[USA] Ervaringen van Las Vegas naar Washington, D.C.

Een speciaal subforum voor reisadviezen waar dan ook in Europa en reisverslagen uit de wereld.

Moderator: Moderatoren

Gebruikersavatar
Coen Tunnel
Voorzitter
Berichten: 31780
Lid geworden op: di 26 apr 2005, 11:39
Locatie: Aan de 🅰2️⃣8️⃣

[USA] Ervaringen van Las Vegas naar Washington, D.C.

Bericht door Coen Tunnel » do 02 nov 2023, 18:59

Ik ben gisteren teruggekomen van een reis van bijna drie weken in de VS, die in het teken stond van het bezoeken van autoraces: NASCAR in Las Vegas, Formule 1 in Austin, en nog een keer NASCAR, maar dan in Martinsville.

We vlogen met de directe KLM-vlucht van Amsterdam naar Las Vegas. Dat was een goede vlucht, en bij aankomst in Las Vegas verliep alles heel soepel op de luchthaven. De paspoortcontrole ging vlot, de bagage haalden we ook zo van de band, en toen moesten we met de bus naar het Rental Car Center. Auto gehuurd via Sunny Cars, dit keer kwamen we bij National uit. We moesten de kosten voor de one-way nog betalen, dit bleek hoger te zijn dan Sunny Cars bij de boeking had aangegeven. Verschil was toch nog zo'n 85 euro, dus Sunny Cars gebeld. Die konden op dat moment niks oplossen (het was al avond/nacht in Nederland), en er werd aangegeven dat als ik de auto mee wilde nemen, ik deze kosten toch zou moeten betalen. Gelukkig was het een pre-autorisatie, en ik gaf aan dat ik het verder online met Sunny Cars zou opnemen. Intussen heeft Sunny Cars al toegezegd het verschil te crediteren, dat is netjes. :top:

Enfin, met de auto (een prima Nissan Rogue; verwant aan de Nissan Qashqai en Renault Austral) gingen we naar ons hotel vlakbij Nellis Air Force Base, op 10 minuten van het circuit. We hebben van Las Vegas zelf weinig gezien, maar dat zat ook niet in het schema. We waren hier voor de race, die op de Las Vegas Motor Speedway aan de noordkant van de stad werd verreden. Drie dagen achtereen zijn we op het circuit geweest.

Na de race op zondag gingen we verder richting Arizona. Via de I-15, I-515 (staat lang niet overal aangegeven, en kan eigenlijk zo de I-11 worden), US-93 en I-40 reden we naar Williams, waarbij we onderweg in Kingman nog even gestopt zijn voor avondeten. De US-93 had ik in het voorjaar al gereden, maar toen in de sneeuw. Nu was het beduidend beter weer. Het was wat frisjes toen we in Williams aankwamen, je zit daar toch al een stuk hoger.

Williams is het uitgangspunt voor reizen naar de Grand Canyon, en dus reden we de volgende dag via I-40 en de AZ-64 naar het Grand Canyon Visitor Center aan de South Rim bij Mather Point. De eerste blik op de canyon is al bijzonder, daarna gingen we met de bus via Grand Canyon Village (daar overstappen) naar Hopi Point. Vanaf Hopi Point liepen we 'terug' naar Powell Point, om vanaf daar weer terug te gaan met de bus. Ondanks dat de bussen frequent rijden en het geen hoogseizoen is, waren de bussen toch nog best druk en duurt het allemaal wel een tijdje. De bussen zitten inbegrepen bij de entreeprijs van het nationale park ($ 35 per voertuig, met alle inzittenden). Vanaf het Visitor Center reden we weer verder richting oosten, over de AZ-64, waarbij we nog gestopt zijn bij Pipe Creek Vista en Lipan Point. Vervolgens verlieten we het nationale park weer en reden we verder richting Cameron. De AZ-64 heeft ook buiten het nationale park enkele spectaculaire uitzichten. In Cameron versprong de klok een uurtje; het ligt in de Navajo Nation en in tegenstelling tot de rest van Arizona doet de Navajo Nation wel mee aan de zomertijd. Al gauw kwamen we weer buiten het gebied van de Navajo Nation en in Flagstaff was het tijd voor avondeten. We zijn de stad niet in geweest, maar aan de oostkant de I-40 opgereden, naar het historische Wigwam Motel in Holbrook. Dit is één van de nog drie overgebleven Wigwam Motels en de andere twee in Cave City (Kentucky) en Rialto/San Bernardino (Californië) hadden we al eerder bezocht.

