Hier een aantal foto’s van de Noorse wegen. Niet heel spannend, maar het geeft een aardige indruk van het land.
Noorse wegnummers hebben geen letter. Afgezien van de E-routes uiteraard. Op een aantal kaarten heb ik wel R of RV zien staan als prefix voor de rijkswegen, maar dit lijkt niet voorgeschreven te zijn. Net als de E-wegen worden de rijkswegen met een wit-groen-schildje aangeduid. Overigens neem ik aan dat alle E-wegen ook in het beheer zijn van het rijk. Alle overige wegnummers worden in zwart-wit weergegeven. Indirecte wegnummers hebben een gestippelde in plaats van een doorgetrokke bies. Op zich erg duidelijk.
Opvallend vind ik dat Noorwegen gewone witte verkeersborden heeft en geen gele zoals in Zweden, de winters kunnen daar net zo streng zijn. Ook opvallend is dat bij versmallingen ook staat aangegeven hoe breed het precies is. Dan weet je of je als personenauto wel of niet samen kunt met een tegenligger of alleen als dat ook een personenauto is.
Ook wel apart zijn de rotondes. Die hebben een klein middeneilandje met daar omheen een brede rijbaan. Zo kunnen de lange vrachtwagencombinaties makkelijk passeren, maar soms hoeven zelfs zij nauwelijks te sturen om rechtdoor te kunnen en ze denderen dan rustig met 60-70 over zo’n rotonde. Sommige rotondes hebben kleine voorsorteerstrookjes vlak voordat je erop rijdt, maar eenmaal op de rotonde zelf mag je verder zelf uitzoeken hoe je de rotonde passeert. Soms handig, maar het geeft nogal eens een wat chaotisch wegbeeld, ook omdat er niet echt netjes richting wordt aangegeven.
De verhardingskwaliteit vind ik redelijk. Ik snap prima dat asfalt flink te lijden heeft onder de zware winterse omstandigheden en het vrachtverkeer, maar veel wegen zijn toch behoorlijke lappendekens met nogal wat hobbels en verzakkingen. Ook de afwatering is soms matig.
Ik vond het geweldig autorijden daar. Met name op de stille wegen in wat bergachtig terrein of langs een meer is het lekker sturen. Het fraaie uitzicht draagt natuurlijk ook bij! Je mag er 80, maar een gangetje van 90 à 100 is gebruikelijker daar. Op sommige wegvakken geldt overigens een maximum van 90. Gevaarlijke punten of scherpe bochten worden niet altijd op een consequente manier aangegeven, dus dat houd je wel scherp. Aan snelheidsbetutteling doen ze niet, alleen als het echt een krappe of onoverzichtelijke bocht is staat er een bord met snelheidsbeperking. Dat is dan weer wel een vierkant bord, totaal niet conform Europese richtlijnen (maar daar hebben ze dan ook weinig mee te maken). Als wegvakken meerdere ‘hindernissen’ achter elkaar hebben of door bebouwd gebied lopen, dan geldt er een beperking van 60 of 70 kilometer per uur. Dit wordt wel aangegeven met de normale ronde borden, en heel zorgvuldig ook. Bij dichte bebouwing geldt 50, maar dit vloeit niet voort uit het kombord.
De 40, ergens tussen Larvik en Hovde. Exacte locaties weet ik helaas niet meer.
De 40 tussen Hovde en Geilo. Voor de goede orde: die G wordt als J uitgesproken

.
De 51 tussen Høvda en Leira.
De E6 tussen Otta en Dombås, nabij Høvringen.
De E6 tussen Dombås en Fokstugu (gehucht op de hoogvlakte). 2+1! Niet veel verder geldt een limiet van 90, maar wel gewoon op een 1*2-gedeelte. Op dit hele wegvak lag trouwens een prachtig nieuwe asfaltlaag.
De E6 tussen Fokstugu en Hågåsætre.
De E6 tussen Gautåsætre en Hjerkinn.

Daar is die dan! De eland. Een albino nog wel. De 26 nabij het kruispunt met de 217. Prachtige wegen hier.
De parallelweg van de 3 tussen Opphus en Kåsa. Ook hier is het leuk autorijden.
De E6 tussen Hamar en Lillehammer gaat hier over de Mjøsa, een groot meer. Het is hier over een lange afstand een autoweg met een maximum van 90. Grotendeels 2*2 en ongelijkvloerse aansluitingen. Ben helaas vergeten om foto’s te maken van de vorkborden. Apart is ook dat iedere aansluiting een naam heeft, dit wordt aangegeven op een los bord bovenop het vorkbord. Over welke lengte de E6 zo’n groot profiel heeft weet ik niet, ik heb alleen het stukje tussen Hamar en de overzijde van deze brug gereden. Aan de overkant eindigt het simpelweg op een ondermaatse rotonde. Hier gaat de E6 rechtsaf verder naar Lillehammer. Linksaf gaat wegnummer 4 richting Gjøvik, die route hebben wij genomen.
Eenmaal in Larvik wordt met een symbooltje naar de haven verwezen. Pas bij het allerlaatste kruispunt en op het haventerrein zelf wordt dat aangevuld met de bestemming Danmark. Deze foto is van het haventerrein.
