Zoals bij een aantal van jullie bekend, was ik de afgelopen weken in Patagonië, zowel aan de Argentijnse als aan de Chileense kant. In Argentinië heb ik zelf gereden, in Chili ging het enige stukje weg dat ik gezien heb per bus. Aangezien ik achterin de bus zat, was er weinig kans om foto's te maken.
Hoe dan ook, de wegen aan het einde van de wereld zijn ... min of meer zoals je ze aan het einde van de wereld zou verwachten. Meer dan 1+1 zit er niet in en is ook nergens nodig. Alleen in het Chileense Punta Arenas zijn op de belangrijkste invalsweg een paar stukjes 2+2. Al die tijd heb ik welgeteld één ongelijkvloerse kruising gezien - in aanbouw, maar toch. Dat was in Rio Gallegos, de hoofdstad van de provincie Santa Cruz. Tussen de steden rijd je door absolute leegte.
Tegen de Andes aan is het wat heuvelachtiger, daarna komt de vlakte en leegte van de Patagonische steppe. Tegen de kust aan, wordt het dan weer wat heuvelachtiger. Deze beschrijving ziet overigens op de Argentijnse kant. In Chili ligt de geografie wat gecompliceerder. Laat ik het erop houden dat het enige door mij gereden stuk (Ruta 9 van Puerto Natales naar Punta Arenas) door de steppe gaat.
Buiten de bewoonde gebieden zijn de wegen vrij smal, als ze tenminste geasfalteerd zijn. Veel wegen in het zuiden zijn echter niet geasfalteerd. Deze categorie wegen wordt onderverdeeld in de ge-egaliseerde maar niet-geasfalteerde wegen en het zogenaamde "ripio", gravel. Op deze laatste wegen moet je niet veel harder rijden dan 60 en is het een kwestie van het stuk weg zoeken, waar tussen de steentjes door het beste pad is gebaand. Als je een tegenligger ziet naderen (die je op steppe al kilometers van tevoren ziet aankomen door de vlakte en de verplichting om altijd dimlicht te voeren), word je geacht beiden stil te gaan staan, waarna een van de twee auto's de andere stapvoets zal passeren. Dit om je tegenliggers geen douche van stof en stenen te geven.
In de algemene draad over Argentinië schreef ik al eens over RN 40 - "la cuarenta". Deze route volgt de Andes van noord naar zuid en gaat zeker in Patagonië door de absolute leegte. Van oudsher zijn grote gedeeltes van de route "ripio". In de deelstaat Santa Cruz worden steeds meer gedeeltes van deze route echter geasfalteerd - enerzijds om de toenemende toeristenstromen te faciliteren, maar anderzijds wordt het ook een beetje gezien als gebaar van president Kirchner (zelf afkomstig uit Santa Cruz) voor de regio. Ook ik pakte een stukje RN 40 mee: gedeeltelijk asfalt, maar ook 70 km "ripio". Globale route ging van El Calafate via RP 11 naar RN 40. Deze heb ik gevolgd tot aan Tapi Aike, waar het linksaf ging over RP 6 en RP 5 richting Rio Gallegos. Een kilometer of 20 voor Rio Gallegos gaat deze weg over in RN 3.
De bewegwijzering in het uiterste zuiden is nauwelijks te vergelijken met datgene wat ik in Buenos Aires gezien heb. Je krijgt het idee dat de borden er al tientallen jaren staan en dus een paar vernieuwingen in de bewegwijzering hebben gemist. Vrijwel alle borden zijn regelborden, zij het dat in Chili nog op een paar plaatsen vorkborden worden gebruikt. Ook in Chili geldt overigens dat de gespotte bewegwijzering op geen enkele manier lijkt op de Chileense borden die ik op websites had gezien. Ook de bewegwijzering aan het einde van de wereld was zoals je hem op zo'n plek zou verwachten.
In Argentinië wordt qua bewegwijzering sterk het Amerikaanse systeem gevolgd. Reguliere doelen in wit-op-groen, services in wit-op-blauw, instructies (bijv. speciale routes voor vrachtwagens) in zwart-op-wit en waarschuwingsborden in zwart-op-geel. Ook Chili volgt dat systeem, maar daar worden naar ik begrijp ook blauwe borden gebruikt op tolroutes. Die laatste zijn in het uiterste zuiden natuurlijk niet te vinden.
De foto's uit Argentinië:
- SPOILER: TOON



Het begin en einde van een bepaalde route worden doorgaans aangegeven met een bord als dit. Bij dit bord ging het voor mij rechtsaf, de beroemd-beruchte RN 40 op. Zij het dat die in eerste instantie (tot aan El Cerrito) nog geasfalteerd was.

Meer koeien, schapen en guanaco's gezien dan andere weggebruikers.

Dit weggetje is dus een nationale route.