Het Wigwam Motel was het enige hotel dat we geboekt hadden waar geen ontbijt werd aangeboden, dus we gingen naar de McDonald's om wat te eten. Elke dorp van enige betekenis in de VS heeft wel hotels, tankstations, fastfoodrestaurants en supermarkten. Holbrook heeft maar 4842 inwoners, het verbaast me altijd hoeveel voorzieningen plaatsjes met zo weinig inwoners toch nog hebben. Dat is in Nederland nauwelijks voor te stellen. Mijn geboortestad Assen heeft bijvoorbeeld meer dan 67.000 inwoners en maar drie hotels. Het lijkt wel alsof vrijwel elk dorp in de VS met een paar duizend inwoners al veel meer hotels heeft.

Vanaf Holbrook reden we over de US-180 naar de zuidelijke ingang van Petrified Forest National Park, wat $ 25 kostte en waar we ons langer dan verwacht hebben vermaakt. Erg mooi, en uiteindelijk zijn we zo'n vier uur bezig geweest voor we de noordelijke uitgang bij de aansluiting met de I-40 bereikten. Dat duurde langer dan verwacht, en we hadden nog een lange rit voor de boeg. Eerst over de I-40 in oostelijke richting naar New Mexico, waar we ruim ten westen van Albuquerque de NM-6 naar Los Lunas namen om een stuk af te snijden. De NM-6 was erg rustig, maar van prima kwaliteit, en in Los Lunas stopten we voor avondeten. Daarna ging het verder in zuidelijke richting over de I-25 via Truth or Consequences naar Las Cruces, waar we op de I-10 kwamen. De I-25 was erg rustig. Op één bord werd zelfs een keer Chihuahua in Mexico aangegeven, met 309 mijl. De I-10 was wat drukker, en door El Paso heen reden we naar ons hotel in Clint, net buiten El Paso.

De volgende ochtend werden we wakker met zicht op de bergen in Mexico, en dat bepaalde ook het eerste deel van de reis verder over de I-10. Tussen El Paso en Van Horn zit vlak voor Sierra Blanca nog een checkpoint van de US Border Patrol, waar we onze paspoorten moesten laten zien en waar ook gevraagd werd waar en wanneer we de VS binnen waren gekomen en of we een paspoortstempel hadden gekregen. Het was niet veel anders dan een grenscontrole en het was wat omvangrijker dan de agriculturere grenscontroles die Californië heeft. Het is ook in Streetview te zien: https://www.google.nl/maps/@31.1915306, ... ?entry=ttu

De verdere rit ging door een erg leeg deel van Texas, Fort Stockton is het enige plaatsje van betekenis op de route en daar hebben we een pauze gehouden. Via de I-10, de Loop 1604 en de US-281 kwamen we bij ons hotel in San Antonio, waarbij we voor het eerst echt (meer dan in El Paso) met de frontage roads te maken kregen, iets dat overigens goed werkt en een systeem waar ik al eerder ervaring mee had opgedaan in Riyadh in Saoedi-Arabië.

Een dag later gingen we via de US-281 en I-37 naar het centrum van San Antonio, met de bekende Riverwalk. Een verrassend groene stad, behoorlijk toeristisch maar wel heel leuk. En door de Riverwalk juist erg geschikt om per voet te verkennen, iets dat in de VS niet gangbaar is. Ik kan het iedereen aanraden. Ook bezochten we de Alamo, bekend van de slag in de Texaanse Onafhankelijkheidsoorlog.

Vanaf San Antonio gingen we over de I-37 en I-35 verder, waar we nog getankt hebben bij de Buc-ee's in New Braunfels, het één na grootste tankstation ter wereld. Het heeft 120 pompen en een enorme convenience store, en het is een belevenis op zich. Het is echt een begrip in de VS, en de keten breidt zich nog steeds uit. De broodjes vlees (bv. brisket) die je er kan krijgen zijn ook erg lekker. Een aanrader om een keer naar een Buc-ee's te gaan, we waren vorig jaar al bij eentje in Leeds, Alabama. Na het avondeten bij San Marcos bij Cheddar's Scratch Kitchen, ook een aanrader voor wie voor een leuke prijs bij een echt restaurant wil eten (inclusief 22% fooi waren we voor twee personen $ 50 kwijt en hadden we veel en goed eten, plus een biertje voor mij en een cocktail voor haar), reden we over de drukke TX-21 naar ons hotel in Bastrop.

