Rene schreef:Ik woon zelf in een woonerf, en dat is 'parkeervakken only'.
Ik weet niet hoe zwaar dat bij jou in de buurt wordt gehandhaafd, maar in de buurt waar ik ben opgegroeid dus totaal niet. Mocht de politie op enig moment overgaan tot het uitschrijven van bonnen, houd dan rekening met een enorme protestgolf in verband met het ontbreken van voldoende parkeervakken. Woonerf is namelijk eind jaren '70 gebouwd op (i) bewoners die hun eigen auto in hun garage / carport kwijt konden, en (ii) een beperkt aantal parkeervakken voor gasten en eventuele tweede auto's. Wat je in de praktijk ziet is dat garages vaak niet worden gebruikt om auto's in te parkeren, maar als opberghok en dat het aantal tweede auto's veel groter is dan waarop is gebouwd.
René schreef:Mensen wilden weer duidelijkheid, structuur. Het woonerf kan dat niet bieden, net zo min als shared space.
Dat wil ik zo geloven, maar de vraag is of zo'n ultiem gecompartimenteerde weg (voetgangers in hun hok op de stoep, auto's in hun hok op het asfalt, fietsers in hun hok op het fietspad) nou ook beter is voor de verkeersveiligheid. De theorie van Monderman is dat weggebruikers zich daardoor onvoldoende van elkaar bewust zijn en dat dat vroeg of laat tot meer ongelukken leidt dan waar weggebruikers met elkaar worden geconfronteerd en zich daar ook op moeten aanpassen.
Laat ik eens even weg bewegen van Monderman en iets vertellen over de straten van een Aziatische stad als Ho Chi Minh City. Ze zijn stuk voor stuk uitgebouwd met trottoir, maar dat is volkomen ongeschikt om je als voetganger over te verplaatsen. Het trottoir is hier en daar opgebroken, staat vol van uitgestalde waar van winkels of anders wel vol met brommers die daar worden geparkeerd. Dus wat doe je als voetganger? Je verplaatst je over het asfalt. De rand van de weg wordt volledig ingenomen door handkarren en voetgangers. Verkeersaders zijn op die manier feitelijk wegen zonder trottoir geworden. Levert het ongelukken op aan de lopende band? Nee, iedereen kan elkaar zien, men kent zijn positie en past zich aan elkaar aan. Het wordt nog leuker wanneer je in zo'n stad moet oversteken. Van de verkeerslichten moet je het niet hebben, dus hoe steek je dan een straat over waar het verkeer zes rijen dik langs je heen raast? Antwoord: door in een gestaag tempo gewoon te beginnen met oversteken, zodat het verkeer jou ziet, je beweging kan inschatten en zich daaraan kan aanpassen. Je moet daarom ook vooral niet rennen of ineens gaan stilstaan. Voor je het weet sta je veilig aan de overkant.
Mijn conclusie (dat is uiteraard de conclusie van een leek, maar toch): zichtbaarheid is alles en alle individuele weggebruikers moeten hun plaats kennen. Het woonerf was wegbewogen van deze twee fundamentele principes: voetgangers zagen zichzelf verheven boven de automobilisten en hele straten stonden vol met plantenbakken, plantsoenen en andere factoren die het overzicht wegnamen en zo de kans op ongelukken vergrootten. Als je een straat inricht zonder trottoir, maar met deze principes in het achterhoofd, voldoe je misschien niet geheel aan de wens van mensen voor meer ordening, maar creëer je wel degelijk een veilig samenzijn.