* De plaatsnaam is in een ander letterschrift gekend, en er is dus een transcriptie nodig. Vaak leidt dat tot een verdere 'vertaling' van deze naam: Peking, Moskou
* De exonieme plaatsnaam is de oude naam van een stad, waarbij de verandering nooit in het buitenland is opgemerkt. Voorbeelden zijn: Leyden en Maestricht.
* Het exoniem is ontstaan doordat men vroeger ook de taal sprak die in het land dat het exoniem nog steeds gebruikt, wordt gesproken. Voorbeelden zijn: Rijsel (Lille), Atrecht (Arras), Breslau (Wroclaw)
* Door regionalisering is de plaatsnaam veranderd en wordt nu de dialect/streektaal gebruikt, waar vroeger de nationale taal werd gebruikt. Een voorbeeld is: Grou (Grouw)
* Het exoniem is het gevolg van de vertaling van een bepaald begrip: Mons (Bergen), en talloze rivier-/gebiedsnamen.
* Het exoniem wordt gebruikt omdat het endoniem (de originele schrijfwijze) niet uit te spreken valt, of moeilijk foutloos valt op te schrijven: Na de gasramp in Ghislenghien werd (weer) de Nederlandse schrijfwijze: Gellingen gehanteerd.
* Het exoniem ontstaat als gevolg van het gebruik letters die in een bepaalde taal niet bestaan. Het Turks kent bijvoorbeeld een 'i' zonder puntjes. Dat valt in de meeste andere talen niet anders weer te geven dan met een uitspraakbenadering.
* Het exoniem is een gevolg van de vertaling van lidwoorden of het gebruik van naamvallen om de plaatsnaam in correcte grammatica weer te geven: The Hague voor Den Haag
* Het exoniem is gebaseerd op historische bronnen die later zijn 'vernederlandst' of 'verengelst', dit geldt voor vrijwel alle plaatsnamen in het Midden-Oosten die een Bijbelse oorsprong hebben.
* Het exoniem is opgelegd door 'het centraal gezag', die graag de plaatsnaam in de centrale taal zag/ziet. Zo kregen in de tijd van Napoleon veel Nederlandse namen, Franse exoniemen. Dit geldt ook voor de verfransing van Vlaamse plaatsnamen in Frans-Vlaanderen.
Er zullen vast nog meer reden zijn. Maar daar kom ik nog wel op...