Het hotel in Bastrop was voor vier nachten de uitvalsbasis om naar de Formule 1 op het Circuit of the Americas te gaan. Dat ging op zich allemaal wel redelijk. Wel wat verkeersdrukte, en zeker het verlaten van het circuit kostte telkens wat tijd, maar het ging allemaal wel oké. Wel een duur evenement, $ 11 voor een footlong hotdog, $ 12-15 voor een blik bier, $ 16 voor een cocktail, $ 6 voor een flesje water (of meer dan een half uur in de rij wachten om bij een tappuntje je flesje bij te vullen, dat hebben we dus niet gedaan). Je mag zelf slechts een afgesloten 20 fl. oz. (591 ml) flesje water meenemen, verder geen eten of drinken. Maar goed, we hebben het naar onze zin gehad en daar gaat het om. Het evenement zelf was wel goed geregeld.

Na drie dagen F1 ging het vanaf Bastrop weer verder. Over de TX-71 reden we naar de I-10, en in Katy weer bij de Buc-ee's getankt en geluncht. Buc-ee's behoort vaak ook tot de goedkopere tankstation. Inmiddels zaten we op prijzen al onder de $ 3 per gallon, verderop in Alabama zou het nog goedkoper worden. We gingen daarna over de I-10 dwars door Houston, helaas hadden we geen tijd om de stad te bezoeken. Bij Houston Heights was een ongeval gebeurd waardoor er maar 2 van de 5 rijstroken beschikbaar waren, achteraf gezien had ik misschien beter de I-610 kunnen nemen, al stond daar ook wel wat file. Het reed op zich nog vrij vlot door, ik denk dat we 10-15 minuten vertraging hadden. Via Beaumont en Lake Charles ging het naar Lafayette, waarna een spectaculair deel van de I-10 door de moerassen van Louisiana volgde, over de Atchafalaya Basin Bridge. Het moeraslandschap is erg gaaf, en de brug is bijna 30 km lang. Na een wat chaotisch deel van de I-10 splitst de weg zich ten oosten van Baton Rouge in de I-10 en I-12; de I-12 eindigt aan de oostzijde ook weer op de I-10 en is voor doorgaand verkeer de kortere route. Wij namen de I-10 richting New Orleans, en kwamen weer over een lange brug; de Bonnet Carré Spillway Bridge langs de oevers van Lake Pontchartrain is bijna 18 km lang. In Metairie avondeten gehad, alvorens we doorreden naar ons hotel in Westwego, waarbij we nog over deze gedrochtelijke aansluiting van de US-90 naar de US-90BUS kwamen.

De volgende dag gingen we verder over de US-90BUS en de hoge Crescent City Connection Bridge over de Mississippi, om naar de French Quarter van New Orleans te gaan. In Wilkinson Street kon ik mooi centraal een parkeerplek op straat vinden, en we hebben een rondje door de stad gelopen. Een totaal andere sfeer dan in andere Amerikaanse steden. Muziek op straat, je voelt en ziet de creoolse en cajun invloeden duidelijk. Ook de Franse en Spaanse historie van de stad is zichtbaar.

Na het bezoek aan de French Quarter gingen we naar de Lake Pontchartrain Causeway, omdat ik deze 38,4 km lange brug over het meer ook een keer wilde rijden. Het is een indrukwekkend bouwwerk, een langgerekte rechte brug, langer nog dan de Afsluitdijk. Daarna ging het via de I-12, I-59, I-20/I-59 (lange dubbelnummering) en I-459 naar ons hotel in Birmingham. Onderweg moesten we het doen met allerlei onbeduidende stadjes als control cities: Slidell, Hattiesburg, Laurel, Meridian en Tuscaloosa, pas daar werd Birmingham vermeld. Het is dan wel weer netjes dat bij het knooppunt I-20/I-59/I-459 aan de westkant van Birmingham (de I-459 is de snelste route voor doorgaand verkeer) al Atlanta wordt vermeld.

