Een goede nacht, vroeg wakker. Vandaag is de grote dag. Ondertussen review ik mijzelf terwijl ik wat ronddraai in bed.
Nu even bezig met mijn dagboek. Nog een halfuur in bed en dan er uit voor de dagelijkse hygiëne.
Formatie ging prima, na het ontbijt de klas in voor een laatste vragenronde en wat overhoringen. Toen de instructrice (Jesse Romero) vroeg om een slachtoffer ben ik naar voren gelopen en ze vroeg wat ik wilde.
"Kom maar op", zei ik, " 't is mijn tweede keer dus moet het weten." Lof van de klas en instructrice. De 'towed jumper' noodsituatie ging perfect!
Dat is er nog eens met zelfvertrouwen er voor staan.
De real deal is begonnen. We staan in rij om de examen PLF te mogen doen in de zandbak. Sfeer : zwaar ontspannen. Er wordt tijdens het wachten aardig af gelacht.
De PLF's zijn tricky. Rechtsvoor waren mijn knieen ruim in het zand te zien. Dat betekend au! Rechtsachter ging wonderwel perfect. De rest weet ik mij niet te herinneren.
In de harnas ging het redelijk. De boom was wat gehutseld, corrigeerde mijzelf maar water vergat in mijn helm af te doen.
Tricky dit, maar stukken beter dan in juli. Nu nog de airbag!
Na de airbag spannende minuten... Wie slaagt er? Helaas was ik één van de twee die er weer uitgepikt werd.
Maar GESLAAGD!!!! Met wel een maar... Mijn PLF's waren net te kort. Een 5.5 zal ik maar schrijven. Even opvijzelen en dan kan ik er mee door. Einde dag en een bier uit de auto trekken.
Dat biertje gaat even niet door. Ik lig lekker op bed te dagdromen, wordt ik ruw verstoord.
We gaan de parachutes weer op onze rug brengen en afstellen; dan hoeft dat morgen niet meer. Ook ik heb een pack toegewezen gekregen : C-61.
Morgen rond 9 uur nog de puntjes op de i en dan vlammen! Ik kan niet wachten en eerlijk... de adrenaline loopt er wel een beetje doorheen. De druk is van de ketel en ik kan zo weer iets van de bucketlist afstrepen.
Ik lig al onder de dekens om mijn dagboek voor vandaag af te maken. Lekker slapen dacht ik zo... Sweet dreams....
12 oktober:
Na een goede nacht op tijd wakker. Maar op het rooster staat TBD (To Be Dertermined) dus geen haast.
Rond kwart over vijf er uit, opfrissen en wachten wat er komen gaat onder het genot van koffie.
Manifest call om zes uur: Briefing over de komende sprong. Tot mijn verbazing wordt mijn naam geroepen om de chute te pakken.
Ook loop ik momenteel rond bepakt en bezakt.
Helaas gaat het niet door : Er staat te veel wind op de dropzone dus alles weer eraf. Om de tijd te doden krijgen we een cursus parachute herpakken. Na je 5 jumps ben je dit verplicht bij het ADT.
Vervolgens nog wat foto's over de geschiedenis van Frederick Army Air Field (FAAF) en daarna video's van sprongen uit het vliegtuig en waar we op moeten letten. Nadien begint het lange wachten.
Ondertussen maar de schoenen gepoetst en voor ik het wist was het twaalf uur. Etenstijd dus.
Na het eten is zo'n beetje de hele klas gaan slapen. Even rust nemen op wat komen gaat.
Tijdens het middagdutje valt in het geheel de stroom uit maar dat duurt nog geen halfuur. Onder genot van koffie mijn dagboek bijwerken.
Ik zit wat Nederlandstalige muziekfilmpjes te kijken in de hangaar (sja wat moet je anders) vraagt er iemand in het Engels of ik Nederlands spreek. "Ja?". Blijken er gewoon twee Vlamingen te zijn! Een gezellig gesprek gehad met één van hen.
Ondertussen zit de hele klas 23-2 klaar om in het vliegtuig te gaan. Niemand blijft aan de grond!
Eenmaal in het vliegtuig, Wild Kat, waarvan de motoren nog gestart moesten worden vlogen de gedachten door mij heen. Drie jaar voorbereiden en dan zit je er in. Één lift, twee sticks. Ik zat ik de tweede en halverwege. Het nummer van C. W. McCall ging door mij heen "This is dumb, dumb, dumb." En 'What the hell I'm doiing here?'
De eerste stick er uit, en dacht... 'zo ben ik aan de beurt.' Bang een beetje, maar die gedachte moet je heel snel opzij schuiven.
Stick twee klaarmaken. Nadat de statische lijn was aangehaakt en de eerste eruit ging, ging het snel. Zo snel dat ik vergat te tellen maar wel de schok voelde van het opengaan van de parachute. De lijnen waren gedraaid en voordat ik iets kon doen waren ze goed.
Mijn oriëntatie was weg. En voor iemand die weet waar hij ongeveer uithangt een minpunt, maar al snel zag ik de jeeps op de grond en wist waar de dropzone was.
Vlucht naar beneden geweldig. De PLF ging goed. Na het oprapen van de chute een groepsfoto. Sprong één van vijf.

Bit 1 of 5!
Emoties vlogen door mij heen. Ik heb pa en ma twee keer proberen te bellen, maar omdat het nacht is in NL namen ze niet op.
Na het eten de chutes uitgeklopt en klaargelegd om morgenvroeg opnieuw op te vouwen.
Ik lig in bed en ga slapen. Fantastische afsluiting van de dag.