De splitsing bij El Cerrito. RP 5 gaat geasfalteerd verder richting Rio Gallegos, terwijl RN 40 als "ripio" verder gaat. Splitsingen tussen wegen gaan doorgaans niet in de vorm van een T-kruising, maar als een soort van driehoek. Een Dreieck Karlsruhe op kleine schaal, zeg maar. De wijze van bewegwijzering van de splitsingen verloopt steeds zo: de doelen op het bovenste bord en de wegnummers op het onderste. Daarbij geldt dat de provinciale wegen altijd in een rechthoek staan en de nationale routes in een hoekig schildje.

Afstandsbord op RN 40. In de meeste gevallen (maar lang niet altijd) hangt onder aan dit bord ook een route-schildje. De afstandsborden zijn hetzelfde uitgevoerd als richtingsborden, zij het dat op een afstandsbord uiteraard alle pijlen dezelfde kant uit wijzen (rechtdoor). Op dezelfde manier zie je overigens ook vaak dat richtingsborden eveneens afstandsinformatie geven. Dan krijg je dus een afstandsbord met pijlen in verschillende richtingen.

Aankondiging van de eerstvolgende services.

Losstaand routeschildje. Bovenaan staat doorgaans de naam van de deelstaat waarin je rijdt, daaronder RA (voor Republica Argentina) met rechts daarvan de kleuren van de Argentijnse vlag. Pas daaronder het routenummer. Op dit bord zijn de blauwe banen van de Argentijnse vlag echter weggesleten. Veel van deze borden staan er trouwens niet. Op provinciale wegen zie je ze helemaal niet en van RN 40 heb ik meer souvenir-borden gezien dan dat er echt langs de weg stonden.

Bij La Esperanza eindigt RP 6 en gaat op in RP 5. Verkeer wordt op dit punt als geheel naar rechts geleid als onderdeel van de genoemde driehoek. Op de achtergrond zie je nog de volgende wegwijzer met daarop de daadwerkelijke splitsing. Op dit bord zie je dat niet alleen met pijlen wordt gewerkt, maar ook nog eens met het voorzetsel "a" (als in "naar"). Je ziet dat vaker in zowel Argentinië als Chili. Snap de toegevoegde waarde van dat voorzetsel niet zo. Alleen bij de verwijzing "A Ruta Nacional 3" kan ik me nog iets voorstellen. Je gaat deze route immers pas een kilometer of 100 later op, en niet al bij deze splitsing. Verwijzingen naar verderop gelegen routes zie je overigens vaak ik Argentinië.

Afstandsbord mét routeschildje.

RP 5 gaat op in RN 3. Misschien wel het enige vorkbord dat ik in Argentinië heb gezien. Let op de vermelding van het wegnummer rechts onderin. Dat is de route waar je vandaan komt. "C. Rivadavia" staat voor Comodora Rivadavia. Opvallende verwijzing, want doorgaans wordt deze stad in zijn korte vorm "Comodoro" genoemd. Argentinië kent overigens geen continuïteitsbeginsel, dus reken er niet op dat deze doelen op de volgende borden ook terugkomen.

Zowaar nog een portaal, in Rio Gallegos. Geen idee, waarom dit bord blauw is.

Plaatsnaambord. Het bord heeft overigens niet de functie van kombord, in de zin dat vanaf daar bibeko-restricties gelden. De verlaagde snelheid binnen de bebouwde kom (40 km/h) wordt met een apart bord aangegeven.

Nog een plaatsnaambord, maar dan in Ushuaia. Hier zie je dat plaatsnaamborden niet aan de rand van de kom staan, want dit is midden in het centrum. De bijbhorende afstandsbordjes zijn niet gebruikelijk en zijn waarschijnlijk door de gemeente toegevoegd om te laten zien dat Ushuaia ver weg ligt van alles. Buenos Aires staat vermeld als hoofdstad en als andere einde van RN 3, La Quiaca is het noordelijkste puntje van het land. Hier wel een zichtbare Argentijnse vlag op het schildje, maar geen vermelding van de deelstad Tierra del Fuego (in het Nederlands bekend als Vuurland).

Nog één foto uit Ushuaia. Het gaat om een routebevestigingsbord. Alleen worden noch het wegnummer (RN 3), noch afstanden aangegeven. Het bord is vooral een methode om te bevestigen dat je op de voorliggende rotonde de juiste afrit hebt gekozen.
De foto's uit Chili:
- SPOILER: TOON

Dit bord leek nog het meeste op de Chileense standaard, zoals ik die van websites kende.

Maar hier laten ze de strepen tussen de richtingen weer weg. Op dezelfde manier heb ik nog borden gezien die volledig in kleinkapitaal geschreven zijn.

Vorkbord. De doelen zijn allemaal lokale doelen binnen Punta Arenas. Die worden niet op een speciale manier bewegwijzerd. Het is sowieso zeldzaam, wanneer er lokale doelen worden bewegwijzerd. Je ziet in de steden dan ook nauwelijks wegwijzers. En als je ze ziet, verwijzen ze alleen interlokaal. Een beetje het Nederland van 25 jaar geleden.

Speciaal afstandsbord met toeristische doelen. Voor de rest komt het bord overeen met reguliere afstandsborden. Het bord staat in Puerto Williams en zou daarom wel eens het meest zuidelijke afstandsbord ter wereld kunnen zijn.