Vanaf Birmingham gingen we via de I-459 en I-20 naar de Talladega Superspeedway, waar we vorig jaar de NASCAR-race bezocht hebben en nu, als de enige twee personen die dag, een rondleiding kregen. Het was leuk om te zien en de verkanting van 33 graden in bochten 1 en 2 ziet er uit als een muur. De rondleiding duurde een uurtje en daarna gingen we nog naar het stadje Talladega, waar een herdenkingspark is voor de in 1993 overleden NASCAR-coureur Davey Allison, met ook een Walk of Fame voor coureurs die successen hebben behaald in de sport, in het bijzonder op Talladega Superspeedway.

Vanaf Talladega ging het over de AL-21 naar Oxford, waar we de I-20 namen richting Atlanta. Vorig jaar reed ik ongeveer dezelfde route, toen moest ik ook verder naar de I-85, maar toen reed ik rond Atlanta de ringweg I-285. Nu gaf Google Maps aan dat door de stad sneller was, dus dat deden we ook. Een beetje file op de dubbelnummering I-75/i-85 bij Downtown Atlanta, en daarna was de I-85 nog behoorlijk druk. Eigenlijk dezelfde ervaring als vorig jaar: de I-85 is een vervelende, drukke weg, ook als je verder buiten stedelijk gebied komt. We overnachtten in Greenville, in South Carolina.

Na Greenville gingen we de volgende ochtend op pad richting Charlotte, of eigenlijk Concord, waar we een rondleiding hadden geboekt bij de Charlotte Motor Speedway. De I-85 was weer druk en op de meeste delen is de Vmax maar 60 of 65 mph, waardoor het ook niet lekker doorrijdt. Het is uiteindelijk best dichtbevolkt gebied, veel kleinere en grotere steden die elkaar opvolgen, en in deze regio is het platteland ook redelijk volgebouwd, zeker rond Charlotte. Waar het overigens wel prachtig is: groen, heuvelachtig, met meren. Ik snap wel dat dit een snelgroeiende regio is. Ik ben dit jaar niet in de stad zelf geweest, maar dit gebied is erg aantrekkelijk en ziet er verzorgd uit. Enfin, wij reden gewoon de I-85 af en hadden de tour bij de Charlotte Motor Speedway. Iets meer standaard dan bij Talladega, maar wel leuk om gezien te hebben. Daarna gingen we bij een aantal NASCAR-teams op bezoek. Die zitten allemaal in de regio rond Charlotte, en de meeste teams hebben een winkel, museum en/of een plek waarbij je in hun 'shop' (werkplaats) kan kijken, vaak van achter glas of een balustrade. We zijn bij Hendrick, Penske en Joe Gibbs geweest.

Een dag later gingen we verder met het bezoeken van NASCAR-teams, en waren Trackhouse, RFK, Stewart-Haas, RCR en Kaulig aan de beurt, waarbij die laatste twee in Welcome zitten en een fandag hadden. In Welcome hebben we ook nog het museum van RCR bezocht, dat kon die dag toevallig voor een gereduceerd tarief. Er staan onder anderen veel auto's van de in 2001 overleden Dale Earnhardt, die voor het team reed. Het was al met al een leuke dag, die we besloten in Old Salem (bij Winston-Salem), een historisch stadsdeel met huizen uit de achttiende en negentiede eeuw, waarvan de meeste oospronkelijke bewoners uit Moravië (het oosten van Tsjechië) kwamen. We waren er na sluitingstijd; overdag is het zeg maar een soort Orvelte, een museumdorp met huizen en winkels die je kan bezoeken. Daarna gingen we naar ons hotel in Greensboro. Uiteindelijk was de route deze dag grofweg I-85, I-285, US-421 en I-40.

Vanuit Greensboro reden we twee dagen achter elkaar over de I-73 en US-220 naar Martinsville in Virginia, voor de NASCAR-races. Een heel kort circuit, en traditioneel. Al sinds het begin van het kampioenschap in 1949 worden hier elk jaar twee wedstrijden verreden, dus de wedstrijd die wij bezochten was de 150e op dit circuit voor de NASCAR Cup Series. Het eten was hier een stuk goedkoper dan bij de F1: de Martinsville hot dogs zijn een begrip in de sport en ze kosten 2 dollar per stuk, of zes stuks voor 11 dollar. We hebben twee geweldige dagen gehad, doordat het circuit zo klein is kun je het zeker als je hoger op de tribune zit helemaal overzien.

