien zie we dat een groep mensen zich ondertussen omkleden en schminken tot soldaten uit WW2. Dit wordt gedaan voor een photoshoot voor promotie. Alleen gezien op foto's, nu in het echt. Sjee wat ziet dat er cool uit zeg. Diner kan wel even wachten.
Als ik aan het diner zit springt de verlichting uit. Krijg nu wel het idee dat ik in oorlog zit. Gelukkig is het alleen de verlichting van de Mess Hall.
Na diner snel naar buiten voor nog wat foto's van de groep, poserend voor Boogy Baby en Wild Kat.
Nadien lekker naar bed.
10 oktober:
Weer lekker geslapen. Kwart voor vijf eruit.
Eindelijk waterdruk naar behoren en een lekkere straal water over mij heen.
De formatie ging dusdanig goed dat we er na 10 minuten klaar mee waren. En ik kwam erachter dat drie er uit zijn gestapt. Redenen : Dropped On Request (DOR) & Lack Of Motivation (LOM).
Na het stretchen zijn we naar de DZ gereden om te zien hoe de parachutisten naar beneden kwamen. Eenmaal terug weer stretchen.
Na het stretchen werden we het klaslokaal ingestuurd : een generale repetitie voor de PLF's voor morgen.
Die ging goed in het algemeen naar de klas. Ook weer onder druk. Daarna de airbag wat redelijk ging. De laatste sprong voor diner was zelfs aggersief!
Vertrouwen blijven houden! En weer in het harnas. Alles liep, op een paar kleine hiccups na, perfect. Als ik dit niet haal, weet ik het niet.
Hopelijk straks nog wat PLF's oefenen wanneer de studenten hun schriftelijke test doen.
Dat is dus verschoven naar morgen. Terwijl ik sta te kijken naar hoe de chute gevouwen wordt zie ik een kring met mijn medestudenten en packs op de grond. Er wordt een parachute Jump Master Personal Inspection (JMPI) process gedaan. Dus snel een pack en in een kring.
Ik weet dit al, maar goed, herhaling kan geen kwaad.
Nadien het klaslokaal en het nawoord van Kristopik. Ook al gezien in juli.
De klas deed schriftelijke test na het diner.
Ik lag er om negen uur in.
Wat een fantastische nacht. Geslapen als een blok en om tien voor vijf wakker omdat ik naar de WC moest. Eruit, douchen, voor zover het de laatste 3 dagen gaat vanwege waterdrukproblenen, en aankleden. Nu in de Mess Hall om mijn dagboek bij te werken onder het genot van koffie.
Weer in de zandbak. Helaas één instructeur dus weinig feedback. Maar we gaan door en heb het gevoel dat het beetje bij beetje beter gaat.
Ondertussen zijn Wild Kat en Boogy Baby in de lucht en er wordt formatie gesprongen. Ik heul snel naar boven voor mijn camera en fantastische foto's gemaakt onder een strakblauwe hemel.
Verder met de PLF in de zandbak. Nadien is er in het algemeen geen kritiek. In de harnas gingen alle noodsituaties vrij goed. Alleen nog een beetje snelheid.
De dragtraining is een cursus kilo's verliezen. Hierin leren we om een parachute neer te krijgen terwijl een windvlaag de chute meeneemt.
De parachute in de tas doen na landing ging ook vrijwel perfect. Werkt zoveel makkelijker als je al dingen weet.
Met medestudenten overhoren over water, elektriciteitsdraden en in de boom. Gaat vrij lekker.
Met zijn allen weer de zandbak in, maar de airbag voor het vliegtuig is ook klaar. We splitsen op. Weer de PLF's, wat bij vlagen gaat. Toch te veel overdenken denk ik. Zeker een links of rechtachter PLF doet mijn verstand in de war brengen over hoe te landen. Terwijl het eigenlijk makkelijk is : links of rechts!
Door naar de airbag, twee keer gedaan, dus ik kan er even niets over schrijven.
Nadien zie we dat een groep mensen zich ondertussen omkleden en schminken tot soldaten uit WW2. Dit wordt gedaan voor een photoshoot voor promotie. Alleen gezien op foto's, nu in het echt. Sjee wat ziet dat er cool uit zeg. Diner kan wel even wachten.
Als ik aan het diner zit springt de verlichting uit. Krijg nu wel het idee dat ik in oorlog zit. Gelukkig is het alleen de verlichting van de Mess Hall.
Na diner snel naar buiten voor nog wat foto's van de groep, poserend voor Boogy Baby en Wild Kat.
Nadien lekker naar bed.
10 oktober:
Weer lekker geslapen. Kwart voor vijf eruit.
Eindelijk waterdruk naar behoren en een lekkere straal water over mij heen.
De formatie ging dusdanig goed dat we er na 10 minuten klaar mee waren. En ik kwam erachter dat drie er uit zijn gestapt. Redenen : Dropped On Request (DOR) & Lack Of Motivation (LOM).
Na het stretchen zijn we naar de DZ gereden om te zien hoe de parachutisten naar beneden kwamen. Eenmaal terug weer stretchen.
Na het stretchen werden we het klaslokaal ingestuurd : een generale repetitie voor de PLF's voor morgen.
Die ging goed in het algemeen naar de klas. Ook weer onder druk. Daarna de airbag wat redelijk ging. De laatste sprong voor diner was zelfs aggersief!
Vertrouwen blijven houden! En weer in het harnas. Alles liep, op een paar kleine hiccups na, perfect. Als ik dit niet haal, weet ik het niet.
Hopelijk straks nog wat PLF's oefenen wanneer de studenten hun schriftelijke test doen.
Dat is dus verschoven naar morgen. Terwijl ik sta te kijken naar hoe de chute gevouwen wordt zie ik een kring met mijn medestudenten en packs op de grond. Er wordt een parachute Jump Master Personal Inspection (JMPI) process gedaan. Dus snel een pack en in een kring.
Ik weet dit al, maar goed, herhaling kan geen kwaad.
Nadien het klaslokaal en het nawoord van Kristopik. Ook al gezien in juli.
De klas deed schriftelijke test na het diner.
Ik lag er om negen uur in.
Als je wilt worden wie je nog nooit bent geweest, zal je moeten doen wat je nog nooit hebt gedaan!
WeFo Lidnummer 0010.
WeFo Lidnummer 0010.