Na de finish op zondag gingen we weer de US-220 op, en vervolgens over de I-581 (die kan eigenlijk ook al I-73 worden genoemd) en I-81 naar ons hotel bij Roanoke.

Vanaf Roanoke vertrokken we de volgende ochtend over de I-81 naar het noorden, waarbij we nog een kleine omweg hebben gemaakt om door West Virginia, Maryland en Pennsylvania te rijden. Deze staatsgrenzen volgen elkaar allemaal razendsnel op, zeker het stukje I-81 door Maryland is maar kort. Het weer werd bewolkter, na 2,5 week temperaturen boven de 25 graden en eigenlijk alleen maar zon, kregen we wat spetters en later echte regen. Na het Pennsylvania Welcome Center bij Greencastle keerden we via de US-11 en PA-163, en gingen we weer naar de I-81, om in Maryland de I-70, I-270 en I-495 te nemen richting ons hotel in Arlington, bij Washington. Op de route via de I-495, VA-267 en I-66 stond file, dus uiteindelijk zijn we via de George Washington Memorial Parkway en de VA-123 naar de North Glebe Road gereden, waar ons hotel ook aan zit.

Op de laatste dag van de reis namen we de I-66 en US-50 naar Washington, D.C. Vlak naast het Witte Huis kon ik, op Pennsylvania Avenue, op straat parkeren voor slechts $ 2.30 per uur. We maakten een rondje rond het Witte Huis, en daarna pakten we de auto om een stukje verder te rijden naar het Washington Monument. Daar kon ik ook voor dezelfde prijs parkeren en maakten we een wandeling langs het Washington Monument, het World War II Monument, de Reflecting Pool en de Lincoln Memorial, en weer terug. Ik weet dat er veel meer te zien is in Washington, maar we hadden simpelweg niet heel veel tijd.

Op weg naar de luchthaven aten we bij Tysons Corner Shopping Center nog één keer ons favoriete Chinees-Amerikaanse eten van Panda Express, waarna we over de VA-7 en VA-267 naar de luchthaven gingen. Wat mij opviel rond Washington is dat Google Maps problemen heeft met de tolwegen aldaar, zeker met de I-66 die alleen op bepaalde tijdstippen per richting ('s ochtends naar Washington, 's middags vanuit de stad) tol kent, maar als volledige tolweg wordt gezien. Ook was er op mijn rit van Tysons Corner naar de luchthaven een mogelijkheid om over de VA-267 tolvrij te rijden. Ondanks dat je eerst op de parallelbanen komt, die tolplichtig zijn, zit er nog een mogelijkheid om van de parallelbaan naar de hoofdrijbaan te gaan voor er een tolpoort komt. Dus dit is tolvrij mogelijk. Ik kan me echter voorstellen dat deze constructies enorm lastig te implementeren zijn in iets als Google Maps. Uiteindelijk hebben we op de gehele route nergens tol hoeven te betalen (Lake Pontchartrain Causeway kent alleen tol richting zuiden, I-66 namen we alleen op de tijdstippen dat deze tolvrij was, op de VA-267 namen we de tolvrije hoofdrijbaan naar de luchthaven, en we namen geen enkele Express Lane).

Het inleveren van de huurauto ging soepel, de pendelbus naar de luchthaven stond klaar, en we waren vlot bij de door Eero Saarinen (de architect van o.a. de Gateway Arch in Saint Louis) ontworpen terminal. De luchthaven van Washington is een stuk compacter, en alles ging razendsnel: inchecken van de koffers, security, en de trein naar de A-gates. We waren drie uur voor het vertrek van de vlucht bij het verhuurbedrijf, maar alsnog hadden we genoeg tijd op de luchthaven. De vlucht van KLM vertrok op tijd, door rugwind boven de Atlantische Oceaan (dankzij de storm) waren we zo'n 6 uur en 15 minuten later op Schiphol, waar we om 06:05 lokale tijd landden, in plaats van 07:10 zoals gepland. Geen rij bij de automatische paspoortcontrole, de bagage was er lekker snel, en het regende dus we waren blij dat we maanden geleden voor niet veel meer geld een plaats in de parkeergarage P1 hadden kunnen boeken, wat ons een rit met de pendelbus naar P3 bespaarde. A4-A10-A1-A28 naar huis, met alleen een korte file bij Blaricum - alles ging soepeltjes.